สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1048

บทที่ 1048 ถอนกู่พิษให้เจิ้งซูอวี้

บทที่ 1048 ถอนกู่พิษให้เจิ้งซูอวี้

เมื่อฉินเหวินหานกลับมาถึงจวนก็ราวกับเป็นมะเขือยาวที่ถูกเกล็ดน้ำค้างกัดกิน คนทั้งคนไร้ชีวิตชีวา

ซ่งซูเดินไปหาฉินเหวินหาน เอื้อมมือไปแตะไหล่เขา

ฉินเหวินหานหลบเลี่ยงแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “สิ่งที่เจ้าต้องการข้าก็ให้แล้ว เรื่องไม่จำเป็นก็ไม่ต้องทำ”

ซ่งซูกล่าวเสียงแผ่วเบา “นายท่านฉินช่างทำให้คนเศร้าใจเสียจริง ข้างามไม่พอหรือ? เหตุใดจนถึงตอนนี้ ท่านยังเฉยเมยต่อข้าเพียงนี้เล่า?”

“หากเจ้าไม่ใช้ความปลอดภัยของครอบครัวมาข่มขู่ ข้าย่อมไม่ปล่อยให้เจ้าคิดร้าย” ฉินเหวินหานกล่าว “บัดนี้ข้าล่วงเกินพระชายาแล้ว เจ้าคิดว่าพวกเราสกุลฉินจะยังมีชีวิตที่ดีได้หรือ?”

“นายท่านฉินอย่าได้มองโลกในแง่ร้ายนัก สกุลลู่ไม่ได้มีอำนาจทุกอย่าง ขอเพียงสกุลลู่สูญเสียอำนาจ ท่านล่วงเกินพระชายาลู่จะมีปัญหาอะไร? หากไม่มีอำนาจ นางก็เป็นเพียงสตรีธรรมดาทั่วไปผู้หนึ่งเท่านั้น”

ซ่งซูรินชาแล้วส่งให้ฉินเหวินหาน

ฉินเหวินหานผลักออกไปอย่างหมดความอดทน

“นายท่านฉินไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาเอาเสียเลย” ซ่งซูกล่าว “เมื่อครู่ท่านไปทำอะไรที่จวนลู่ ดูจากท่าทางท่าน หรือว่าถูกพระชายาลู่รังแกแล้ว? ข้าไม่ได้บอกหรือว่าท่านไม่อาจพบพระชายาลู่เพียงลำพัง?”

ฉินเหวินหานคิดอยู่ในใจ ‘ในที่สุดก็เอ่ยถึงแล้ว’

นางปีศาจผู้นี้เพียงแค่อยากรู้ว่าเหตุใดเขาถึงไปที่จวนลู่ เขาพูดอะไรกับพระชายาลู่ เปิดเผยเรื่องที่นางทำแล้วหรือไม่?

“เช่นนั้นต้องถามเจ้าแล้ว” ฉินเหวินหานกล่าว “หากเจ้าล้างพิษฮูหยินกับลูกของข้าตั้งแต่ที่พระชายาลู่มาที่นี่ แล้วทำให้ฮูหยินกลับเป็นปกติ พระชายาลู่คงไม่ใส่ใจจวนฉินของเราเป็นพิเศษ ข้าเคยบอกเจ้าแต่เนิ่น ๆ แล้วว่าพระชายาลู่ไม่อาจล่วงเกินได้ ด้วยความผูกพันที่นางมีต่อฮูหยิน ยิ่งง่ายที่จะเปิดเผยตัวตนออกไป เช่นนั้น เจ้าย่อมไม่ได้ประโยชน์อะไร”

“พระชายาลู่ทำให้ท่านโมโหแล้วจริง ๆ หรือ?”

“ข้าเลือกของขวัญอย่างระมัดระวังส่งไปให้นาง นางไม่แม้แต่จะมองก็ให้บ่าวรับใช้โยนมันออกไป เจ้าว่าควรโมโหหรือไม่?”

“ข้าเคยบอกแล้ว คนสกุลขุนนางมีหน้ามีตาเหล่านี้เย่อหยิ่ง อีกทั้งยังหยาบคายเป็นที่สุด พูดถึงผู้ทำการค้าอะไร ในสายตาของพวกเขาพ่อค้าต่ำต้อยที่สุด พระชายาลู่ผู้นั้นเพียงแค่ถูกราชสำนักใช้เอาชนะใจพวกท่านเท่านั้น” ซ่งซูกล่าว “เจ้านายข้ากลับต่างออกไป เขาเห็นคุณค่าของพ่อค้าจริง ๆ ทั้งยังเต็มใจที่จะให้สิทธิแก่พวกเขามากขึ้น”

“เมื่อไหร่เจ้าจะถอนพิษให้ฮูหยินกับลูก ๆ ของข้า?”

“ข้าเคยบอกหลายครั้งแล้วว่านั่นเป็นกู่ ไม่ใช่ยาพิษ ขอเพียงข้าอยู่ดี พวกเขาก็จะอยู่ดี ฮูหยินของท่านล้มป่วยก็เพราะไข้ใจ ขอเพียงนางปล่อยวางเสีย อันที่จริงย่อมไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”

“ตอนนั้นเจ้ารับปากว่าหากข้ามอบทรัพย์สินให้พวกเจ้า เจ้าจะถอนกู่พิษให้ครอบครัวข้า ข้าทำแล้ว หากเจ้ายังไม่ทำ เช่นนั้นเราก็พังพินาศไปด้วยกันเถอะ!”

“วางใจ ข้าจะถอนกู่พิษให้พวกเขา” ซ่งซูเข้าไปกอดคอฉินเหวินหาน

ฉินเหวินหานผลักนางออก

ซ่งซูมองฉินเหวินหานด้วยสีหน้าเศร้าใจ “นายท่านฉิน ข้าไม่งามหรือ? ผู้อื่นล้วนกล่าวว่าเพื่อข้าแล้วแม้กระทั่งภรรยาแรกของท่านที่เคารพซึ่งกันและกันท่านยังละเลย ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่า นายท่านฉินเป็นพระอิฐพระปูน อยู่ในห้องเดียวกันกับหญิงสาวทุกวัน กลับไม่ยินดีแตะเนื้อต้องตัว ท่านทำเช่นนี้ทำให้ข้าสงสัยว่าเสน่ห์ของข้าลดลงแล้วหรือไม่”

“แม่นางซ่งรูปโฉมโดดเด่น ขอเพียงท่านยินดี บุรุษมากมายล้วนหลงใหลในตัวท่าน เพียงแต่ ข้าแก่แล้ว ไร้ซึ่งจิตปรารถนา เช่นนั้นจึงไม่ล่วงเกินแม่นางซ่ง”

เสียงของผู้ดูแลดังมาจากด้านนอก

“มีอะไร?”

“ฮูหยินไม่ไหวแล้วขอรับ”

“จะเป็นไปได้อย่างไร?!” ฉินเหวินหานรีบเดินออกไปข้างนอก เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็กลับมาคว้าข้อมือซ่งซู พาออกไปด้วยกัน

“โอ๊ย นายท่าน ท่านทำข้าเจ็บแล้ว” ซ่งซูเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล

ฉินเหวินหานกล่าว “สุขภาพของฮูหยินย่ำแย่ลงเรื่อย ๆ เจ้าต้องล้างพิษให้นาง หากเจ้าอยากใช้กู่พิษ เช่นนั้นก็ใช้กับข้า ไม่เช่นนั้น เจ้าจะไม่ได้อะไรทั้งสิ้น!”