สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1094

บทที่ 1094 ตอนพิเศษ (1)

บทที่ 1094 ตอนพิเศษ (1)

“เจ้าตื่นแล้ว!”

เสียงใสกระจ่างดังขึ้นมา

“หิวหรือยัง?”

ลู่ฉาวจิ่งลืมตาขึ้น เห็นเพียงตัวหน้าลาย*[1] ในงิ้ว อีกทั้งเจ้าของตัวหน้าลายยังเป็นหญิงสาว นอกจากดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นแล้ว หน้าตาเป็นอย่างไรล้วนมองไม่ถนัด

ที่นี่คือที่ใด?

เหตุใดเขามาอยู่ที่นี่?

ลู่ฉาวจิ่งพยายามนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหมดสติไป

ก่อนหมดสติ…

เขาได้อันดับหนึ่งในการสอบประจำเดือนอีกครั้งจึงเฉลิมฉลองด้วยการดื่มสุรากับสหายร่วมศึกษาสองสามคนที่สนิทด้วย เขาดื่มมากเกินไปเล็กน้อยจึงเวียนหัว ภายหลังก็ไม่รู้ตัวแล้ว

“ที่นี่ที่ใด?” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยถาม

“หมู่บ้านสกุลหลิ่ว”

“หมู่บ้านสกุลหลิ่ว…” ลู่ฉาวจิ่งไม่รู้ว่าเป็นที่ใด

เขาถามอีกครั้ง “เหตุใดข้ามาอยู่ที่นี่ได้? เจ้าเป็นผู้ใด?”

“เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ?” หลิวจิ่วจู๋นั่งลงบนเตียง มองเขาแล้วกล่าว “จริงสิ ตอนที่ข้าซื้อเจ้ามา เจ้ายังหมดสติอยู่ ไม่รู้ก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“ซื้อ?” ลู่ฉาวจิ่งจับคำสำคัญได้จึงมองนางอย่างหวาดระแวง “ซื้ออะไร?”

“ข้าใช้เงินเก็บทั้งหมดไปกับเจ้า…” หลิวจิ่วจู๋ชูสามนิ้วขึ้นมา “ใช้เงินสามตำลึงซื้อเจ้ากลับมา”

ลู่ฉาวจิ่งผลุนผลันลุกขึ้นนั่ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาลุกขึ้นนั่ง เขาจึงพบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ขาของเขาเจ็บปวด ราวกับถูกของที่หนักมากทุบลงไป

“แม่นาง เจ้าช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้หรือไม่ ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้ากำลังพูดแม้แต่น้อย”

“เอาเถอะ เช่นนั้นข้าจะเล่าให้ละเอียดหน่อยก็แล้วกัน” หลิวจิ่วจู๋มองเขาด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “ดูเหมือนไม่เพียงขาได้รับบาดเจ็บเท่านั้น แต่สมองยังได้รับบาดเจ็บด้วย ข้าคงไม่ได้ซื้อเจ้างั่งกลับมากระมัง?”

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

หลิวจิ่วจู๋เริ่มเล่าตอนที่พบกับลู่ฉาวจิ่งให้ฟัง

หลิวจิ่วจู๋เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านสกุลหลิ่ว เมื่อเดือนก่อน ท่านย่าที่นางพึ่งพาอาศัยจากไป หลังจากนั้น ผู้นำของหมู่บ้านสกุลหลิ่วก็พยายามรบเร้าให้นางแต่งงาน เขาแนะนำบุรุษมากมายหลายคนให้นางรู้จัก อย่างไรก็ตาม บุรุษเหล่านั้นไม่ได้ดีอะไร แน่นอนว่าหลิวจิ่วจู๋ไม่ยินดีแต่งจึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นั่นคือซื้อบุรุษสักคนแต่งเข้าบ้าน

“ตอนที่ข้าพบเจ้า เจ้าถูกขังอยู่ในกรง ได้ยินนายหน้าค้าทาสที่นั่นบอกว่าต้องการขายเจ้าออกทะเลทรายไปเป็นทาส ข้าคิดว่าเจ้าน่าสงสาร บังเอิญว่า นายหน้าค้าทาสผู้นั้นเคยได้รับความช่วยเหลือจากท่านย่าข้า ข้าจึงขอร้องให้ขายเจ้าให้ข้า ตอนที่ข้าซื้อเจ้ามา ขาของเจ้าก็บาดเจ็บแล้ว แต่วางใจเถิด ข้าจะช่วยรักษาเจ้าให้ทันเวลา อีกเพียงไม่กี่เดือนเจ้าก็จะกลับมาเป็นปกติ ไม่ได้รับผลกระทบใด ๆ”

“เจ้าซื้อข้าแต่งเข้าบ้านหรือ?” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ยอย่างจนปัญญา “เจ้าไม่กลัวข้าเป็นคนชั่วช้ารึ?”

“ไม่กลัว ข้าปกป้องตนเองได้ นอกจากนี้ ขาของเจ้าได้รับบาดเจ็บ หากเจ้าตื่นขึ้นมาแล้วข้าพบว่าเจ้าเป็นคนไม่ดี ข้าก็จะขายเจ้าออกไปอีกครั้ง อย่างนี้ก็ไม่ขาดทุน” หลิวจิ่วจู๋กล่าว “เพียงแต่ ดูจากคำพูดคำจาของเจ้า เจ้าไม่ใช่คนชั่วช้า ท่านย่าบอกว่าดวงตาของคนผู้หนึ่งโกหกไม่ได้ ดวงตาของเจ้างดงาม แต่ไหนแต่ไรข้าไม่เคยเห็นดวงตาที่งดงามเช่นนี้มาก่อน เจ้าไม่มีทางเป็นคนชั่วช้าไปได้”

ลู่ฉาวจิ่งก็เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีเช่นกัน เมื่อเห็นความไร้เดียงสาของหลิวจิ่วจู๋ เขาก็ไม่คิดจะขู่นางให้กลัวอีกต่อไป

เสียงด่าสาดเสียเทเสียดังมาจากข้างนอก

“นังเด็กแสบ ไสหัวออกมา!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ สีหน้าของหลิวจิ่วจู๋พลันแปรเปลี่ยน

“แย่ละ เป็นแม่เลี้ยงข้า”

นางเม้มริมฝีปากแล้วเดินออกไป

เพียงแต่เห็นได้ว่านางดูกังวล แววตานางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่าสตรีข้างนอกนั่นเป็นเหมือนหายนะสำหรับนาง

“ท่านแม่…”

“เจ้ายังรู้ว่าข้าเป็นแม่เจ้าหรือ?”

“โอ๊ย เจ็บ…”

ลู่ฉาวจิ่งมองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่างที่ผุพัง

เห็นเพียงสตรีแต่งกายธรรมดาผู้หนึ่งกำลังบิดหูของแม่นางน้อยผู้นั้น ขณะที่มืออีกข้างของนางทั้งหยิกทึ้งทั้งทุบตีเนื้อตัวแม่นางน้อย