รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 11

ก่อนกลับเขาพาฉันไปทานข้าวที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งคนค่อนข้างเยอะ เพราะตาลุงบอกว่าร้านอาหารร้านนี้อร่อยมากเขาสั่งอาหารมาประมาณสี่ห้าอย่างมีแต่น่ากินทั้งนั้นเลย

"มีแต่ของอร่อยทานเยอะๆ นะจะได้มีแรงเป็นเมียให้ฉัน"

"พูดอะไรของลุงเนี่ย! ไม่ต้องเล่นใหญ่เล่นเยอะเล่นบ่อยก็ได้มุกนี้" ฉันพูดพร้อมกับมองค้อนเขาไป ขณะที่มือก็ตักอาหารเข้าปากไปด้วย แต่อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ นะ รสชาติน้ำซุปคุณลิ้นฉันมาก

"อร่อยเหมือนที่เธอทำเลยนะรสชาติก็ไม่แตกต่างกันมาก"

"แน่นอนฝีมือฉันประดับเชฟ" ได้ทีฉันก็คุยใหญ่เลย แต่อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ ฉันกวาดเรียบทุกอย่างเลย รสชาติเหมือนคล้ายๆ กับที่แม่เคยทำให้กินหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่มันอร่อยมาก ระหว่างที่รับประทานอาหารเสร็จ ฉันได้เลื่อนเก้าอี้แล้วเดินออกมาชนกับร่างสูงของชายคนหนึ่ง

"ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริงๆ ค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ" ฉันยังคงก้มหน้าก้มตา พร้อมกับพนมมือไหว้ กล่าวขอโทษขอโพยผู้ชายคนนั้นอย่างรู้สึกผิด

"นารา! นารา! หนูใช่นาราหรือเปล่า" เสียงคุ้นๆ ฉันรีบเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ชายตรงหน้าเสียงนี้คือ ใช่! ต้องใช่แน่ๆ

"พ่อ! พ่อมาทำอะไรที่นี่คะ บ้านพ่ออยู่แถวนี้เหรอ"

"นี่ร้านอาหารของพ่อเอง" พ่อพูดจบก็ดึงฉันเข้าไปกอดเอาไว้ ฉันไม่ลังเลยกับอ้อมกอดของพ่อ อ้อมกอดที่ฉันโหยหามานาน วันนี้ฉันได้สัมผัสกับมันอีกครั้ง ฉันไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้สัมผัสกับอ้อมกอดนี้ตั้งแต่ตอนไหนนานเท่าไหร่แล้ว

พลั่ก!! แต่แล้วก็มีใครบางคนผลักฉัน พร้อมกับกระชากพ่อออกอย่างแรง จนฉันเกือบล้มดีนะที่ตาลุงนั่นมารับฉันไว้ทัน

"เธอทำอะไรของเธอ นี่นาราลูกสาวของฉันนะ" น้ำเสียงของพ่อฟังดูดุดัน ฉันจะพอเดาได้ที่แท้ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นภรรยาใหม่ของพ่อฉันเอง

"ลูกสาวเหรอ แม่ของเธอใช้ให้มาขอเงินล่ะสิ ว่าแล้วเชียว" เธอมองมาที่ฉันอย่างเหยียดๆ ดูจากท่าทางของเธอคงจะเกลียดฉันมาก

"นี่คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม นาราก็เป็นลูกของผม ถ้าผมจะให้เงินบ้างมันก็เป็นสิ่งที่ผมควรทำ และนาราก็ควรได้รับมัน" "ฉันไม่เคยขอเงินพ่อ และตอนนี้ฉันก็เรียนจบแล้ว และฉันก็มีงานทำไม่จำเป็นต้องขอเงินใคร"

"อ้าว! ทำไมหนูเรียนแค่ปอวอสอล่ะลูก หนูเดือดร้อนเรื่องเงินหรือเปล่า"

"คุณหยุดเลยนะ! แม่เธอคงไม่มีปัญญาส่งเสียมากกว่า แล้วนี่คืออะไร ชิ! เป็นเด็กใจแตกสินะ ถึงได้มากับผู้ชาย หน้าตาของเธอก็สวยดีคงหาผู้ชายเลี้ยงได้ไม่ยาก"

"คุณหยุดพูดดูถูกฉัน และแม่ของฉันได้แล้ว แม่ฉันมีปัญญาส่งเสีย แต่ฉันอยากออกมาหางานทำเอง"

ภรรยาของพ่อถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาลุกวาวไปไม่เป็นเลยทีเดียว ตาลุงนั่นพูดจบก็กุมมาที่มือของฉันพร้อมกับบีบลงเบาๆ ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาจากฝ่ามือหนาของเขา

จากนั้นเขาก็จูงมือฉันออกมาจากตรงนั้น โดยมีพ่อมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่ห่วงใย ฉันทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มบางๆ ไปให้พ่อเท่านั้น แววตาของเขาไม่ต่างจากตอนที่ฉันเคยใช้อ้อนวอน ขอร้องให้พ่ออยู่กับพวกเรา แต่ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว ฉันไม่ต้องการมันอีกแล้ว

“ขอบคุณนะคะ” พอขึ้นมาบนรถฉันไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณเขา

"เรื่องอะไรล่ะ ถ้าเรื่องที่เธอยอมเป็นเมียฉัน ไม่ต้องขอบคุณหรอกฉันต้องเป็นคนขอบคุณเธอมากกว่า ที่เธอยอมจดทะเบียนสมรสเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายให้กับฉัน" ฉันยอมใจเขาเลยอยู่ๆ ก็วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว แต่เรื่องของพ่อทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ฉันยอมรับว่าตอนแรกดีใจมากที่ได้เจอพ่อ แต่พอภรรยาใหม่ของพ่อพูดแบบนั้น ความคิดถึงความอยากเจอมันไม่มีอีกแล้วในหัวของฉัน

"อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ ไม่ต้องเก็บไว้ก็ได้ ชีวิตของคนเรามันก็สุขบ้างทุกข์บ้างปะปนกันไปเป็นธรรมดา"

"ฉันชินแล้วล่ะ ฉันไม่คาดหวังว่าพ่อจะกลับมา มันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่มีพ่อฉันก็อยู่ได้สบายดี"

"นั่นน่ะสิ ไม่มีพ่อก็ไม่เห็นเป็นไร แต่เธอยังมีผัวนะจ๊ะเมียจ๋า" ฉันคิดผิดหรือคิดถูกกันเนี่ย ที่ยอมตกลงปลงใจเป็นภรรยาในทะเบียนให้เขา

ตั้งแต่จดทะเบียนสมรสมานี่ ยังไม่ข้ามวันคำพูดคำจาชักไปกันใหญ่แล้วฉันไม่คิดมาก่อนเลยว่าอยู่ๆ จะได้มาเป็นภรรยาของท่านประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างเขา แม้ว่าจะเป็นเมียปลอมๆ ก็เถอะ หล่อๆ แบบนี้เดี๋ยวแม่จะจับปล้ำทำผัวจริงๆ ซะเลยดีไหม