รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 3

            ตอนที่ 3 เรียกแม่

          สตีเว่นพาโซเฟียกลับบ้าน

ตั้งแต่พวกเขาแยกจากหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้น หนูน้อยก็ดูหน้าตาบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์เสียจนไม่ยอมกินแม้แต่ไอศกรีมซึ่งเป็นของโปรดของเธอ แต่วิ่งกลับเข้าห้องตัวเองพร้อมกับดวงตาอันแดงก่ำทันทีที่กลับถึงบ้าน

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ สตีเว่นเกิดความรู้สึกว่าซามูเอลต้องจัดการเขาแน่ๆ เขาหันหลังไปเงียบๆ จึงเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

ซามูเอลสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงรัดรูปขาตรง เสื้อผ้าของเขาช่วยเน้นไหล่กว้าง เอวคอดและขายาวของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

นอกจากใบหน้าทรงเหลี่ยมอันโดดเด่นของเขา สายตาเย็นชาที่เขามองน้องชายทำให้รู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ

“บอกมาซิ นายทำอะไรโซเฟีย”

“เห็นแก่สวรรค์เถอะพี่แซม ผมไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ผมจะสวดวิงวอนพระเจ้าให้เธอไว้ชีวิตผมด้วยซ้ำไป”

แม้ว่าสตีเว่นจะเป็นลูกชายคนรองของครอบครัวบาวเออร์ส เขากลับรู้สึกเหมือนถูกลดชั้นลงมาเป็นเพียงพี่เลี้ยงเด็ก นับตั้งแต่ซามูเอลกลับมาพร้อมกับแฟรงคลินและโซเฟียเมื่อห้าปีก่อน ทันทีที่หนึ่งในนั้นเกิดปัญหา สุดท้ายเขาจะกลายเป็นหนังหน้าไฟคอยรับคำกล่าวโทษทุกอย่าง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม

ถึงอย่างนั้น สตีเว่นก็เห็นว่าเขาควรบอกไปตรงๆ ดีกว่าต้องตกเป็นแพะรับบาปแบกรับข้อกล่าวหาไว้คนเดียว

“มีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นละพี่แซม ตอนนี้โซเฟียพูดได้แล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น สายตาของซามูเอลก็อ่อนลงขณะที่มุมปากข้างหนึ่งแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เพราะวิธีการรักษาได้ผลตอนที่นายพาโซเฟียไปหาศาสตราจารย์เจมส์ที่เมืองเฟอร์โรพีนคราวนี้น่ะเหรอ”

“เปล่า ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นหรอก” สตีเว่นส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ “ฉันอยู่ที่นั่นด้วยตอนที่มีการบำบัดทางจิตวิทยา คราวนี้ศาสตราจารย์เจมส์ก็แค่รักษาแบบเดิมๆ ไม่ได้แตกต่างอะไรจากครั้งก่อนๆ หรอก”

“งั้นเพราะอะไรล่ะ”

“วันนี้โซเฟียเจอผู้หญิงคนหนึ่งอายุซักยี่สิบกว่าๆ ที่สนามบินน่ะพี่แซม โซเฟียชอบเธอมากซะจนเรียกว่าแม่ตั้งหลายหน นายน่าจะเห็นหน้าหม่นหมองของเธอตอนที่จะต้องแยกจากกัน เธอน้ำตาคลอจนไหลพรากเลยล่ะ”

เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า สตีเว่นยังรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ช่างพิลึกพิลั่น แม้ว่าครอบครัวบาวเออร์สจะไม่เคยประกาศต่อสาธารณชนว่า ใครคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กแฝด ย้อนไปตอนที่ซามูเอลกลับมาพร้อมพวกเขา แต่พวกเขาก็รู้ดีว่า เธอคือยาร่า ลูกสาวของครอบครัวนิโคลส์

โซเฟียไม่เคยปริปากสักคำกับแม่ของเธอ แล้วทำไมถึงไปเรียกคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิงว่าแม่ล่ะ

ซามูเอลก็รู้สึกงุนงงเช่นเดียวกับน้องชายของเขา “ไหนเล่าให้ฟังเรื่องผู้หญิงคนนี้ซิ” เขาพูดพร้อมกับหรี่ตา

“ฉันจะไม่บอกว่าเธอไม่สวย แต่เธอตกกระเต็มหน้าแถมหน้าตาก็ธรรมดา” สตีเว่น ตอบขณะพยายามจะฟื้นความทรงจำเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของเธอ 

“ไม่ได้จะถามเรื่องหน้าตาหล่อนซะหน่อย สตีเว่น”

สตีเว่นอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

จากนั้นซามูเอลก็พูดเสริมอย่างเคร่งขรึมว่า “ไหนๆ นายก็รู้แล้วว่า แม่สาวนั่นเป็นคนพิเศษของโซเฟีย แล้วทำไมนายไม่ส่งใครสักคนไปสืบประวัติแม่นี่หน่อยล่ะ”