รักต่างวัยของเจ้านายจอมเก๊ก นิยาย บท 37

เมื่อนาราขึ้นไปข้างบน พ่อเลี้ยงตะวันที่นั่งกินข้าวกับพลอยเขาเริ่มรู้สึกอึดอัด เมื่อเขานึกถึงคำที่มารดาเตือน ความรู้สึกของนาราควรมาก่อนเสมอ ไม่ใช่เกรงใจคนอื่นไปทั่วแบบนี้ เขารู้สึกผิดที่ทำให้นารารู้สึกแย่

"ภูขอตัวก่อนนะพลอย ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วก็บอกคำหล้านะไม่ต้องเก็บเอง"

"ทำไมอิ่มเร็วจัง ภูจะรีบไปไหนทานต่ออีกสักนิดสิ ทานเป็นเพื่อนพลอยหน่อย"

"พอดีมีงานต่อ พลอยทานเลย เดี๋ยวภูจะขึ้นไปเอาโน้ตบุ๊ก แล้วจะไปคุยธุระกับเมืองรามหน่อย ขอตัวนะ" เมื่อพ่อเลี้ยงตะวันพูดจบ เขาก็เดินเลี่ยงออกมา แล้วรีบเดินขึ้นไปบนบ้าน พลอยที่มองตามหลังก็พอจะเดาออกว่าเขาต้องไปหานาราแน่นอน เธอได้แต่กำมือแน่น เพราะตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้

พลอยรอจังหวะและโอกาสที่จะเขี่ยนาราออกไปจากชีวิตพ่อเลี้ยงตะวันทุกเมื่อ คราใดที่สบโอกาสเธอจะไม่ปล่อยนาราไว้แน่นอน เมื่อพ่อเลี้ยงตะวันเดินขึ้นมายังห้อง เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นภรรยาสาวกำลังเปิดกระปุกสีขุ่นๆ และหยิบยาเข้าปาก

"นาราเป็นอะไร นั่นยาอะไรไม่สบายหรือเปล่า" นาราไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงตะวันจะตามขึ้นมา เธอลุกลี้ลุกลนรีบเก็บขวดยาเข้ากระเป๋าทันที เพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงตะวันจะเห็นฉลากยาและสรรพคุณของมัน เขาต้องสงสัยแน่นอนเรื่องที่เธอตั้งครรภ์

"เอ่อ มันเป็นวิตามินคือช่วงนี้นาราแพ้อากาศเลยกินวิตามินซีเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก" นาราโกหกพ่อเลี้ยงตะวันไปมั่วๆ เพราะเธอไม่อยากให้เขาสงสัย และรู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขาอยู่ คนอย่างพ่อเลี้ยงตะวันหากเห็นพลอยสำคัญกว่าลูกและเมีย ก็จะควรได้รับบทเรียนครั้งนี้อย่างสาสม

"แน่ใจนะไม่ได้เป็นอะไร ไหนมาดูซิ" เขาพูดพร้อมกับเอามือเข้ามาอังที่หน้าผากของภรรยาเหมือนอย่างเคย พร้อมกับลูบที่แก้มของเธอเบาๆ ไปมา ก่อนจะดึงนาราเข้ามาโอบกอดไว้อย่างอ่อนโยน

"ทำไมทำตัวห่างเหินอย่าน้อยใจเรื่องของฉันกับพลอยเลยนะ ฉันรักนาราคนเดียว รักมากและไม่คิดจะรักใครอีก เพราะหัวใจของฉันมีไว้ให้นาราเพียงคนเดียวเท่านั้นเด็กน้อย" คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่การกระทำของพ่อเลี้ยงตะวัน กับสิ่งที่เขาชอบทำให้พลอยมันกลับขัดแย้งกับคำพูดของเขาโดยสิ้นเชิง

"ถ้าวันหนึ่งนาราไม่อยู่ ขอให้รู้ไว้ว่านาราไม่เคยหมดรัก แค่นารากำลังหมดแรงที่จะไปต่อ เพราะรู้สึกล้ากับสิ่งที่กำลังเผชิญ” พ่อเลี้ยงตะวันรีบเอามือมาปิดที่ปากของฉันไว้ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"มันจะไม่มีวันนั้น และถ้านาราหนีไปไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ฉันก็จะตามล่าให้สุดขอบฟ้า แล้วพาเธอกลับมายัยจุ้นของฉัน" พ่อเลี้ยงตะวันพูดจบ น้ำตาเจ้ากรรมของฉันมันก็ร่วงไหลลงมาราวกับสั่งได้ พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ในลำคอ ยิ่งบอกกับตัวเองว่าอย่าร้อง ฉันก็ยิ่งร้องออกมาแรงขึ้นกว่าเดิมอีก เมื่อความน้อยใจมันถาโถมเข้ามาใส่ ภายในหัวใจของฉัน

"ไหนดูซิคนขี้แย จะร้องไห้ทำไม ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น เธอต้องอยู่เป็นเมียฉันแบบนี้ตลอดไปชั่วนิรันดร" พ่อเลี้ยงตะวันพูดพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาให้กับภรรยาสาว ก่อนจะจูบลงไป เพื่อซับน้ำตาบนใบหน้าให้กับเธอแทนการใช้มือ

เวลานี้เขาใช้ริมฝีปากพรมจูบไปใบหน้านวล การกระทำของเขาที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ มันส่งผลต่อจิตใจของภรรยาสาวของเขามากมาย หากไม่มีพลอยเข้ามาแทรก ถือว่าเธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ที่มีสามีอย่างพ่อเลี้ยงตะวัน

"ไปไร่ด้วยกันไหม เดี๋ยวจะพาไปเก็บสตรอว์เบอร์รีที่ไร่ของเมืองราม ตอนนี้กำลังดกทีเดียว"

"ทำไมต้องไปที่ไร่ของคุณเมืองราม สตรอว์เบอร์รีที่ไร่ของเราก็มีไม่ใช่เหรอ"

“พอดีฉันจะไปคุยงานกับเมืองราม วันหลังค่อยไปที่ไร่ของเรา เดี๋ยวฉันจะพาไป แต่วันนี้ไปชมไร่สตรอว์เบอร์รีของเมืองรามก่อนนะ"

"อืม ก็ได้"

"พูดง่ายๆ แบบนี้สิเด็กดีของฉัน" เขาไม่พูดเปล่าแต่ก้มลงไปหอมแก้มของภรรยาสาวแบบรัวๆ

ก่อนจะกุมมือเธอเดินลงมาข้างล่างแล้วตรงไปที่รถ ขณะที่ทั้งสองกำลังจะขึ้นรถนั้นก็มีเสียงของพลอยได้ดังแทรกขึ้นมา