สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1070

บทที่ 1070 หนึ่งคำทำให้ใจห่อเหี่ยว

บทที่ 1070 หนึ่งคำทำให้ใจห่อเหี่ยว

สิงเจียซือดูสมุดบัญชีแล้วกล่าว “ระยะนี้กิจการดีขึ้นไม่น้อย มีคำสั่งซื้อเข้ามาจำนวนมาก ข้าอยากจะย้ำเตือนทุกคนว่า ต้องรักษาคุณภาพของสินค้าให้ดี”

ลี่จือถูกสิงเจียซือเรียกมาจากร้าน ปกตินางเป็นผู้ดูแลรับผิดชอบเรื่องภายในร้าน ทุกวันจะมารายงานให้สิงเจียซือฟัง ที่จวนอ๋องมีที่พักของนาง ทว่านางไม่ได้อาศัยอยู่ที่จวนท่านอ๋องลู่ อย่างไรเสียนางก็ต้องไป ๆ มา ๆ เช่นเดียวกันกับลี่จือยังมีสาวใช้อีกผู้หนึ่งนามหงซู่ ทั้งสองคนเป็นแม่นางที่ได้รับการช่วยเหลือจากสิงเจียซือ พวกนางมีภูมิหลังไม่สู้ดี ต่อมาจึงกลายเป็นมือขวาของสิงเจียซือในที่สุด

“เจ้านายวางใจ พวกเราเข้าใจ” หงซู่กล่าว “เจ้านาย อาการไอของท่านยังไม่หาย ท่านได้กินยาที่ใต้เท้าให้สำนักหมอหลวงเตรียมให้ตรงเวลาหรือไม่?”

“ข้ากินแล้ว” สิงเจียซือเอ่ย “เริ่มแรกได้ผลดี ทว่าเริ่มกลับมากำเริบอีกในช่วงไม่กี่วันมานี้ ร่างกายข้าเหมือนกับกระดาษถูกเจาะรู หลังจากเดินทางอยู่ข้างนอกมาหลายปีและต้องลมเย็น ข้าก็ทนความลำบากไม่ได้มากนัก”

“แจ้งใต้เท้าให้สำนักหมอหลวงปรับยาขนานใหม่ให้เถิด ไม่แน่ว่ายาปัจจุบันอาจเข้ากันกับร่างกายท่านไม่ได้” ลี่จือส่งน้ำให้

สิงเจียซือส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ความเจ็บป่วยผ่านมาและผ่านไปเหมือนเส้นด้าย อยากหายก็ต้องใช้เวลา ไม่ใช่ยาวิเศษเสียหน่อย จะกินแล้วหายทันทีได้อย่างไร?”

แม่นมฟางเดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วกล่าวว่า “คุณหนูรองมาเจ้าค่ะ อีกทั้งยังพาท่านน้าเล็กของนางมาด้วย บอกว่าคืนนี้จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเขา นายท่านก็กลับมาแล้วเช่นกัน เขากำลังมาที่นี่เจ้าค่ะ”

สิงเจียซือลุกขึ้น “เช่นนั้นต้องต้อนรับเขาให้ดี”

ลี่จือลดเสียงลงกล่าว “เจ้านาย ท่านกำลังคิดอย่างไรกันแน่? นายท่านดีมากเพียงนั้น ท่านเองก็ชอบเขามาก เหตุใดยังไม่ร่วมหอเล่าเจ้าคะ?”

สิงเจียซือหน้าแดงก่ำ ถลึงตามองลี่จือ “ข้าใจดีกับเจ้าเกินไปใช่หรือไม่ ไยคำพูดเช่นนี้ก็กล้ากล่าวออกมาแล้ว”

ลี่จือยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้านายเก่งที่สุดในใต้หล้า นี่ไม่ใช่เพราะบ่าวห่วงท่านหรือเจ้าคะ บ่าวเพียงไม่อยากให้ท่านพลาดบุรุษที่ดีเพียงนี้ไป! ท่านเขยเป็นผู้ใด สตรีทั่วทั้งเมืองหลวงมากมายต่างก็จับจ้องตำแหน่งนี้เชียวนะเจ้าคะ!”

ร้านของสิงเจียซือมีคนมาสร้างปัญหาทุกวันอยู่ระยะหนึ่ง ทว่าภายหลังเริ่มน้อยลงแล้ว หากบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของลู่ฉาวอวี่ แม้กระทั่งพวกนางที่เป็นสาวใช้ยังไม่เชื่อ

บุรุษดี ๆ เช่นนี้ หากพลาดไปคงไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้ว ทว่าเจ้านายของพวกนางกลับไม่รีบร้อน ทั้งยังไม่คิดหาวิธีรักษาตำแหน่งฮูหยินน้อยลู่นี้ไว้ จะดีที่สุดหากนางคลอดคุณชายน้อยสักคน คิดดูว่านั่นจะทำให้เหล่าหญิงสาวเจ็บปวดเพียงใด

“ยาแก้เจ็บคอข้าเล่า?” สิงเจียซือเอ่ย “เอาออกมาให้ข้า”

สาวใช้หายาเพิ่มความชุ่มชื้นในลำคอให้ หลังจากทานยาไปได้ไม่นาน ลู่ฉาวอวี่และลู่จื่อชิงกับจูเฉินก็มาถึง

สิงเจียซือเข้าไปต้อนรับ “ท่านพี่”

ลู่ฉาวอวี่กล่าว “นี่คือท่านน้าเล็กของข้า เข้ามาคารวะสิ”

จูเฉินหน้าแดงรับการคารวะจากสิงเจียซือ

เขาอายุน้อยที่สุดแต่กลับสูงศักดิ์กว่า แม้เขาจะเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว ก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ลู่จื่อชิงเดินเข้ามากอดแขนสิงเจียซือ “คืนนี้พวกเราทานหม้อไฟดีหรือไม่เจ้าคะ?”

สิงเจียซือเอ่ย “ดีสิ อยากกินรสแบบใดหรือ?”

“ข้าอยากกินเผ็ด ไม่เผ็ดไม่ชอบ พี่ชายข้ากินอาหารรสเบา ที่ถูกปากที่สุดเป็นน้ำซุปเห็ด ส่วนหานจือชอบน้ำซุปไก่…” ลู่จื่อชิงนวดแก้มตนเอง “เช่นนี้ พวกเราต้องเตรียมหม้อต้มหลายหม้อ ท่านแม่ข้าทำหม้อที่สามารถใส่น้ำซุปได้แปดอย่างพร้อม ๆ กัน พวกเราจะใช้มันคืนนี้”

“ดี” สิงเจียซือเอ่ยเบา ๆ

ลู่จื่อชิงถอนหายใจเบา ๆ “ข้าคิดถึงท่านแม่แล้ว”

ทุกคนเงียบไป

มู่ซืออวี่และลู่จื่ออวิ๋นอยู่ข้างนอกนานแล้ว