รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 15

ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยา หญิงสาวที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงคนไข้ค่อยๆ ปรือตาลืมขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อปรับกับแสงที่มันแยงตาเธอ ก่อนจะกระพริบขึ้นถี่ๆ เมื่อมันรู้สึกแสบที่ตา ห้องที่ไม่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวเกิดความสงสัย

"นี่มันสวรรค์ชั้นเจ็ดหรือว่านรกขุมไหน ฉันตายไปแล้วเหรอเนี่ย ทำไมที่นี่มันว่างเปล่าแบบนี้ ทุกอย่างดูขาวไปหมด" ฉันพยายามจะขยับมือขยับเท้า แต่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกุมมือของฉันไว้แน่น พร้อมทั้งซบลงไปที่ฝ่ามือของฉัน ทำไมมือของฉันถึงได้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำแบบนี้ เสียงสะอื้นเบาๆ มันคุ้นหูฉันเหลือเกิน ฉันคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ฉันแน่ใจแล้วว่าคนที่กุมมือฉันเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตาลุงนั่น

"ลุง..ลุง..นี่ลุง!! ขอน้ำหน่อยฉันคอให้มากเลย" อะไรของเขาเนี่ย ตั้งใจมานอนเฝ้าจังเลยนะลุง ฉันหิวน้ำจะแย่แล้วแต่ตาลุงนี่ก็ไม่ยอมตื่น ชายหนุ่มไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันสองคืน เขาตั้งใจจะงีบสักหน่อยดันหลับไปจริงๆ

“นาราเธอต้องมาตายเพราะฉัน ฉันทำให้เธอต้องตายนารา ฮึกฮือ" เสียงของเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา เป็นบ้าอะไรเนี่ย คนยิ่งคอแห้งอยู่ อย่าบอกนะว่าร้องไห้เพราะห่วงฉัน

"นี่ลุงตื่นได้แล้ว.ลุง!” คราวนี้ฉันร้องออกมาสุดเสียง แม้ว่ามันจะแหบแห้ง แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ตาลงนี่ตื่น ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เพราะเสียงนั่นคุ้นมาก จึงปลุกให้ผมงัวเงียตื่นพร้อมกับเอามือเช็ดคราบน้ำตาที่เปียกแก้ม ผมกวาดสายตามองไปยังคนตรงหน้า ที่นอนทำตาแป๋วมองมาที่ผม ผมรีบโผเข้าไปกอดเธอทันที

"นาราเธอยังไม่ตาย เมื่อกี้ฉันเพียงแค่ฝันไป ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ที่มันเป็นแค่ความฝัน ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ" อยู่ๆ ตาลุงนี่ก็โอบกอดรัดฉันแน่น จนฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว เขาเป็นบ้าอะไรไปอีกเนี่ย

"นี่ลุงปล่อย.ปล่อยได้แล้ว ฉันจะตายเพราะกอดของลุงนี่แหละ ขอน้ำหน่อยคอแห้งมากเลย" ฉันพูดด้วยเสียงแหบแห้ง เขาจึงคลายอ้อมกอดออกจากฉันแล้วรินน้ำมาให้ดื่มจากหลอด

"ขอโทษ ก็คนมันดีใจนี่นา"

"แล้วนี่ลุงเป็นอะไรถึงได้ร้องไห้ยังกะมีใครตาย มือของฉันเปียกไปด้วยน้ำตาของลุง" ฉันพูดพร้อมกับเอามือเช็ดถูไปมาที่ผ้าปูเตียง อย่าบอกนะว่าที่เขาร้องไห้เขาฝันว่าฉันตาย ตาลุงนี่เป็นเอามากแล้ว

ก่อนหน้านั้น วันที่นาราเข้าโรงพยาบาล ผมรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินนานเท่าไหร่ไม่รู้ เมื่อหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินผมรีบวิ่งแจ้นตรงไปที่หมอทันทีอย่างร้อนใจ

"คุณหมอครับภรรยาของผมเป็นอย่างไรบ้าง เธอเป็นยังไงครับคุณหมอ"

"ภรรยาของคุณเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว เธอปลอดภัยแล้วครับ ตอนนี้เธอยังคงหลับอยู่ อาจจะหลับนานหน่อยวันสองวัน เพราะร่างกายของเธออ่อนแอมาก ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ เดี๋ยวเธอจะถูกย้ายไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ"

"ขอบคุณครับ..ขอบคุณมากครับคุณหมอ ขอบคุณมากๆ เลยครับ"

"ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว หมอขอตัวนะครับ" หลังจากที่นาราถูกย้ายมาที่ห้องพักฟื้น ผมก็เฝ้าเธอไม่ห่าง ผมไม่หลับไม่นอนเพราะห่วงเธอ ผมรอให้เธอฟื้น แต่คงเป็นเพราะร่างกายของผมขาดการพักผ่อนหลายวันเลยเผลอหลับไปทั้งๆ ที่ยังกุมมือเธอเอาไว้

"นี่ลุง ฉันหลับไปกี่วัน ปล่อยมือฉันได้แล้วลูบอยู่นั่นแหละ จะลูบขอหวยหรือไง"

"เธอเนี่ยนะฟื้นมาปุ๊บ พูดไม่หยุดเลยนะ ก็คนมันคิดถึงเมีย แล้วก็เป็นห่วงมากด้วย"

"ไม่ต้องทำสายตาแบบนี้เลยนะลุง แล้วก็ไม่ต้องพูดเลย เมียเมออะไรกัน ฉันฟังแล้วมันขัดหูยังไงไม่รู้" ความจริงมันก็ไม่ขัดอะไรหรอก แต่ฉันเขินก็เลยพูดออกไปแบบนั้น คนบ้าอะไรพูดยังหล่อเลย เขาจะทำให้ฉันตกหลุมรักให้ได้ใช่ไหม แค่นี้ฉันก็ไปไม่เป็นอยู่แล้ว