รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 37

เมื่อนาราขึ้นไปข้างบน พ่อเลี้ยงตะวันที่นั่งกินข้าวกับพลอยเขาเริ่มรู้สึกอึดอัด เมื่อเขานึกถึงคำที่มารดาเตือน ความรู้สึกของนาราควรมาก่อนเสมอ ไม่ใช่เกรงใจคนอื่นไปทั่วแบบนี้ เขารู้สึกผิดที่ทำให้นารารู้สึกแย่

"ภูขอตัวก่อนนะพลอย ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วก็บอกคำหล้านะไม่ต้องเก็บเอง"

"ทำไมอิ่มเร็วจัง ภูจะรีบไปไหนทานต่ออีกสักนิดสิ ทานเป็นเพื่อนพลอยหน่อย"

"พอดีมีงานต่อ พลอยทานเลย เดี๋ยวภูจะขึ้นไปเอาโน้ตบุ๊ก แล้วจะไปคุยธุระกับเมืองรามหน่อย ขอตัวนะ" เมื่อพ่อเลี้ยงตะวันพูดจบ เขาก็เดินเลี่ยงออกมา แล้วรีบเดินขึ้นไปบนบ้าน พลอยที่มองตามหลังก็พอจะเดาออกว่าเขาต้องไปหานาราแน่นอน เธอได้แต่กำมือแน่น เพราะตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้

พลอยรอจังหวะและโอกาสที่จะเขี่ยนาราออกไปจากชีวิตพ่อเลี้ยงตะวันทุกเมื่อ คราใดที่สบโอกาสเธอจะไม่ปล่อยนาราไว้แน่นอน เมื่อพ่อเลี้ยงตะวันเดินขึ้นมายังห้อง เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นภรรยาสาวกำลังเปิดกระปุกสีขุ่นๆ และหยิบยาเข้าปาก

"นาราเป็นอะไร นั่นยาอะไรไม่สบายหรือเปล่า" นาราไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงตะวันจะตามขึ้นมา เธอลุกลี้ลุกลนรีบเก็บขวดยาเข้ากระเป๋าทันที เพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงตะวันจะเห็นฉลากยาและสรรพคุณของมัน เขาต้องสงสัยแน่นอนเรื่องที่เธอตั้งครรภ์

"เอ่อ มันเป็นวิตามินคือช่วงนี้นาราแพ้อากาศเลยกินวิตามินซีเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก" นาราโกหกพ่อเลี้ยงตะวันไปมั่วๆ เพราะเธอไม่อยากให้เขาสงสัย และรู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ คนอย่างพ่อเลี้ยงตะวันหากเห็นพลอยสำคัญกว่าลูกและเมีย ก็จะควรได้รับบทเรียนครั้งนี้อย่างสาสม

"แน่ใจนะไม่ได้เป็นอะไร ไหนมาดูซิ" เขาพูดพร้อมกับเอามือเข้ามาอังที่หน้าผากของภรรยาเหมือนอย่างเคย พร้อมกับลูบที่แก้มของเธอเบาๆ ไปมา ก่อนจะดึงนาราเข้ามาโอบกอดไว้อย่างอ่อนโยน

"ทำไมทำตัวห่างเหินอย่าน้อยใจเรื่องของฉันกับพลอยเลยนะ ฉันรักนาราคนเดียว รักมากและไม่คิดจะรักใครอีก เพราะหัวใจของฉันมีไว้ให้นาราเพียงคนเดียวเท่านั้นเด็กน้อย" คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่การกระทำของพ่อเลี้ยงตะวัน กับสิ่งที่เขาชอบทำให้พลอยมันกลับขัดแย้งกับคำพูดของเขาโดยสิ้นเชิง

"ถ้าวันหนึ่งนาราไม่อยู่ ขอให้รู้ไว้ว่านาราไม่เคยหมดรัก แค่นารากำลังหมดแรงที่จะไปต่อ เพราะรู้สึกล้ากับสิ่งที่กำลังเผชิญ” พ่อเลี้ยงตะวันรีบเอามือมาปิดที่ปากของฉันไว้ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"มันจะไม่มีวันนั้น และถ้านาราหนีไปไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ฉันก็จะตามล่าให้สุดขอบฟ้า แล้วพาเธอกลับมายัยจุ้นของฉัน" พ่อเลี้ยงตะวันพูดจบ น้ำตาเจ้ากรรมของฉันมันก็ร่วงไหลลงมาราวกับสั่งได้ พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ในลำคอ ยิ่งบอกกับตัวเองว่าอย่าร้อง ฉันก็ยิ่งร้องออกมาแรงขึ้นกว่าเดิมอีก เมื่อความน้อยใจมันถาโถมเข้ามาใส่ ภายในหัวใจของฉัน

"ไหนดูซิคนขี้แย จะร้องไห้ทำไม ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น เธอต้องอยู่เป็นเมียฉันแบบนี้ตลอดไปชั่วนิรันดร" พ่อเลี้ยงตะวันพูดพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาให้กับภรรยาสาว ก่อนจะจูบลงไป เพื่อซับน้ำตาบนใบหน้าให้กับเธอแทนการใช้มือ

เวลานี้เขาใช้ริมฝีปากพรมจูบไปใบหน้านวล การกระทำของเขาที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ มันส่งผลต่อจิตใจของภรรยาสาวของเขามากมาย หากไม่มีพลอยเข้ามาแทรก ถือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ที่มีสามีอย่างพ่อเลี้ยงตะวัน

"ไปไร่ด้วยกันไหม เดี๋ยวจะพาไปเก็บสตรอว์เบอร์รีที่ไร่ของเมืองราม ตอนนี้กำลังดกทีเดียว"

"ทำไมต้องไปที่ไร่ของคุณเมืองราม สตรอว์เบอร์รีที่ไร่ของเราก็มีไม่ใช่เหรอ"

“พอดีฉันจะไปคุยงานกับเมืองราม วันหลังค่อยไปที่ไร่ของเรา เดี๋ยวฉันจะพาไป แต่วันนี้ไปชมไร่สตรอว์เบอร์รีของเมืองรามก่อนนะ"

"อืม ก็ได้"

"พูดง่ายๆ แบบนี้สิเด็กดีของฉัน" เขาไม่พูดเปล่าแต่ก้มลงไปหอมแก้มของภรรยาสาวแบบรัวๆ

ก่อนจะกุมมือเธอเดินลงมาข้างล่างแล้วตรงไปที่รถ ขณะที่ทั้งสองกำลังจะขึ้นรถนั้นก็มีเสียงของพลอยได้ดังแทรกขึ้นมา

"ว้าย! ช่วยด้วย!" อยู่ๆ พลอยก็แกล้งล้มลงข้างคูสตรอว์เบอร์รี นาราที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเอื้อมมือไปฉุดหวังดึงให้เธอลุกขึ้น แต่พลอยกลับทำท่าทางเหมือนนารากำลังผลักเธออยู่ในขณะนี้

"โอ๊ย! ..นาราเธอผลักฉันทำไม" เสียงของพลอยดังเสียจนทำให้พ่อเลี้ยงตะวันที่นั่งหันหลังอยู่รีบวิ่งมาที่ทั้งสองทันที ภาพที่เขาเห็นมันเหมือนกับนารากำลังผลักพลอยให้ล้มลง พลอยได้เปรียบเพราะตอนนี้นาราหันหลังให้กับพ่อเลี้ยงตะวันอยู่ เธอจึงไม่รู้ถึงแผนการของหล่อน พลอยจึงแกล้งเล่นละครต่อ

"โอ๊ย! นาราปล่อยฉันเธอผลักฉันทำไม ภูช่วยพลอยด้วย! พลอยปวดท้อง" พลอยพูดพร้อมกับเอามืออีกข้างกุมที่หน้าท้องของหล่อนเอาไว้ เมื่อพ่อเลี้ยงตะวันได้ยินอย่างนั้น เขาก็คิดว่านาราเป็นคนผลักพลอยล้มลง

หมับ!! พ่อเลี้ยงตะวันจับแขนนารากระชากออก แต่แรงของผู้ชายทำให้ร่างเล็กถลาตามแรงกระชากของสามีหนุ่ม ก่อนที่เธอจะล้มลงดีที่นารายังมีสติอยู่บ้างจึงใช้มือค้ำยันพื้นดินเอาไว้ทัน เพื่อไม่ให้ก้นของเธอกระแทกกับพื้นแข็ง พ่อเลี้ยงตะวันหันมามองภรรยาอย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าแรงกระชากของเขา จะทำให้ร่างเล็กนั้นกระเด็นล้มลงไป

"นาราฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!" พ่อเลี้ยงตะวันหันมามองภรรยาสาว ก่อนจะก้มลงไปพยุงเธอลุกขึ้นมา แต่เสียงของพลอยก็แทรกขึ้นเสียก่อน

"ภู พาพลอยไปหาหมอหน่อย ปวดท้องโอ๊ย! พลอยปวดท้องมากภู" พลอยยังคงเล่นละครต่อไปไม่เลิกรา แน่นอนแผนการที่หล่อนวางไว้วันนี้มันจะต้องสำเร็จ พ่อเลี้ยงตะวันเห็นดังนั้นจึงกลัวว่าลูกของพลอยจะเป็นอะไร เขาจึงอุ้มเธอแล้ววิ่งไปที่รถ ขับออกจากไร่เมืองรามไปทันที ปล่อยให้ภรรยาสาวนั่งมองตามด้วยหัวใจที่แตกสลาย

น้ำตาของเธอไหลลงมาอาบแก้มสองข้าง ราวกับเขื่อนแตก เสียงสะอื้นอันน่าสมเพชได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เธอทำได้เพียงแค่นั่งสะอื้นพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินให้กับการกระทำของสามี หัวใจของเธอมันช่างโง่งม ไหล่มนของนาราขยับขึ้นลงเพราะแรงสะอื้นจนสั่นเทา รอยยิ้มที่มุมปากของเธอได้ผุดขึ้นอีกครั้ง ราวกับคนเสียสติ

หัวใจดวงน้อยๆ ที่ปวดหนึบแสนจะเจ็บปวดดั่งมีดกรีดลึกลงกลางใจ สิ่งที่สามีทำและเห็นผู้หญิงคนอื่นสำคัญกว่ามันช่างปวดใจเหลือเกิน เปลือกตาของเธอค่อยๆ หลับลงอย่างช้าๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เหมือนกับมันจะไหลเป็นครั้งสุดท้าย นาราร้องไห้จนพอใจ

เมื่อต่อไปเธอจะไม่มีวันร้องไห้ เพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เมืองรามเห็นอกเห็นใจนารา กับสิ่งที่พ่อเลี้ยงตะวันนั้นกระทำ ทำไมพลอยถึงสำคัญ ทั้งที่นารานั้นเป็นภรรยาของเขา หญิงสาวนั่งปรับทุกข์กับเมืองรามสักพัก เธอจึงให้เมืองรามมาส่งที่ไร่แล้วจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ที่นี่จะไม่มีผู้หญิงที่ชื่อนาราอีกต่อไปแล้ว