สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1122

บทที่ 1122 ตอนพิเศษ (24)

บทที่ 1122 ตอนพิเศษ (24)

ครั้นหลิวจิ่วจู๋ได้ยินว่าเขาจะเข้าร่วมกองทัพ นางก็ตระเตรียมเสบียงและข้าวของที่ต้องใช้ระหว่างทางในวันพรุ่งนี้ทันที

เมื่อได้เสียงที่ดังมาจากในครัว ลู่ฉาวจิ่งก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

อันที่จริงเขาไม่คิดจะเข้าร่วมกองทัพ ทว่าเขารู้สึกว่าเรื่องนี้มีกลิ่นแปลก ๆ

นับตั้งแต่จงซู่เกินไปเข้าร่วมกองทัพก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว หนึ่งเดือนนี้ไม่ต้องเอ่ยถึงคน แม้กระทั่งข่าวคราวยังไม่มีกลับมา

ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงสงคราม ตามหลักแล้วไม่ควรเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้น ทหารที่อยู่ใกล้บ้านควรมีวันหยุดกลับมาเยี่ยมบ้านตน นี่เป็นกฎใหม่ที่กรมกลาโหมเห็นชอบและบังคับใช้ทั่วอาณาจักร

“อาวุธลับที่ข้าทำให้เจ้าเมื่อสองสามวันก่อน เจ้าต้องพกติดตัวไว้ตลอดเวลา เข้าใจหรือไม่?”

“รู้แล้ว” หลิวจิ่วจู๋พองแก้มก่อนจะเป่าลมไปที่กองไฟ

ลู่ฉาวจิ่งเดินเข้ามา “ให้ข้าทำเถอะ!”

วันนี้ค่อนข้างสงบเงียบทีเดียว

หลิวจิ่วจู๋ตระเตรียมอาหาร ลู่ฉาวจิ่งก่อไฟอยู่หน้าเตา

ก่อนหน้าพวกเขาก็เคยลงมือช่วยกันเช่นนี้ แต่ปกติยังพูดจากันสองสามคำ ทว่าวันนี้บรรยากาศกลับเงียบงันเป็นพิเศษ

ตกกลางคืน ลู่ฉาวจิ่งไปอาบน้ำริมแม่น้ำก่อนจะเดินกลับมา

แสงเทียนดับไปแล้ว

เขาคิดว่าคงเพราะไม่มีน้ำมันตะเกียง ไม่ได้นึกเอะใจอะไร

อย่างไรก็ตาม วันนี้แสงจันทร์สว่างไม่น้อย แม้นไร้แสงเทียนก็ยังพอมองเห็น

ชายหนุ่มพึ่งขึ้นเตียงมา จู่ ๆ ก็ต้องตกใจกับบางอย่างที่อยู่บนเตียง

“ผู้ใด?”

“ข้าเอง” หลิวจิ่วจู๋โผล่ออกมาจากผ้าห่ม “คนในหมู่บ้านบอกว่า เมื่อบุรุษในหมู่บ้านไปเป็นทหาร พวกเขามักจะทิ้งลูกเมียไป”

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

เจ้าเด็กโง่คนนี้!

“พวกเขากับข้าไม่เหมือนกัน”

“หากเจ้าไปแล้วไม่กลับมาเล่า? ถึงอย่างไรข้าก็จะไม่แต่งผู้อื่นอีกแน่นอน ยังไม่สู้เก็บลูกเจ้าไว้ เช่นนี้จะได้มีคนให้พึ่งพา” หลิวจิ่วจู๋นั่งกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่บนเตียง

ลู่ฉาวจิ่งมองดูใบหน้าเล็กคล้ายลูกผิงกั่วที่หงอยเหงาภายใต้แสงจันทร์ จู่ ๆ ก็ทั้งขบขันทั้งเศร้าขึ้นมาแล้ว

เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาว “ข้าไม่มีทางไม่กลับมา”

“ถึงแม้เจ้าจะไม่ได้เล่า แต่ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีพื้นเพครอบครัวดี สาวชาวบ้านอย่างข้าจะคู่ควรกับเจ้าได้อย่างไร? เพียงแต่ข้าชอบพอเจ้าจากใจจริง” หลิวจิ่วจู๋คว้ามุมเสื้อของเขาพลางกล่าว “ทิ้งลูกไว้ให้ข้าได้หรือไม่? ข้าอยากมีลูกที่เหมือนเจ้า”

ลู่ฉาวจิ่งสั่นไหวอยู่ภายในใจ

ราวกับมีขนนกปัดผ่านหัวใจดวงน้อย ๆ พาลให้ก้อนเนื้อที่กำลังเต้นไม่อาจเคลื่อนไหวได้ด้วยความเร็วปกติ ชายหนุ่มรู้สึกคันยุบยิบขึ้นมาเล็กน้อย

“พี่จิ่ง ข้าชอบท่านจริง ๆ ไม่ว่าท่านจะหน้าตาอย่างไร ข้าก็ชอบท่าน นอกจากท่านย่ากับชิงซือแล้ว ท่านเป็นคนที่ดีต่อข้าที่สุด ข้าไม่มีวันพบเจอผู้ใดดีกว่าท่านเป็นแน่”

“เพราะหาผู้อื่นที่ดีต่อเจ้ามากกว่าข้าไม่ได้ เจ้าถึงได้ชอบข้าหรือ?” ลู่ฉาวจิ่งจงใจเย้าแหย่

“ไม่ใช่นะ” หลิวจิ่วจู๋ปล่อยชายเสื้อเขาออกแล้วหันหน้าหนีอย่างไม่พอใจ

“ท่านแม่ข้าบอกว่า…” ลู่ฉาวจิ่งกระซิบข้าง ๆ หูนาง “แม่นางอายุสิบกว่าปียังเด็กเกินกว่าจะคลอดลูก ลูกสะใภ้บ้านเราต้องอายุยี่สิบปีขึ้นไปจึงจะให้กำเนิดทายาทได้”

“จริงหรือ?” หลิวจิ่วจู๋ประหลาดใจ “แต่อาฮวาในหมู่บ้านอายุสิบสี่ก็คลอดลูกแล้ว…”

“อย่าได้เรียนรู้แต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้” ลู่ฉาวจิ่งจิ้มหน้าผากนาง “มิเช่นนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตาย”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่ กลับห้องเถิด”

หลิวจิ่วจู๋กอดผ้าห่มไว้แน่น “ที่บ้านท่านมีฮูหยินแล้วใช่หรือไม่?”

ลู่ฉาวจิ่งเห็นนางน้ำตาไหลแหมะ ๆ ก็พลันทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

แม่นางน้อยผู้นี้ปกติค่อนข้างรู้ความ ทว่าเมื่อพบเจอปัญหา นางก็กลายเป็นลูกหมาขี้เหงา รู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้นมาดื้อ ๆ

เขาค้อมศีรษะลงจูบหน้าผากนาง “ข้ายังเล่าเรียน ไม่มีฮูหยิน ท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งงานของข้า”