รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 2

ตอนแรกคุณหมอวินิจฉัยว่าส้มเปรี้ยวมีความเป็นไปได้ที่จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก เปปเปอร์ถึงจะรับปากเธอ

แต่เปปเปอร์เอาแต่เย็นชากับเธอตลอด

มายมิ้นท์เชิดคางขึ้น มองตรงไปที่เขา ไม่ถอยหนีแม้แต่น้อย “ฉันเป็นเมียของคุณ มีสิทธิ์อะไรทำไมเธอกลับมาฉันถึงต้องย้ายออกไปด้วย?”

เปปเปอร์เหลือบมองทันที สีหน้ามืดมนลงอย่างช้าๆ ในดวงตาลึกยิ่งน่าหวาดกลัว “มีสิทธิ์อะไร? ส้มเปรี้ยวควรจะเป็นคนพูด หกปีก่อนคุณเป็นคนขับรถชนเธอ!”

มายมิ้นท์ตกใจก่อน จากนั้นก็พลันยิ้มขึ้น ในรอยยิ้มมีความขื่นขม “ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ทำ คุณจะเชื่อไหม?”

เปปเปอร์ย่างก้าวเข้ามาใกล้เธอ สุดท้ายประชิดเธอไว้ที่มุมกำแพง กล่าวอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณเหรอ?”

ฝ่ายชายเอาแต่ใช้ดวงตามืดมนจ้องเธอ!

ในนั้นล้วนเป็นเพียงความสะอิดสะเอียนและรังเกียจที่เกิดขึ้นโดยพลัน!

“คุณมันเป็นหญิงใจวิปริต ผมอยากจะเอาความเจ็บปวดทั้งหมดที่ส้มเปรี้ยวได้รับ คืนกลับไปให้คุณร้อยเป็นพันเท่า!” ใบหน้าเปปเปอร์เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

มายมิ้นท์ตกใจกับความเกลียดชังในสายตาของฝ่ายชาย

หกปีแล้ว แม้จะเป็นหินก้อนหนึ่งก็ควรอุ่นขึ้น?

แต่หัวใจของเขากลับยังคงเยือกเย็น

“ฉันเปล่านะ” มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแน่น

เปปเปอร์จ้องมองเธออย่างดูถูก ดวงตามืดมนเหน็บหนาวและเศร้าหมอง ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย “คุณเป็นผู้หญิงฉลาด น่าจะรู้ว่าควรทำยังไง”

เขาจากไปแล้ว เหลือไว้เพียงห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา

มายมิ้นท์มองตนเองในกระจก ใบหน้าซีดเซียว และเหนื่อยล้า

นี่ยังใช่เธอหรือเปล่า?

ตอนแรกเธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ในความสัมพันธ์นี้ช่างต่ำต้อยอย่างไม่คาดคิดจนกลายเป็นเช่นนี้

น่าหัวเราะเสียจริง

ผ่านไปนานมาก เธอค่อยๆ พูดออกมา “ถึงเวลาปล่อยตัวเองไปแล้ว...”

...