รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 35

พอมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้ว แม่กับนับดาวไปไร่ของคุณเมืองรามยังไม่กลับ ส่วนแม่คำสายทำอาหารเสร็จหมดแล้ว เมื่อเรามาอยู่กันหลายคนแม่คำสายก็จะไม่ได้ทำงานที่ไร่ เธอจะมาช่วยคำหล้าทำงานบ้านที่นี่

"แม่คำสายนาราทานข้าวมาจากข้างนอกแล้ว บอกทุกคนด้วยนะคะ ขอตัวไปพักก่อน คำหล้าอีกประมาณสองชั่วโมงขอนมอุ่นๆ สักแก้วนะ"

“ได้เจ้า” ก่อนขึ้นไปห้องฉันเดินผ่านห้องรับแขก โดยมีพลอยนั่งกินของเปรี้ยวๆ อยู่เต็มโต๊ะไปหมด สามีของฉันคงพาหล่อนไปซื้อผลไม้พวกนั้นมา

"ไปไหนมาเหรอนารา การงานไม่ทำตะลอนไปโน่นไปนี่ คงคิดว่าได้ผัวรวยจะทำอะไรก็ได้เหรอ"

"ค่ะมีผัวรวย! แล้วนี่ก็บ้านผัว ฉันจะทำอะไรก็ได้ เพราะฉันก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ฉันมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่มากกว่าคุณด้วยซ้ำ"

"เธอแน่ใจแค่ไหน ก็แค่ภรรยาในทะเบียน จดได้ก็หย่าได้ แล้วเธอก็อย่ามั่นหน้าให้มันมากนักเลยนารา"

"จะจดหรือจะหย่าฉันก็ไม่เคยไปก้าวก่ายครอบครัวของใคร และอีกอย่างฉันก็ไม่เคยคิดที่จะแย่งสามีใคร!"

"เธอว่าใครนารา!"

"ฉันกำลังว่าคนที่กำลังจะจับสามีคนอื่น ทั้งที่ตัวเองก็มีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว อุ้ยตาย! ที่ฉันพูดมาเนี่ยใช่คุณพลอยหรือเปล่านะ" พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงขึ้นบันไดไปยังห้องนอนทันที บางครั้งคนเราก็มีความอดทนจำกัดได้เหมือนกัน และถ้ามันทนไม่ได้ระเบิดออกมาเมื่อไหร่ รับรองว่าเป็นเรื่องแน่นอน

"กรี๊ด! นังเด็กบ้า!" ฉันไม่สนใจเสียงของคุณพลอยสักนิด พอมาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอน ฉันรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าและอ่อนเพลีย ฉันเหนื่อยไปหมดเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ จากนั้นฉันก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

ฉันเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีมือหนาของใครบางคนมาอังที่หน้าผาก ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นปรากฏว่าเป็นเขาคนที่กำลังจะทำให้หัวใจของฉันแตกสลาย สัมผัสนี้ อุ้งมืออุ่นนี้ อ้อมแขนนี้ เมื่อตอนกลางวันมันไม่ใช่ของฉัน แต่มันเป็นของคุณพลอย คนที่เขาคอยโอบอุ้มดูแลไม่ห่างตัว กลัวเธอและลูกจะมีอันตราย ถึงกับคอยประคองกันเอาไว้ ราวกับคู่รักเหมือนกับหล่อนเป็นภรรยาของเขา

"ทำไมไม่ไปทานข้าวจะทานอะไรไหมเดี๋ยวทำให้กิน นี่นมอุ่นมาให้แล้วนะ ดื่มเลยเดี๋ยวมันจะเย็น" เขาพูดพร้อมกับยื่นแก้วนมนั้น ส่งมาที่ฉัน ฉันจึงเอื้อมมือไปรับมาดื่มอย่างว่าง่าย

"นาราทานข้าวมาจากข้างนอกแล้ว ดื่มแค่นมก็พอ วันนี้ไปไหนมาได้เข้าไปในเมืองหรือเปล่า" ดูเหมือนว่าเขานั้นจะไม่อยากตอบคำถามของฉันเลย

"เอ่อ..นาราถามทำไม" ที่พ่อเลี้ยงตะวันไม่ตอบออกไป เพราะพลอยได้ขอเอาไว้ เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่เธอท้อง

"แค่ถามว่าได้เข้าไปในเมืองไหม ก็แค่ตอบมาทำไมต้องอ้ำอึ้ง"

"ไม่เอาน่านารา เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องโวยวายด้วย" ยิ่งพ่อเลี้ยงตะวันทำตัวมีพิรุธมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งสงสัยมากเท่านั้น สรุปแล้วความสัมพันธ์ ระหว่างเขากับคุณพลอย มันต้องมากกว่าเพื่อนสินะ ถึงได้ไม่กล้าพูดความจริงออกมาแบบนี้

"ก็แค่ถามแค่นี้ทำไมถึงตอบไม่ได้"

"พี่ธนาถ้าน้องจะไปคนเดียวก่อน พี่ธนาพอจะช่วยได้ไหมคะ"

"ได้สิ นาราจะมาวันไหนให้บอก เดี๋ยวพี่จะให้เพื่อนมาส่ง เขาไปกลับไทยฝรั่งเศสเป็นประจำ"

"ขอบคุณมากค่ะพี่ธนา..นารารักพี่ธนามากที่สุดในโลกเลย"

"ไม่ต้องมาปากหวาน แล้วร้องไห้ทำไมใคร ทำอะไรหรือเปล่าบอกพี่ได้ไหม"

"ไม่มีอะไรค่ะแค่นาราคิดถึงแม่เฉยๆ "

"แน่ใจนะว่าน้องไม่ได้ปิดบังอะไรพี่ ยังไงพี่ก็เป็นพี่ของนารา มีอะไรก็บอกพี่ได้เสมอ เข้าใจไหม" ฉันเพียงแค่พยักหน้าให้กับพี่ธนาเท่านั้น ก่อนจะปิดแช็ตแล้วก้มหน้าลงร้องให้ ฉันเตรียมทำวีซ่าและพาสปอร์ตว่าจะชวนตาลุงนั่นไปเยี่ยมป้าสาแล้วก็อยากจะฮันนีมูน มันคือความคิดของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ทั้งที่เขาไม่เคยขอฉันแต่งงานด้วยซ้ำ และมันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

เขากำลังโกหกฉันแสดงว่าเด็กในท้องของคุณพลอย เป็นลูกของเขาแน่ๆ หากลูกของฉันจะเกิดมาโดยที่ไม่มีพ่อ ฉันก็พร้อมที่จะยอมรับกับชะตากรรมเหล่านั้น และสัญญากับตัวเองว่าจะเลี้ยงเขาอย่างดี

พ่อเลี้ยงตะวันอย่าหวังว่าจะได้เห็นลูกคนนี้ เขาอาจจะไม่สนใจด้วยซ้ำ หากฉันหายไป เพราะคุณพลอยเธอทั้งสวยทั้งเก่ง แถมยังเป็นแฟนเก่าที่รักกันมานาน จนฉันคิดว่าเขาคงไม่ลืมเธอง่ายๆ ถึงได้ให้มาอาศัยร่วมชายคาแบบนี้ ตอนนี้ในหัวของฉันมันมีเพียงแค่คำถาม เพราะอะไร? ทำไมเขาถึงทำร้ายกันได้ลงคอ