รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 12

ผ่านมาหลายวัน ตาลุงนั่นเริ่มเจ้ากี้เจ้าการชีวิตฉันมากขึ้น ตั้งแต่วันที่จดทะเบียนสมรสกัน เขาก็ไม่ยอมให้ฉันไปทำงานกับพี่วินอีกเลยหมายถึงพี่วินมอเตอร์ไซค์ ถ้าวันไหนเขามีธุระจริงๆ ก็จะมีคนขับรถมาส่งฉันถึงที่บ้าน เช้านี้ก็เช่นกันในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งอยู่ในรถก็เหลือบไปเห็นทะเบียนสมรส

"นี่ลุงทำไมเอาใบทะเบียนสมรสมาไว้ในรถแบบนี้ ทำไมไม่เก็บไว้ที่บ้าน"

"เธอจะไปรู้อะไรของมันต้องมีของมันต้องใช้"

"ลุงนี่! พูดจาเลอะเทอะไปกันใหญ่แล้ว" แต่ฉันก็เลยหยิบมันขึ้นมาดูอีกครั้ง ใบสำคัญในการสมรสแสดงว่า นายภูตะวัน เจริญทรัพย์มากพาณิชย์ และ นางสาวนารา น้ำใจงามประเสริฐยิ่งเจริญทรัพย์ ได้จดทะเบียนสมรส ณ สำนักทะเบียน

"มาหางานทำ แต่ดันได้ผัว แม่รู้เอาฉันตายแน่ๆ " ฉันบ่นพึมพำทำคนเดียวเบาๆ

ผมได้ยินเธอบ่นเบาๆ ถึงจะเบา แต่อยู่ใกล้กันแค่นี้ยังไงผมก็ได้ยินชัดเจน ถ้อยคำที่นาราพูดออกมานั้น ผมอดที่จะอมยิ้มให้กับคำพูดของเธอ

"ผัวระดับประธานบริษัทเชียวนะ น่าภูมิใจจะตาย"

"พูดบ้าอะไรของลุงเนี่ย ฉันเป็นเมียแค่ในทะเบียนอย่าอิน แล้วไม่ต้องเล่นใหญ่ให้มันมากเพลาๆ ลงบ้างก็ได้"

"เมียในทะเบียนนั่นแหละในทางกฎหมายมันหมายถึงภรรยาหรือว่าเมียที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วนะ! ฉันกับเธอถ้าไม่นับเรื่องบนเตียงก็..."

"นี่ลุง! หยุดพูดเลยนะ หยุดเลย! ไม่ต้องพูดอะไรต่อแล้ว" เขาพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ยังไงไอ้ลุงบ้า ไอ้เฒ่าหัวงู ไอ้ลุงลามก เขาทำฉันอายเสียจนอยากจะกระโดดลงจากรถให้รู้แล้วรู้รอดไป

"ถ้าฉันเป็นคนแบบที่เธอว่า คืนนั้นฉันต้องจัดเธอไปแล้ว ไม่ปล่อยให้ลอยนวลมาจนถึงทุกวันนี้หรอกนะ"

"ไอ้คนลามก! ไอ้ลุงบ้ากาม! นี่ใช่ไหมธาตุแท้ของคุณ นี่ฉันหลงผิดไปจดทะเบียนกับคนแบบคุณได้ยังไงกัน"

"ถึงแล้วเย็นนี้กลับบ้านพร้อมกันเหมือนเดิมนะ"

"ฉันนั่งวินกลับก็ได้ลุงไม่ต้องรอฉันหรอก"

"เป็นถึงเมียท่านประธาน ใครจะปล่อยให้เมียตัวเองนั่งวินกลับกันเล่า"

"หยุดเรียกฉันว่าว่าเมียได้แล้ว! ตาลุงบ้า"

"อ้าว! เธอลืมไปแล้วเหรอเราเพิ่งจดทะเบียนสมรสกันนะ เธอมีสิทธิ์ในตัวฉันทุกอย่างตามกฎหมายและเธอก็มีสิทธิ์ขาดแต่เพียงผู้เดียวด้วยนะจ๊ะเมียจ๋า" ฉันทำตาขวางใส่เขา แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป รู้สึกว่าเขาจะกวนประสาทฉันขึ้นทุกวัน ฉันไม่น่าหลงกลไปจดทะเบียนสมรสกับเขาเลยจริงๆ เอาคำนำหน้านางสาวของฉันคืนมา ฉันได้แต่คิดในใจและในตอนนี้คนในออฟฟิศก็มองฉันแปลกๆ แล้วด้วย

 "นี่! นาราเธอไปไหนมานี่มันเลยเวลางานไปเกือบห้านาทีแล้วนะ คิดว่าเป็นหลานท่านประธาน แล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ"

"ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยขอโทษเธอไป เพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงให้มันยืดยาว ยิ่งเป็นพี่กนกอะไรนี่แล้ว ฉันยิ่งไม่อยากจะพูดด้วยให้มันต่อความยาวสาวความยืด

คราวนี้เขาถามฉันออกมาเสียงเข้ม ท่าทางหน้าตาของเขาบ่งบอกว่ากำลังโกรธอยู่ อย่าบอกนะว่าโกรธฉันเรื่องชงกาแฟทำไมละ หรือว่าฉันจะกินกาแฟไม่ได้

"ของพี่กนกนะเขาให้ฉันมาชง"

"มานี่เลย!" แล้วเขาก็จูงแขนฉันปนลากไปที่ฝ่ายบัญชีทันที ฉันพยายามสะบัดมือเขาออกออก แต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้ เขาจับข้อมือฉันแน่นมากถ้าเป็นคอคงตายไปแล้วแน่

"คุณกนก! ทำไมคุณถึงใช้ให้นาราไปชงกาแฟ ทำไมคุณไม่ไปชงเอง"

"ท่านประธานคะ กนกเห็นว่าน้องเขายังไม่มีงานอะไรมากมาย กนกก็เลยวานให้น้องเขาไปชงให้ค่ะ" เธอจีบปากจีบคอพูดกับตาลุงนั่น อย่าบอกนะว่ายัยพี่กนกเนี่ย แอบชอบตาลุงนี่อยู่ ต้องใช่แน่ๆ เลย

"ใครก็ใช้นาราชงกาแฟไม่ได้! นอกจากผมและต่อไปนี้ นาราไม่ต้องทำงานที่แผนกนี้แล้ว นาราเก็บของคุณไปทำงานที่ห้องของฉัน"

"เฮ้ยลุง! ไม่นะฉันจะทำที่นี่"

"เก็บของ!" คราวนี้เขาพูดเกรี้ยวกราด เสียจนฉันเองก็ไม่กล้าขัด ของที่อยู่บนโต๊ะก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย มีแค่กระเป๋าแล้วก็เครื่องคิดเลขปากกาเท่านั้นเอง

ฉันเก็บของเสร็จเขาก็ลากฉันออกไปจากตรงนี้ทันทีปล่อยให้บรรดาเหล่าพนักงานในออฟฟิศงงกันเป็นแถบ พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง แค่กาแฟถ้วยเดียวทำไมตาลุงนี่ต้องทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตก็ไม่รู้ คิดไปคิดมาแล้วก็ตลกตัวเอง จากที่สมัครงานไลน์ผลิตอยู่ๆ ก็ถูกเปลี่ยนให้มาทำงานที่แผนกบัญชี แล้วตอนนี้ต้องย้ายจากแผนกบัญชี ไปทำงานที่ห้องท่านประธาน ชีวิตของฉันโคตรมีเรื่องให้ลุ้นตลอดเลย