สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1095

บทที่ 1095 ตอนพิเศษ (2)

บทที่ 1095 ตอนพิเศษ (2)

ในสวน แม่นางน้อยรีบเก็บเสื้อผ้าและสมุนไพรที่ตากไปไว้ที่มุมห้อง

อากาศเปลี่ยนแปลงฉับพลัน ดูเหมือนฝนใกล้จะตกแล้ว

ทันทีที่เก็บเสร็จ ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา

หญิงสาวยืนอยู่ข้างหน้าบานหน้าต่างที่ชำรุดทรุดโทรม มองออกไปข้างนอกแล้วกล่าว “โชคดีที่ข้าเก็บเร็ว”

ขณะที่กล่าวเช่นนั้น นางก็ใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าตนเอง

ลู่ฉาวจิ่งมองใบหน้าด้านข้างของนางแล้วเอ่ยเตือน “เจ้าอยากล้างหน้าหรือไม่?”

เดิมทีใบหน้านางก็มีดินเปรอะอยู่แล้ว บัดนี้เมื่อนางเช็ดยิ่งเละเทะไปกันใหญ่

แม่นางน้อยหันกลับมามองเขา ดวงตาวาวน้ำคู่นั้นเต็มไปด้วยความงุนงง “มีอะไรหรือ?”

ดวงตาคู่นั้นประหนึ่งว่าพูดได้

ลู่ฉาวจิ่งกลั้นยิ้ม “หน้าเปื้อนดินน่ะ”

แม่นางน้อยใช้มือเช็ดดู เมื่อเห็นดินที่เปรอะบนนั้นจึงร้องอุทานหนึ่งเสียงแล้ววิ่งไปที่ห้องครัว

ไม่นานนัก แม่นางน้อยก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าที่มีหยดน้ำเกราะพราว

“ข้าเพิ่งขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรมาจึงไม่ทันได้สนใจ”

ลู่ฉาวจิ่งมองแก้มกลม ๆ ของแม่นางน้อย ดวงตากลมโตเฉลียวฉลาดคู่นั้นทอแสงระยิบยับ ดูไปแล้วคล้ายกับแมวที่เขาเคยเลี้ยงเป็นอย่างยิ่ง นุ่มฟูน่ารักเป็นพิเศษ

แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เขากระแอมหนึ่งครั้ง แล้วเหลียวมองไปรอบ ๆ “บ้านเจ้ามีกี่ห้องหรือ?”

“เดิมทีมีสองห้อง เพียงแต่หลังจากย่าข้าจากไป แม่เลี้ยงก็บอกว่าที่บ้านไม่ได้ใช้เตียงมากเพียงนั้น นางจึงเอาเตียงกับผ้าห่มของข้าไปแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงห้องนี้ให้อยู่อาศัยเท่านั้น”

ลู่ฉาวจิ่งขมวดคิ้ว “ข้างนอกฝนตก ตอนนี้อากาศเย็นมาก ดูท่านี่ก็ใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว”

“ดังนั้น ข้าเบียด ๆ กับเจ้าได้หรือไม่?” หลิวจิ่วจู๋กะพริบตาปริบ ๆ มองเขาอย่างคาดหวัง

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

แม่นางน้อยผู้นี้รู้หรือไม่ว่าสถานการณ์ของนางอันตรายเพียงใด?

เขามองนางอย่างจริงจัง “แม่นางหลิว ข้าเข้าใจความต้องการที่จะหลุดพ้นจากการควบคุมของเจ้า เพียงแต่ เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่า เจ้าหุนหันพลันแล่นซื้อบุรุษแต่งเข้าบ้าน หากอีกฝ่ายเป็นคนเลว เจ้าจะต้องทุกข์ทรมาน”

หลิวจิ่วจู๋พยักหน้า “ข้ารู้ แต่ว่า… เจ้าไม่ใช่คนเลว”

“หากข้าเป็นคนเลวเล่า?”

“เจ้าไม่ใช่นี่นา!”

“เจ้าไม่รู้จักข้า จักรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ใช่?”

“เพราะเจ้าแดงชอบเจ้า”

“เจ้าแดงคือ…”

ลู่ฉาวจิ่งเห็นงูสีแดงตัวเล็ก ๆ เลื้อยออกมาจากเสื้อผ้าของหลิวจิ่วจู๋

เขาชะงักค้างไปแล้ว

หลิวจิ่วจู๋ลูบหัวงูแดงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าแดง อย่าออกมานะ เจ้าทำให้เขากลัวแล้ว”

ในที่สุดลู่ฉาวจิ่งก็รู้แล้วว่าเหตุใดหลิวจิ่วจู๋ถึงกล่าวว่าแม้เขาจะเป็นคนเลวก็ไม่กลัว เพราะนางยังมีเครื่องรางเช่นนี้อยู่นี่เอง

“เจ้าหิวแล้วกระมัง? ข้าจะไปทำอะไรให้กิน”

เสียงตึงตัง ๆ ดังมาจากห้องครัว

ลู่ฉาวจิ่งปวดแผลเล็กน้อยจึงหลับตาลงพักผ่อน

ฝนสาดซัดลงมา โลกทั้งใบเงียบสงบลงเว้นก็แต่เสียงสายฝน เสียงที่ดังมาจากห้องครัวข้าง ๆ ยังทำให้คนเกิดความรู้สึกสบายใจ ถึงแม้เขาจะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย แต่ก็ยังรู้สึกสงบ

เขาต้องการทราบว่าที่แห่งนี้คือที่ใด อยู่ห่างจากเมืองถงหยางมากเพียงใด หากไกลเกินไป เขาต้องหาร้านค้าสักแห่งเพื่อส่งข่าวคราว เช่นนี้คนของสกุลลู่จะได้มารับเขากลับ

ส่วนแม่นางน้อยผู้นั้น เขาจะขอบคุณนางจากใจจริง

“กินข้าวกันเถอะ”

หลิวจิ่วจู๋ถือถ้วยเข้ามา

ลู่ฉาวจิ่งมองโจ๊กจากแป้งข้าวโพดสีเหลืองตรงหน้า ใช้เวลาพักหนึ่งกว่าจะค้นหาเสียงของตนเจอ “นี่อะไร?”