ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 981

แองเจลีนทำหน้าซื่อ ๆ แล้วตอบว่า “ฉันไม่มีของมีค่าอะไรนอกจากนาย”

เจย์ “...”

“ส่งกระเป๋าสะพายให้พวกเขาไป”

แองเจลีนจึงโยนกระเป๋าสะพายให้กลุ่มโจรไป

พวกโจรพลิกกระเป๋าสะพายคว่ำลงและโกรธจัดเมื่อไม่พบของมีค่าในนั้น

“ผู้หญิงคนนี้สวยดีนี่ บางทีพวกเราอาจจะทำเรื่องสนุก ๆ กับเธอได้”

“แน่นอน”

เจย์ลากแองเจลีนไปอยู่ข้างหลังเขา “ถอยไป” เขาสั่งและละอองเคร่งขรึมก็แผ่ออกมา

ละอองของเขามีพลังข่มขู่ที่ทำให้ใครก็ตามเกิดอาการหวาดผวาได้

แองเจลีนรู้สึกว่าเธอกำลังมองดู เจย์ อาเรสที่แสนน่าเกรงขามที่เธอเคยรู้จัก

เธอยืนอยู่ข้างหลังเขา การที่เขายืนหันปะทะกับแสงไฟ มันทำให้เขาดูเหมือนราวกับเทือกเขาสีเขียวที่สูงตระหง่านและแข็งแกร่ง

มันทำให้ใจเธอรู้สึกสงบ

เมื่อกลุ่มโจรแกว่งมีดไปมา เจย์ก็สั่งแองเจลีนว่า “เร็วเข้า รีบวิ่งหนีไป”

ในตอนนั้นเองเขาก็วิ่งเข้าหาคมมีดและเริ่มสู้กับกลุ่มโจร

แองเจลีนจะทิ้งเขาไว้ข้างหลังได้อย่างไร? สายตาที่เหมือนเหยี่ยวของเธอจ้องไปที่เจย์

เจย์กำลังสู้โดยที่ไม่มีอาวุธและเขาคิดว่าคงไม่มีทางรอดพ้นจากอันตรายครงนี้ในวันนี้ได้ พวกโจรล้อมเขาไว้ทุกด้านและพุ่งเข้าไปโดยไม่มีสัญญาณบอก ในขณะที่เขาเองก็คิดว่าเขากำลังจะหมดแรง...

แองเจลีนลอยขึ้นไปกลางอากาศแล้วเหยียบลงบนไหล่ของโจร เธอหยุดยืนลงตรงหน้าเจย์ จากนั้นเธอก็คว้ามีดยาวที่กำลังฟันใส่เจย์แล้วกระโดดเตะ ชายคนนั้นทิ้งมีด ตัวขดกลิ้งเป็นลูกบอล แล้วก็ถูกโยนกระเด็นออกไปไกล

“ไปพักเถอะพี่เบ็น” แองเจลีนพูดแกมบังคับ

เจย์ยืนแน่นิ่งด้วยความงุนงง

แองเจลีนมีความคล่องแคล่วและว่องไว ในขณะที่การต่อยเตะของเธอนั้นรุนแรงและไร้ความปราณี เฉกเช่นเดียวกับเมฆที่ล่องลอยและสายน้ำที่ไหลผ่าน การเคลื่อนไหวของเธอช่างคล่องแคล่วและเป็นธรรมชาติ แม่นยำเหมือนกับคนที่ผ่านการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มา