รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 36

หลายวันผ่านไปทุกอย่างอยู่ในสายตาของคุณนายแม่ นางรู้สึกผิดสังเกตกับอาการของลูกสะใภ้ เมื่ออยู่กันตามลำพังผู้เป็นมารดาจึงเอ่ยขึ้นกับลูกชาย

"ตาภู พลอยจะมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหน" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามลูกชายขึ้น ขณะที่กำลังเดินดูไร่กับพ่อเลี้ยงตะวันสองคน

"คงอีกสักพักครับแม่ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเขามีปัญหากับเดวิดอยู่"

“ช่วงนี้ก็ดูแลเมียแกให้ดีหน่อยนะ เอาใจใส่หนูนาราให้มากๆ อย่าปล่อยให้ใครเข้ามาแทรกกลาง เพราะคนที่จะเจ็บคือแกกับหนูนารา"

"ผมไม่ได้คิดอะไรกับพลอยแล้วนะครับ เธอท้องผมก็เลยสงสารพลอยแค่นั้นเอง"

"ท้องเหรอ แล้วทำไมพลอยถึงไม่เคลียร์กับสามีของเธอ เด็กที่จะเกิดมาก็ต้องมีพ่อ แม่ว่าเธอควรจะเคลียร์กับเดวิดให้รู้เรื่องนะ"

"ผมบอกพลอยแล้วนะครับ แต่เธอก็บอกว่ากำลังหาจังหวะ ที่จะเคลียร์กันอยู่"

"อย่าปล่อยให้เวลาล่วงเลย อย่าลืมว่าแกก็มีลูกมีเมียแล้ว ความรู้สึกของเมีย เมื่อสามีไปดูแลผู้หญิงอื่น ไม่มีใครหรอกที่จะไม่เสียใจ เพียงแค่หนูนาราไม่แสดงอาการออกมาแค่นั้นเอง"

“ครับแม่ แต่ช่วงนี้นาราเธอมีอาการแปลกๆ กินแล้วก็นอนแถมชอบหงุดหงิดโวยวายใส่ผม"

"นั่นแหละ..ที่แม่บอกว่าให้แกดูแลเอาใจใส่เมียให้ดีๆ บางทีหนูนาราอาจจะกำลัง.."

"กำลังอะไรครับแม่"

"แกเป็นสามีสังเกตเอาเองก็แล้วกัน" ผู้เป็นมารดาพูดออกมาแค่นั้น เพื่อให้ลูกชายได้คิดเอาเอง แต่พ่อเลี้ยงตะวันก็ยังทำหน้างง กับคำพูดของมารดา ก่อนจะขอตัวกลับเข้าบ้าน

พอเข้ามาในบ้าน เขาเห็นนาราหมกมุ่นอยู่กับการทำอาหาร เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วกอดเธอจากทางด้านหลัง

"ทำอะไรหอมจัง" นารายังคงเติมเครื่องปรุงลงไปในหม้อ ก่อนจะหันมาตอบผู้เป็นสามี ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ทำแกงเขียวหวานไก่ค่ะ" เธอตอบเขาออกไปอย่างไม่ค่อยใส่ใจมากนัก ก่อนจะหันมาตักแกงใส่ชามที่เตรียมเอาไว้

"ปล่อยได้แล้วอิดอัด นาราจะไปกินข้าว จะทานด้วยกันไหมค่ะ" นารายังคงพูดเฉยชากับพ่อเลี้ยงตะวัน เพราะตั้งแต่พลอยเข้ามา ความห่างเหินและระยะห่างของทั้งสองก็เพิ่มขึ้น

"กินสิ กลิ่นหอมแตะจมูกขนาดนี้ น่าจะอร่อยไม่ได้กินฝีมือนารานานแล้วนะเนี่ย"

"นานจนจำไม่ได้หรือเปล่า" นาราพูดด้วยเสียงสั่นเครือ คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ จนทำให้ผู้เป็นสามี เอามือมากุมที่ใบหน้าภรรยาของเขาเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนจะก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากของเธอเบาๆ ด้วยความรัก

การกระทำของพ่อเลี้ยงตะวัน ทำให้พลอยที่แอบมองอยู่ในมุมของห้องรับแขกนั้น เธอรู้สึกอิจฉาและริษยาในตัวของนารา หล่อนได้แต่คิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ควรจะเป็นหล่อนไม่ใช่นารา เมื่อคิดได้ดังนั้นพลอยจึงเดินตรงไปที่สองสามีภรรยายืนอยู่ทันที

"ไข่เจียวภูเนี่ยรสชาติยังเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เคยเปลี่ยน รสชาติมันยังคงติดลิ้นพลอยยังไงก็ติดอยู่อย่างนั้น"

"ทานเยอะๆ นะคะ ถ้าอร่อยไม่ต้องรีบล่ะ เดี๋ยวมันจะติดคอเอา" พ่อเลี้ยงตะวันที่นั่งฟังอยู่พอจะเดาสถานการณ์ออก พลอยกับนารากำลังเล่นสงครามน้ำลายกันอยู่ แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบอีกคนก็เพื่อนส่วนอีกคนก็ภรรยา

"ไม่ต้องห่วงนารา ฉันเคยกินมาก่อน ฉันรู้วิธีกินยังไงไม่ให้ติดคอ"

"ถ้าอย่างนั้นก็เชิญกินต่อเลยนะคะ พอดีนาราไม่ชอบกินอาหารที่มันติดคอ ส่วนมากอาหารพวกนี้นาราจะเลี่ยงค่ะ เลี่ยงที่จะไม่กิน เพราะอะไรรู้ไหมคะ นาราเคยกินแล้วรสชาติไม่ได้เรื่อง!"

"ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย เพราะฉันชอบกิน" ตั้งแต่เกิดมานาราไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้ามึนเท่ากับพลอยมาก่อน แถมเธอยังไร้ยางอายอีกด้วย ทั้งๆ ที่รู้ว่าพ่อเลี้ยงตะวันนั้นมีภรรยาอยู่แล้ว หล่อนยังหาวิธีที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างนารากับพ่อเลี้ยงตะวันให้ได้

“ไม่ยักรู้ว่าคุณพลอยชอบทานกระดูกด้วยขอตัวนะคะ”

กรี๊ด! พลอยร้องออกมาเสียงดัง

"เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอนารา! แน่จริงก็กลับมาพูดกันก่อนสิ" นาราพูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นขึ้นไปยังห้องนอนทันที เธอคิดว่าพลอยคงไม่จบแค่นี้แน่

ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวกว่าที่เธอคิด ถ้าต้องการแบบนี้นาราจะจัดให้ จะทำให้พ่อเลี้ยงตะวันได้รู้ว่าจริงๆ แล้ว เขาควรจะรักษาน้ำใจและดูแลภรรยาให้มากกว่านี้ มากกว่าคนอื่น ไม่ใช่จะใจดีกับผู้หญิงไปทั่ว ความมีน้ำใจบางครั้งก็ควรจะมีลิมิตในตัวของมัน ไม่ใช่ใช้พร่ำเพรื่อ โดยที่ไม่แคร์ความรู้สึกของคนข้างกาย แบบที่พ่อเลี้ยงตะวันกำลังทำ เพราะมันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดให้กับอีกคน และเขาเองก็ควรจะได้รับมันเช่นกันพ่อเลี้ยงตะวัน