สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1120

บทที่ 1120 ตอนพิเศษ (22)

บทที่ 1120 ตอนพิเศษ (22)

หยางชวนนำเก้าอี้ออกมาแล้วเชิญให้พวกเขานั่ง

“จงซู่เกินไปเกณฑ์ทหาร เรื่องนี้เจ้าไม่รู้จริงหรือ?” หยางชวนเอ่ยถาม

“ท่านพี่ เรื่องสำคัญเพียงนี้ หากข้ารู้ย่อมไม่ปิดบังพวกท่าน” หยางชิงซือเอ่ย “ป้าจงบอกว่าเขาหายไป ข้ายังสงสัยอยู่ว่าเขาจะเข้าเมืองไปหางานทำหรือไม่ ผู้ใดจะคิดว่าเขาอยากเข้าร่วมกองทัพ เพียงแต่ตอนที่ได้ยินข่าวนั้น ท่าทีของเขาก็แปลกมากจริง ๆ เกรงว่าเขาคิดจะทำเช่นนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เขาคงไม่พูดเพราะรู้ว่าข้าจะไม่ยอม”

“สหายซู่เกินดีกับเจ้าไม่เลวจริง ๆ เพียงแต่น่าเสียดาย มารดาผู้นั้นของเขารับมือยากเกินไป หากเจ้าแต่งกับเขา เกรงว่าจะได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจเช่นเดียวกับพี่สะใภ้ของเจ้า”

“ท่านก็รู้หรือว่าพี่สะใภ้ได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจ? ตอนนี้พวกท่านแยกออกมาอยู่เพียงลำพังแล้ว แม้ท่านพ่อท่านแม่คิดจะจัดการเรื่องของพวกท่าน พวกเขาก็ไม่สามารถยื่นมือมาได้ยาวถึงเพียงนี้ ท่านก็ไม่อาจปล่อยให้พี่สะใภ้ได้รับความไม่เป็นธรรมอีก” หยางชิงซือกล่าว “ส่วนเรื่องของข้า ไม่ได้มีอะไรจัดการยาก ข้าหยางชิงซือไม่ได้ขาดบุรุษ ข้าจะเข้าเมืองไปตามหาเขาก่อน พูดคุยกับเขา ดูว่าเขามีความคิดอย่างไร เรื่องภายหน้าภายหน้าค่อยว่ากันเถอะ!”

“คำพูดนี้ของเจ้าทำให้ข้านึกขึ้นได้” หยางชวนเอ่ย “ในเมื่อพวกเราแยกออกมาอยู่ได้ เจ้าก็ทำได้เช่นกัน”

“ป้าจงโวยวายเช่นนี้ก็เพราะกลัวว่าข้าจะคิดอย่างที่ท่านว่า ท่านพี่กับท่านพ่อท่านแม่แยกบ้านกันโดยมีข้าคอยสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ ในสายตาของท่านป้าในหมู่บ้าน ข้าเป็นเพียงตัวสร้างปัญหา เมื่อก่อนนางไม่ชอบข้าเป็นทุนเดิม บัดนี้ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่ เพียงแต่เรื่องนี้ไม่สำคัญ ไม่ชอบก็ไม่ชอบไป ข้าก็ไม่ได้ต้องการให้นางมาชอบเสียหน่อย” หยางชิงซือเอ่ย “จู๋จือ ยาอมของเจ้าพร้อมหรือยัง? หากพร้อมแล้ว คราวนี้เข้าเมืองจะได้นำไปลองขายสักหน่อย”

“ใกล้เสร็จแล้ว เพียงแต่…” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “เรื่องของเจ้าสำคัญกว่า ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้า”

“จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างไร? หากทำสำเร็จก็จะทำเงินได้ เจ้าทำเพียงคนเดียวไม่ไหวกระมัง? ต้องให้ข้าช่วยหรือไม่? เช่นนี้ หากเจ้ามีเงิน ข้าก็จะมีเงินเช่นกัน”

หลิวจิ่วจู๋รู้สึกขบขันตามนางแล้ว

หลังออกจากบ้านหยางมา หลิวจิ่วจู๋ก็กลับมาทำยาอมต่อ

พวกเขานัดหมายกันเข้าเมืองพรุ่งนี้

คราวนี้ไม่มีเกวียนของจงซู่เกิน พวกเขาตั้งใจว่าจะไปเช่าเกวียนจากหมู่บ้านข้าง ๆ มาสักเล่ม

เช้าตรู่วันถัดมา หลิวจิ่วจู๋ทำอาหารเช้าแล้วเคาะประตูห้องลู่ฉาวจิ่ง

“ตื่นได้แล้ว”

ภายในห้องไม่มีการตอบสนองใด ๆ

หลิวจิ่วจู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าว “ไม่เช่นนั้น วันนี้เจ้าไม่ต้องเข้าเมืองเป็นอย่างไร ข้ากับชิงซือเข้าเมืองก็พอแล้ว”

มีเสียงดังมาจากทางประตูบ้าน

หลิวจิ่วจู๋คิดว่าหยางชิงซือมาหา ทว่าเมื่อเดินออกไปที่ลานบ้านกลับเห็นร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายใต้แสงจันทร์

“เจ้า… เหตุใดเจ้าอยู่ข้างนอก?” หลิวจิ่วจู๋จำลู่ฉาวจิ่งได้

ลู่ฉาวจิ่งโยนแพะป่าลงบนพื้นแล้วกล่าว “คราวที่แล้วขาข้าบาดเจ็บยังไม่หายดีจึงไม่กล้าขึ้นไปล่าสัตว์บนเขา ตอนนี้เกือบจะหายดีแล้ว ล่าสัตว์สองสามตัวไม่เหลือบ่ากว่าแรง เช่นนี้ก็จะหาเงินได้เพิ่ม”

หลิวจิ่วจู๋ตะลึงงัน

“ล่าได้สองสามตัวหรือ?”

“ใช่ ยังมีกวางหนึ่งตัว ไก่ฟ้ากับกระต่ายสองสามตัว ข้าขนมาไม่หมดในคราวเดียว ทำได้เพียงแบกแพะกลับมาก่อน แล้วค่อยกลับไปเอาที่เหลือ”

“ข้าจะไปกับเจ้า”

ทั้งสองคนเดินผ่านบ้านหยางชวน หยางชิงซือกับหยางชวนออกมาพอดี

“พวกเจ้าจะไปที่ใด?” หยางชิงซือเอ่ยถาม

“สามีข้าล่าสัตว์ป่าได้ พวกเรากำลังจะขึ้นเขาไปเอาลงมา” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “พวกเจ้าไปรอที่บ้านข้า ประเดี๋ยวข้าจะรีบกลับ”