สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1123

บทที่ 1123 ตอนพิเศษ (25)

บทที่ 1123 ตอนพิเศษ (25)

ลู่ฉาวจิ่งเดินถือสัมภาระเข้าไปในกระโจม

“นี่เป็นเตียงของเจ้า” หัวหน้าทหารกล่าว “ทำงานให้ดี เบื้องบนจะได้ไม่ปฏิบัติต่อเจ้าย่ำแย่นัก”

“ขอบคุณพี่ใหญ่” ใบหน้าของลู่ฉาวจิ่งเคร่งขรึม แต่เพราะประสิทธิภาพของหน้ากากหนังมนุษย์หายไป ถึงแม้เขาจะจงใจแสร้งเป็นหนุ่มชาวไร่ชาวนาก็ยังหล่อเหลากว่าบุรุษทั่วไปอยู่ดี

เขานำเงินออกมาสองอีแปะ ยัดใส่มือหัวหน้าทหาร แล้วเอ่ยถามเบา ๆ “พี่ใหญ่ ข้าอยากสอบถามเรื่องคนผู้หนึ่ง”

“เจ้าอย่ามาถามมั่วซั่วแถวนี้” หัวหน้าทหารเอ่ยอย่างหมดความอดทน “เพียงแต่ ข้าเห็นว่าเจ้ามาใหม่ ข้าจะให้สิทธิพิเศษเจ้า ว่ามาเถอะ อยากสอบถามเรื่องผู้ใด?”

“ข้ามีพี่น้องหมู่บ้านเดียวกันคนหนึ่ง แต่เดิมตกลงว่าจะเข้าร่วมกองทัพพร้อมกัน ทว่าเขากลับจากไปก่อนไม่รอข้า ข้าถูกเมียที่บ้านรั้งไว้จึงล่าช้าไปสองวัน เจ้าเด็กคนนี้ไม่เชื่อฟังเอาเสียเลย” ลู่ฉาวจิ่งบ่นด้วยเสียงดังและหยาบกระด้างสองสามคำ จากนั้นจึงเข้าประเด็น “เขาชื่อจงซู่เกิน พี่ใหญ่เคยได้ยินหรือไม่?”

“ไม่เคยได้ยิน” หัวหน้าทหารโบกมือ “เอาละ คนที่นี่เยอะเพียงนี้ เขาเข้ามาก่อนเจ้า ไม่แน่ว่าคงถูกมอบหมายไปอยู่ที่อื่น เจ้าก็ไม่ต้องถามแล้ว ตั้งใจฝึกให้ดี อย่าได้เกียจคร้าน”

“เจ้าเก็บของก่อน อีกประเดี๋ยวข้าจะให้คนมารับไป”

ลู่ฉาวจิ่งมองดูที่ว่างสองสามที่ในกระโจม

ในนี้มีทั้งหมดห้าคน หัวหน้าทหารผู้นั้นคือเจ้านายตัวเล็ก ๆ ของที่นี่

เขาไม่ได้นำสิ่งใดมา หลังจากวางห่อสัมภาระแล้วก็กินแป้งทอดที่หลิวจิ่วจู๋ทำให้ไปชิ้นหนึ่ง ก่อนจะมีคนเข้ามา

ลู่ฉาวจิ่งเดินตามเขาออกไป ขณะเลี้ยวไปตรงหัวมุมก็เห็นเขาลูกหนึ่ง คนผู้นั้นพาเขาขึ้นไปที่นั่น

“พี่ใหญ่ เราไม่ได้จะไปฝึกทหารหรือ?”

“ใช่ พวกเราฝึกอยู่ที่นั่น” คนผู้นั้นเอ่ย “เหตุใดเจ้าถามมากความเช่นนี้? อย่างไรเสียทุก ๆ เดือนเงินสามตำลึงก็จะเป็นของเจ้า เรื่องอื่นอย่าได้ถามซอกแซก”

ณ เมืองหลวง ลู่ฉาวอวี่พึ่งกลับมาถึงจวน พ่อบ้านก็เข้ามารายงาน “มีคนส่งจดหมายมาฉบับหนึ่งขอรับ จากลายมือบนจดหมายควรเป็นคุณชายรองที่เขียนมาขอรับ”

“ฉาวจิ่งหรือ?”

“ขอรับ” พ่อบ้านส่งซองจดหมายให้

ลู่ฉาวอวี่เปิดจดหมาย กวาดตาอ่านรวดเดียวหลายบรรทัด

“เจ้ารอง เด็กโง่ผู้นี้ ถึงกับตกหลุมพรางผู้อื่นเข้าแล้วจริง ๆ”

“คุณชายรองเป็นอะไรหรือขอรับ?”

“เขาติดกับดักแล้ว” ลู่ฉาวอวี่เก็บจดหมาย “เพียงแต่โชคดีทีเดียว มีคนช่วยเขาเอาไว้ได้”

คนโง่ก็มีบุญของคนโง่กระมัง!

น้องชายโง่เขลาผู้นั้น นับตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยพบเห็นคนไม่ดี พอทุกคนได้ยินว่าเขาเป็นคุณชายรองสกุลลู่ แม้กระทั่งความมืดมิดเพียงเล็กน้อยก็ไม่ปล่อยให้เขาได้เผชิญ เขาถึงเดินไปสู่ความผิดพลาดใหญ่หลวงเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม สวรรค์ย่อมปกป้องคนสกุลลู่ เจ้าเด็กโง่คนนั้นจึงไม่ถูกขายไปเป็นทาสในที่ทุรกันดาร

“อีกประเดี๋ยวใต้เท้าเจียงจะมา กำชับในครัวให้เตรียมอาหารกับสุราเพิ่มด้วย”

“แล้วคุณชายรอง…”

“ไม่เป็นไร รู้ว่าเขาอยู่ที่ใดก็จัดการได้ง่ายแล้ว ข้ามีเรื่องให้เขาไปทำพอดี ข้าเลี้ยงเขามาเติบใหญ่เพียงนี้ เขาก็ควรทำงานให้ข้าบ้างแล้ว” ลู่ฉาวอวี่เอ่ยถาม “ฮูหยินเล่า?”

“แม่นางจื่ออิงกำลังรักษาฮูหยินขอรับ” พ่อบ้านกล่าว

เดิมทีลู่ฉาวอวี่กำลังจะไปอาบน้ำผลัดอาภรณ์ เมื่อได้ยินดังนี้จึงหมุนกายมุ่งหน้าไปที่เรือนตนเองก่อน

สาวใช้ของสิงเจียซือเฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นลู่ฉาวอวี่เดินมาก็คิดจะเปิดปากรายงาน ทว่าเขากลับยกมือห้ามเอาไว้

เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดดังออกมาจากข้างใน