สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1121

บทที่ 1121 ตอนพิเศษ (23)

บทที่ 1121 ตอนพิเศษ (23)

ผู้จัดการร้านยามองลู่ฉาวจิ่งด้วยความประหลาดใจ

“คุณชายรู้หนังสือหรือ?”

“หากผู้จัดการร้านไม่รู้หนังสือ ข้าเขียนให้ได้”

แน่นอนว่าผู้จัดการร้านรู้หนังสือ ทว่าเมื่อดูจากบรรยากาศรอบกายของลู่ฉาวจิ่ง เขาพลันไม่แน่ใจในตัวตนของอีกฝ่ายขึ้นมา

“ได้ เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

หลังออกมาจากร้านยา หยางชิงซือจึงถาม “ท่านไม่กลัวว่าจะขายไม่ได้หรือ?”

“ขายไม่ได้ก็แล้วไปเถิด ถือเสียว่าเป็นการทดลอง อย่างไรเสียเงินที่ได้จากการล่าสัตว์ก็เพียงพอให้อยู่ได้สองสามเดือนแล้ว พวกเราไม่อดอยาก” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ตามคำพูดของผู้จัดการร้าน ยาอมมากมายเพียงนั้นขายได้เพียงสิบอีแปะ แม้จะเก็บยาสมุนไพรมาเอง อีกทั้งน้ำผึ้งก็หาได้ตามภูเขา ทว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนมีค่าใช้จ่าย สิบอีแปะยังไม่เพียงพอค่าฟืนเสียด้วยซ้ำ นั่นขาดทุนมากไม่ใช่หรือ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ลองเสี่ยงโชคสักตั้ง ไม่แพ้ก็ชนะ หากเราขายให้ผู้จัดการร้านโดยตรง พวกเราคงไม่มีโอกาสชนะ มีแต่จะแพ้เท่านั้น”

“จะว่าไปก็ถูก เพียงแต่ท่านร้ายกาจยิ่งนัก หากเป็นข้ากับจู๋จือขายกันเอง เกรงว่าจะขายไปสิบอีแปะแล้ว” หยางชิงซือเอ่ย “ตอนนี้ยาก็ขายแล้ว เหลือเพียงเรื่องจงซู่เกิน เจ้าโง่คนนั้น ท่านว่าพวกเราควรไปหาเขาจากที่ใด?”

“ไปศาลาว่าการเพื่อสอบถามก่อนเถอะ” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว “เอกสารรับสมัครของทางการเป็นศาลาว่าการที่ติดประกาศ คนเหล่านั้นถูกพาตัวไปที่ใด ศาลาว่าการย่อมรู้ดี”

ทั้งสี่คนไปที่ศาลาว่าการ

หลังจากได้ยินคำถามของพวกเขา เจ้าหน้าที่ของศาลาว่าการก็ปัดมือบอกว่าไม่รู้

“จักไม่รู้ได้อย่างไร? พี่ใหญ่ข้ามาเป็นทหาร ย่อมมีที่เดียวที่น่าจะไป” หยางชิงซือถาม “ถึงแม้ท่านไม่รู้แน่ชัดว่าเขาอยู่ที่ใด อย่างน้อยก็คงพอรู้คร่าว ๆ กระมัง? ข้าจะไปหาเขาได้ที่ใด ท่านย่อมบอกได้มิใช่หรือ?”

“รับสมัครทหารเป็นศาลาว่าการติดประกาศไม่ผิด ทว่านั่นเป็นเรื่องที่นายกองเซี่ยวรับผิดชอบ ศาลาว่าการไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องนี้”

ที่นี่คือเมืองชายแดน จักต้องมีผู้รักษาการ ในเมื่อมีผู้รักษาการที่นี่ ย่อมมีแม่ทัพที่รับผิดชอบในการรักษาการที่แห่งนี้เช่นกัน ถึงแม้จะไม่มีสงคราม ทว่าพรมแดนระหว่างทั้งสองอาณาจักรก็เป็นสถานที่ที่มีความอ่อนไหว การจัดการย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “พวกท่านไปรอข้าที่โรงน้ำชา ข้าจะไปหาเขา”

“เจ้าจะไปหาที่ใด?”

“พวกเจ้าเพียงรอฟังข่าวก็พอ”

หยางชิงซือและหลิวจิ่วจู๋ไม่ได้ไปโรงน้ำชา หากแต่ไปบ้านของคู่สามีภรรยาเฒ่าที่มาอาศัยเมื่อคราวที่แล้ว

สองสามีภรรยาเฒ่าประทับใจหนุ่มสาวเหล่านี้เป็นอย่างยิ่ง เมื่อเห็นว่าพวกเขามาก็ต้อนรับอีกครั้งเป็นอย่างดี

“ผู้เฒ่า หมู่นี้มีการรับสมัครทหารเข้ากองทัพหรือ?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ยถามขณะช่วยผู้เฒ่าทำความสะอาดลานบ้าน

“ใช่ รับไปไม่น้อยเชียวละ ได้ยินว่าได้เบี้ยหวัดเป็นเงินถึงสามตำลึง หากข้าอายุน้อยกว่ายี่สิบปีก็จะไปเช่นกัน แต่งานที่ทำให้ร่ำรวยเช่นนี้ต้องการเพียงชายหนุ่ม ไม่ต้องการคนแก่อย่างข้า”

หยางชิงซือได้ยินเช่นนี้ก็ถามต่อ “แล้วทหารที่รับสมัครไปอยู่ที่ใดหรือ?”

“ไปฝึกฝนน่ะสิ! เงินสามตำลึงหาได้ง่ายที่ใดกัน? ไม่รู้ว่าฝึกฝนยากเพียงใด! ยามนี้ไม่มีสงครามย่อมไม่ถึงแก่ชีวิต อย่างมากการฝึกฝนอาจจะยากสักหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร แม่นางน้อย คราวนี้พวกเจ้าขาดไปหนึ่งคน หรือว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นที่ไม่มาไปเป็นทหารแล้ว? เจ้าหนุ่มคนนั้นแข็งแรง หน่วยก้านดีเหมาะที่จะเป็นทหาร ไม่แน่ว่าเมื่อกลับมาอาจเป็นผู้เป็นคนขึ้น”

หยางชิงซือยิ้มฝืด ๆ “อาจจะเป็นเช่นนั้นกระมังเจ้าคะ”

หลิวจิ่วจู๋เอ่ยกับหยางชิงซือว่า “วางใจเถอะ หากหาไม่เจอ อีกประเดี๋ยวทางการก็คงปล่อยตัวพวกเขากลับบ้านกระมัง? ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องออกรบ คงไม่ห้ามไม่ให้พบหน้าครอบครัว”

ลู่ฉาวจิ่งกลับมาบอกข่าว “ได้ยินมาว่าถูกพาตัวไปฝึกที่เขาหนิวโถว”

“พวกเราตอนนี้คงไม่ได้พบเขาแล้ว” ลู่ฉาวจิ่งกล่าว

“ช่างเถิด” หยางชิงซือเม้มริมฝีปาก “พรุ่งนี้กลับบ้านกันเถอะ!”

มีบุรุษในหมู่บ้านอีกหลายคนสมัครเข้าร่วมกองทัพหลังจากจงซู่เกิน