รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 31

ตั้งแต่ตอนที่ตาลุงมาหาฉัน คนละแวกนี้ทั้งหมู่บ้านก็ไม่มีใครนินทาฉันอีกเลย ทุกคนต่างก็พูดจาถึงฉันให้ทางที่ดีขึ้น แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ฉันต้องเดินทางกลับไปกับเขา เราทั้งสองนั่งลงกราบลาแม่ เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปเปลี่ยนรถอีกคัน ก่อนที่จะขึ้นเหนือไปที่ไร่องุ่น

"ขอให้ลูกทั้งสองเดินทางปลอดภัยนะ" เราสองคนก้มลงกราบแทบเท้าของมารดา ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นแล้วซบที่อกของแม่เอาไว้ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แต่มันก็ไหลออกมาอยู่ดี เมื่อรู้ว่าจะต้องจากแม่ไปอีกแล้ว

"แม่ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ พักผ่อนบ้าง พี่สมใจนาราฝากดูแลแม่ด้วยนะ"

“จ้า..นาราไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลป้าคะน้าเอง สามีนาราให้เงินเดือนพี่ตั้งเยอะ ป้าคะน้าก็เคยช่วยเหลือพี่เวลาที่พี่เดือดร้อน นาราสบายใจได้มีอะไรเดี๋ยวพี่โทรหานะ"

"ขอบคุณมากค่ะพี่สมใจ นาราไปแล้วนะคะแม่"

"รีบไปเถอะเดี๋ยวจะไปถึงที่นั่นค่ำมืดเสียก่อน"

"ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะคะแม่ นารารักแม่นะคะ" ฉันยังคงกอดแม่เอาไว้ ราวกับว่าจะไม่เจอกันอีกนานแสนนาน แม่จะอยู่อย่างไร ที่สำคัญแม่คงไม่ทิ้งบ้านไปอยู่ที่ไร่องุ่นกับฉันแน่นอน

"ไหนบอกว่าโตแล้วยังขี้แยเป็นเด็กๆ ไปได้ ขึ้นรถได้แล้วพ่อเลี้ยงตะวันรอนานแล้ว ไปถึงก็โทรมาบอกแม่ด้วยล่ะ"

"ค่ะแม่ นาราไปจริงๆ แล้วนะ" เมื่อรถแล่นออกมาจากหมู่บ้าน ฉันยิ่งใจหาย เมื่อรู้ว่าจะต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน ซึ่งไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ถึงจะได้กลับมาที่นี่อีก

"เดี๋ยวจะพามาเยี่ยมแม่ทุกเดือนเลย ไม่งอแงนะเด็กดี" เขาพูดพร้อมกับเอามือมาปาดน้ำตาที่แก้มให้กับฉันเบาๆ

"ขับรถไปเลยลุง เดี๋ยวก็ตกข้างทางเอาหรอก ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่จ้างพี่สมใจให้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่"

"แค่นี้ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันต้องขอบคุณแม่ของนารามากกว่า ที่ยอมยกลูกสาวคนเดียวให้กับฉัน"

"แม่ยกนาราให้ลุงตอนไหนมิทราบ"

"ให้ขึ้นรถมาด้วยแค่นี้ก็ถือว่ายกให้แล้วแหละ"

"ไม่พูดกับลุงแล้วนะนาราจะนอนแล้ว ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรชอบกินแล้วก็นอน"

"ถึงว่าอยู่ไม่ถึงเดือนอวบขึ้นนะเราเนี่ย"

"นี่ลุงว่านาราอ้วนเหรอ งอนแล้วชิ!"

"ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!" ผมหัวเราะให้กับหญิงสาวที่นั่งมาข้างๆ เธอปรับเบาะ ก่อนจะหลับตาลง ไม่นานเธอก็หลับปุ๋ย ผมปรับเครื่องปรับอากาศเมื่ออุณหภูมิเย็นเกินไป เพราะกลัวว่าเธอจะไม่สบาย ร่างกายที่ดูอวบขึ้นของเธอ ทำให้ดูมีน้ำมีนวลมากขึ้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกโชคดี ที่ได้เธอมาเป็นภรรยา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คุณภูคะ คุณอาทิตย์ให้มาตามค่ะ มีคนมารอพบคุณภูอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ"

“ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันตามลงไป" ผมห่มผ้าให้นารา ก่อนจะเดินลงไปยังห้องรับแขกและก็ต้องแปลกใจกับคนที่นั่งรอผมอยู่ข้างๆ อาทิตย์

"พลอย!"

"ภู..ฮึกฮื่อ!" หล่อนเรียกชื่อของเขาออกมา พร้อมกับเสียงร้องไห้ดังขึ้น ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปสวมกอดชายตรงหน้า

"พลอยไม่เหลือใครแล้วภู ภูต้องช่วยพลอยนะ"

"ใจเย็นๆ พลอย ปัญหาทุกอย่างมันมีทางออกเสมอ" เขาพูดพร้อมกับโอบกอดแล้วลูบที่ผมของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน เขาไม่รู้ว่าพลอยประสบกับปัญหาอะไรมา แต่เขาคือพ่อเลี้ยงตะวันผู้ที่มักเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเสมอ

การกระทำของชายหนุ่มกับหญิงผู้มาเยือน อยู่ในสายตาของหญิงสาวอีกคน นาราตื่นขึ้นเพราะเธอรู้สึกหิวเลยจะลงมาหาอะไรกิน แต่ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นภาพตรงหน้า ที่มันทำให้เธอปวดใจ จนน้ำตาได้ไหลออกมาเป็นทางจากดวงตาคู่สวย

เธอไม่อยากกินอะไรแล้ว ในเวลานี้ความหิวของเธอไม่หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย ภาพตรงหน้าชายหญิงยังกอดกันกลม มันย้อนให้เธอนึกถึงกรอบรูปนั่น ที่เขาสองคนถ่ายรูปคู่กันแน่นอนในความคิดของนารา สามีของเธอคงยังไม่ลืมผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อว่าพลอย ซึ่งเป็นรักแรกของเขา