รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 3

ลาเต้เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันกับเธอ เป็นลูกคนรวยอย่างเห็นได้ชัดเจน

ลาเต้ถามหยั่งเชิง “ตัดสินใจดีแล้วใช่ไ หม?”

“ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อนเลย” หลังจากมายมิ้นท์ออกมา มุมปากก็อมยิ้ม

แท้จริงแล้วเธอมีหน้าตาละเอียดงดงาม รอยยิ้มนี้ ประหนึ่งขับไล่ความทุกข์ที่มีมาหลายปี เปลี่ยนเป็นแจ่มใสขึ้น

ลาเต้ถอนหายใจ “ฉันยังคิดว่าชาตินี้เธอจะคิดไม่ได้เสียอีก หกปีนี้ฉันกลุ้มใจเรื่องเธอจริงๆ ทำไมเธอถึงไปชอบผู้ชายห่วยๆ นั่นอยู่ได้?”

มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงด้วย ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนั้น”

“โชคดีที่เธอรู้สึกตัวไม่สายเกินไป ขืนอยู่ต่อไปอีกหกปี เธอก็แก่ไม่มีคนสนใจแล้ว” ลาเต้พูดล้อเล่นต่อ “ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่า ถ้าเธอแก่และถูกไล่ออกมา ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเอาบุญ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก”

มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เขา “ปากเสีย”

“จริงสิ นี่คือข้อตกลงการหย่าที่เธอให้ฉันเตรียมเอาไว้ เธอลองอ่านดู”

รับข้อตกลงปึกนั้นมา มายมิ้นท์พลิกดูเรื่อยเปื่อย “ฉันจะไม่เอาอะไรจากเปปเปอร์ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยติดค้างอะไรเขา และในอนาคตก็ไม่ติดค้างอะไรเขา”

เขียนชื่อตนเองลงไปอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว

ลาเต้เห็นเธอมีความสุขแบบนี้ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ดี ไม่เยิ่นเย้อเลยสักนิดเดียว”

มายมิ้นท์เก็บปากกา ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ ไปโรงพยาบาล”

“ได้เลยครับ คุณผู้หญิงของผม”

ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล มีไว้สำหรับผู้ป่วย VIP

มาถึงห้อง 1203 มายมิ้นท์เคาะประตู จากนั้นกดราวจับ ผลักประตูเข้าไป

บนเตียงผู้ป่วย ดูเหมือนหญิงสาวหน้าตาดีจะตกใจเธอ หลบซ่อนในผ้าห่มอย่างหวาดกลัว น้ำตาคลอ หวาดกลัวเธอสุดขีด

สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลง เสียงเหมือนกับน้ำแข็ง “คุณมาทำอะไร?”