สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1085

บทที่ 1085 สำเร็จหรือล้มเหลวขึ้นอยู่กับครานี้

บทที่ 1085 สำเร็จหรือล้มเหลวขึ้นอยู่กับครานี้

ณ วังหลวง ฮองเฮาซ่างกวนจิ่นซิ่วจับแขนฟ่านหยวนซีไว้แน่น นางน้ำตาไหลอาบแก้ม

“ฝ่าบาท…”

ฟ่านหยวนซีนอนอยู่บนเตียง เขาถูกมัดเอาไว้ด้วยผ้าอย่างแน่นหนา ทว่าสีหน้ากลับดูดุร้ายราวกับต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดแสนสาหัส

ขันทีเฒ่าเดินเข้ามา น้ำเสียงแสดงความเคารพ ทว่าสายตากลับดูถูก

“พระนางฮองเฮา ข้ามียา ขอเพียงฝ่าบาททานมันลงไป เขาก็ไม่ต้องเจ็บปวดแล้ว หากพระนางฮองเฮาห่วงฝ่าบาทก็ควรโน้มน้าวพระองค์ดี ๆ ไยต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ด้วยเล่า?”

“เจ้าคนกบฏ! ฝ่าบาทไม่ดีต่อเจ้าที่ใด เจ้าถึงต้องทำร้ายเขา” ซ่างกวนจิ่นซิ่วต่อว่าด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย “หากท่านอ๋องลู่กลับมาจะต้องหั่นเจ้าเป็นชิ้น ๆ แน่!”

“ท่านอ๋องลู่อายุมาก ไม่ได้โหดร้ายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ใต้เท้าลู่น้อยก็ยังเล็ก เขาจะทัดเทียมกับแม่ทัพฉีได้ที่ใดกัน? ข้าอยากจะแจ้งข่าวให้พวกท่านทราบ คราวนี้อี้อ๋องคงนำทัพที่แม่ทัพฉีเตรียมไว้ให้บุกมาแล้ว หากไม่มีอะไรผิดพลาด ท่านอ๋องลู่คงได้ยินว่าภรรยารักของตนตกอยู่ในมืออี้อ๋องจึงเร่งรุดออกไปจากเมืองหลวง ฉีเซียวและลู่อี้ไม่อยู่ที่นี่ ขุนนางแปดส่วนล้วนเจ็บปวดเช่นเดียวกันกับฝ่าบาท หากไม่มีฝิ่น แม้กระทั่งชีวิตของพวกท่านก็คงหาไม่ แล้วยังจะมีอะไรเป็นภัยต่อเจ้านายพวกเราได้?”

ในขณะเดียวกันก็สร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับสกุลลู่เช่นกัน ฝิ่นเข้ามาในเมืองหลวงผ่านช่องทางของฮูหยินน้อยลู่และกลายเป็นอาวุธในการควบคุมขุนนาง

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือนอกจากขุนนางกว่าครึ่งที่ตกหลุมกลอุบายนี้แล้ว แม้กระทั่งฮ่องเต้ครองแคว้นผู้สูงส่งยังถูกวางยาด้วยพิษชนิดนี้โดยการสมคบคิดของขันทีข้างกาย ทันทีที่อาการกำเริบ เขาก็ไม่ต่างจากครึ่งคนครึ่งผี

“ใครก็ได้… ใครก็ได้…” ซ่างกวนจิ่นซิ่วตะโกนออกไปข้างนอก

“ฮองเฮา ไม่ต้องตะโกนแล้ว หากท่านไม่คิดถึงตนเองก็ต้องคิดถึงองค์รัชทายาทน้อยผู้น่ารักไร้เดียงสาบ้าง! พวกท่านมีพระโอรสผู้นี้เพียงคนเดียว หากพวกท่านเชื่อฟังหน่อย เมื่อเรื่องนี้สิ้นสุดลงแล้ว นายท่านอาจจะเก็บชีวิตน้อย ๆ ขององค์รัชทายาทไว้”

ชาวบ้านพบว่าบรรยากาศในเมืองหลวงมีบางอย่างผิดปกติ

ทหารจำนวนมากปรากฏกายบนถนน อีกทั้งทหารเหล่านี้ยังไม่เหมือนที่เคยพบ ราวกับว่าเป็นทหารในกองทัพ

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้คนเริ่มตื่นตัวมากขึ้น อาจเป็นเพราะมีประสบการณ์มาแล้วจึงเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ

ณ จวนฉี ฉีซืออี้ปิดปาก สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจเมื่อได้ยินบทสนทนาข้างใน

นางคิดจะลอบเดินจากไป

“ผู้ใด?”

กระบี่เล่มหนึ่งพาดลงบนคอนาง

“ท่านพ่อ เป็นข้า” ฉีซืออี้ตะโกนขึ้นทันที

ฉีเจินเห็นนางจึงขมวดคิ้วมุ่นพลางกล่าว “ห้องตำราเป็นสถานที่สำคัญ ผู้ใดอนุญาตให้เจ้ามา?”

“ข้าทำอาหารเสร็จแล้วจึงอยากจะนำมาส่งให้ท่านพ่อ” ฉีซืออี้ยกถ้วยในมือขึ้น

ฉีเจินมองด้วยแววตาคมกริบ “เมื่อครู่เจ้าได้ยินอะไรบ้าง?”

“ไม่ได้ยินอะไรเจ้าค่ะ”

“พูด!”

“ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวท่าน ไม่ว่าท่านจะทำอะไร ข้าก็จะสนับสนุนท่าน”

อย่าฆ่านาง!

ฉีซืออี้เห็นเจตนาสังหารแวบขึ้นมาในแววตาของฉีเจิน

“เด็ก ๆ จับตาดูคุณหนูใหญ่ อย่าปล่อยให้นางออกไปข้างนอก”

แม้ว่าเรื่องราวจะได้ข้อสรุปแล้ว แต่สตรีผู้หนึ่งไม่อาจส่งผลกระทบต่อแผนการของเขา อย่างไรก็ควรระมัดระวังทุกย่างก้าวจะดีกว่า แม้อีกฝ่ายจะเป็นลูกสาว เขาก็ไม่อาจเชื่อหมดใจ

“นายท่าน ขอเพียงสกุลลู่ถูกทำลาย ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น ขุนนางคนอื่น ๆ เดิมทีก็ไม่มีอะไรให้ต้องกลัว”

“เจ้าคิดว่าฟ่านซู่มีไว้เพื่อการใดเล่า? ฟ่านซู่เป็นเป้าหมายที่จะใช้จัดการกับสกุลลู่โดยเฉพาะ หลังจากสกุลลู่พังพินาศ ค่อยให้ฮ่องเต้สุนัขผู้นั้นเขียนโองการสืบทอดราชสมบัติ แล้วตำแหน่งนั้นก็จะเป็นของข้า”

ส่วนสำนักตรวจการ…

ที่นั่นแต่เดิมเป็นอาณาเขตของลู่ฉาวอวี่ ทว่าเนื่องจากลู่ฉาวอวี่ก็เป็นคนที่ถูกประกาศจับเช่นกัน สำนักตรวจการจึงแทบว่างเปล่า ผู้ใต้บังคับบัญชาเดิมติดตามลู่ฉาวอวี่ไปแล้ว

ภายในห้องลับ ลู่จื่อชิงชักกระบี่ออกจากเอวแล้วเอ่ยด้วยความโมโห “ท่านพี่ จะรออะไรอีกเล่า เพียงแค่ฆ่าเขาเสียก็สิ้นเรื่อง!”

ซ่งหานจือคว้ามือนางไว้แล้วเอ่ยเบา ๆ “ชิงเอ๋อร์ พวกเราต้องรอข่าวก่อน”

“ข่าวอะไร?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม

ซือหม่าจี้อิงกล่าว “คงเป็นข่าวจากท่านอ๋องกระมัง?”

“พ่อข้าไม่ได้ไปจากเมืองหลวงแล้วหรือ?” ลู่จื่อชิงเอ่ยถาม

ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “หลังจากฉีเจินกลับมายังเมืองหลวงก็เกิดเรื่องมากมาย เราจึงส่งสกุลโม่กับสกุลเจียงออกไปจากเมืองหลวงตามลำดับเพื่อรวบรวมหลักฐานในเงามืด เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าฉีเจินจะใจร้อนเพียงนี้ เขาใช้ฝิ่นเจาะทะลุหน้าต่างกระดาษ ทว่าก็ใช่ อีกฝ่ายคิดว่าฝิ่นควบคุมขุนนางบุ๋นบู๊ในราชสำนักแล้ว เมืองหลวงอยู่ในกำมือของเขา แน่นอนว่าย่อมไม่มัวเกรงใจแล้ว”

“เช่นนั้นฝ่าบาทเล่า?” คนข้าง ๆ เอ่ยถาม

“ฝ่าบาทเป็นสิ่งที่เราไม่อาจคาดเดา เดิมทีพระองค์เป็นคนหวาดระแวงจึงอยู่กับคนที่เขาไว้วางใจเท่านั้น คราวนี้เขาถูกผู้ที่ไว้วางใจทรยศแล้ว” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “ขันทีเฒ่าผู้นั้นเคยช่วยชีวิตฝ่าบาทไว้ครั้งหนึ่ง เขาจึงได้มาอยู่จุด ๆ นี้ เมื่อครู่ข้าเพิ่งทราบว่าฉีเจินรับปากขันทีผู้นั้นไว้ว่าจะมอบอำนาจให้เขาเป็นขุนนางในราชสำนักหลังจากเหตุการณ์นี้สิ้นสุดลง”

“ขันทีผู้หนึ่ง นึกไม่ถึงว่าจะยังมีความทะเยอทะยานเช่นนี้” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ตอนนั้นควรจะตัดคอเขามากว่าตรงนั้นกระมัง”

ซ่งหานจือรีบปิดปากลู่จื่อชิงอย่างรวดเร็ว “ชิงเอ๋อร์ พวกเราอดทนอีกหน่อยเถิด สหายจี้น่าจะนำกองกำลังกลับมาแล้ว”

“จี้ซ่งเฉิงน่ะหรือ?” ลู่จื่อชิงประหลาดใจ “นี่เกี่ยวอะไรกับเขา?”

“ครึ่งเดือนก่อน ท่านพ่อมอบป้ายคำสั่งสกุลลู่ให้เขาไปรวบรวมกองทัพที่ใกล้ที่สุดมา” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ฉีเจินลงมือกะทันหัน เขาคงรู้ว่าเราเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว”

หากไม่เป็นเช่นนั้น การจู่โจมครั้งนี้เป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันราวกับถูกบีบให้จนตรอกจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับครานี้แล้ว

•