ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 952

วินาทีที่เธอเห็นเขา เธอก็รู้ได้เลยว่าเขาได้สูญเสียความทรงจำไป

ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แยแสและไม่คุ้นเคยเช่นนั้น

คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แล้วลิ่มเลือดนี้ก็ไปอยู่ในจุดที่ผิดปกติอย่างมากครับ ต้องดูแลให้เขาอย่าได้รับการกระทบกระเทือนหรือให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงต่อการมีเลือดออกในสมองนะครับ”

แองเจลีนรู้สึกเหมือนมีระเบิดเวลาวางอยู่บนร่างของเธอ

“มีวิธีรักษาไหม?” แองเจลีนถามอย่างลำบากใจ

คุณหมอแนะนำว่า “บางทีเมื่อเวลาผ่านไป ก้อนเลือดอาจหดเล็กลงและหายไปเองได้ครับ ถ้าเราทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะออก มันอาจจะมีความเสี่ยงได้ครับ!”

แองเจลีนยกมือขึ้นทันทีเพื่อหยุดเขา “เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก”

แองเจลีนไม่อาจทำใจที่จะให้เขาต้องผ่านความทรมานด้วยการเอาชีวิตของเขาไปวางไว้บนเส้นด้ายเพื่อช่วยให้เขาฟื้นความทรงจำกลับมา

วันต่อมา เจย์ก็ค่อย ๆ ฟื้นจนได้สติขึ้นมา

เขาเห็นแองเจลีนนอนหลับอย่างสบายอยู่ข้าง ๆ เตียงของเขา ไม่มีคำไหนสามารถอธิบายสีหน้าของเขาในตอนนี้ได้เลย

ระยะห่างระหว่างใบหน้าของพวกเขาใกล้กันมากจนมันได้ก้าวข้ามเส้นแบ่งทุกเส้นไปแล้ว

เขาขยับถอยแล้วก็พินิจพิเคราะห์ใบหน้าของเธอในความเงียบ

ใบหน้าของเธอเล็กมาก อาจมีขนาดเพียงเท่าฝ่ามือของเขาเท่านั้น เนื่องจากการแต่งหน้าจัดของเธอ จึงเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าจริง ๆ แล้วเธอหน้าตาเป็นอย่างไร เจย์คิดกับตัวเองว่า ‘ร่างกายที่บอบบางแบบนี้สามารถมีจิตใจที่กล้าหาญและเด็ดเดียวได้ยังไงกัน?’

เมื่อแองเจลีนตื่นขึ้นและสังเกตเห็นว่าเจย์กำลังมองเธออย่างตั้งใจ เธอก็ส่งรอยยิ้มที่ไม่ได้คิดอะไรให้เขา

“ตื่นแล้วเหรอ?”

เจย์พูดว่า “ขอบคุณที่พาผมมาส่งที่โรงพยาบาล”

แองเจลีนไม่อ่อนข้อให้เขาเลยแม้แต่น้อย “ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันจะคิดดอกเบี้ยคุณ”

สีหน้าที่มีเสน่ห์ของเจย์จมดิ่งลงทันที “ผมไม่มีเงินนะ”

แองเจลีนกำลังคิดที่จะพูดว่า ‘มอบตัวคุณให้สิ’ แล้วก็ไม่ทันได้พูดเมื่อเจย์พูดตัดหน้าเธอขึ้นมาอย่างรู้ทัน “ผมจะไม่ขายตัวนะ”