สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1125

บทที่ 1125 ตอนพิเศษ (27)

บทที่ 1125 ตอนพิเศษ (27)

หลังจากท่านป้าผู้นั้นไปแล้ว หลิวจิ่วจู๋ก็แกะห่อของออก

สิ่งแรกที่สะดุดตานางคือเสื้อผ้าที่งดงามชุดหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเนื้อผ้าหรือรูปแบบก็ไม่มีอยู่ในชนบท ถึงแม้หลิวจิ่วจู๋จะทำคลอดให้ฮูหยินผู้ร่ำรวยมามาก นางก็ไม่เคยเห็นอาภรณ์ที่สวยเพียงนี้มาก่อน

รูปแบบชุดดูเหมือนเป็นของสตรี คงเป็นเสื้อผ้าสำหรับหญิงสาว

หลิวจิ่วจู๋วางชุดกระโปรงลง จากนั้นก็เริ่มตรวจดูสิ่งอื่น

หนึ่งในนั้นมีจี้หยกชิ้นหนึ่ง จี้หยกมีใบไผ่แกะสลักอยู่ด้านบน อีกด้านหนึ่งเป็นตัวอักษร ‘จิ่ว’

จี้หยกถูกเก็บไว้ในถุงเงิน ได้รับการเก็บรักษาเป็นอย่างดี

ใต้จี้หยกมีกล่องใบหนึ่ง เมื่อเปิดออกจะพบว่าเต็มไปด้วยเครื่องประดับต่าง ๆ เพียงแค่กำไลหยกก็มีถึงห้าวง นี่ยังไม่รวมถึงปิ่นปักผมทอง ปิ่นปักผมเงิน และของชิ้นอื่น ๆ

หลิวจิ่วจู๋ไม่ค่อยรู้เรื่องเครื่องประดับมากนักแต่ก็พอมองออกว่าช่างที่ทำมีฝีมือดีเพียงใด อีกทั้งยังไม่ใช่เครื่องประดับที่ร้านในสถานที่เล็ก ๆ ทำได้อย่างแน่นอน

ด้านล่างสุดมีจดหมายฉบับหนึ่ง

หลิวจิ่วจู๋ติดตามท่านย่าเรียนวิชาแพทย์ แน่นอนว่านางย่อมรู้หนังสือ

นางเปิดจดหมายออก เพียงแค่สองคำแรกก็ทำให้นางรู้สึกฝาดเฝื่อนราวกับมีอะไรเข้าตา ทั่วทั้งร่างสั่นเทาไปหมด

“จิ่วจู๋ลูกรัก เห็นอักษรเหมือนได้พบหน้า…”

แหมะ แหมะ แหมะ

น้ำตาอุ่นร้อนหยดลงบนจดหมายทำให้ข้อความบนกระดาษเปียกชุ่ม

หลิวจิ่วจู๋รีบเช็ดจดหมายให้แห้งด้วยแขนเสื้อ

อย่างไรก็ตาม ยังมีคำสองสามคำที่รางเลือนไป

หลิวจิ่วจู๋ละอายใจ กอดจดหมายไว้พลางร้องไห้ออกมา ไม่อาจเอื้อนเอ่ยคำใดได้

ในจดหมายบอกว่าไม่ว่านางจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง ชื่อของนางก็ตั้งไว้แล้วคือจิ่วจู๋

จดหมายยังกล่าวอีกว่าหลิ่วซานเฉวียนไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิดนาง

สามีของมารดาหลิวจิ่วจู๋แซ่ซ่ง เมื่ออายุได้สิบห้าปี มารดานางก็แต่งกับเขาและตั้งท้องตอนอายุสิบหก อย่างไรก็ตาม ไม่นานหลังจากตั้งครรภ์ ก่อนที่จะได้บอกสามี พอตื่นขึ้นมาก็ถูกขายให้กับหมู่บ้านสกุลหลิ่วแล้ว

หลิ่วซานเฉวียนซื้อมารดาหลิวจิ่วจู๋มาด้วยเงินห้าตำลึง

เพราะทารกในครรภ์ไม่มั่นคง เดิมทีก็ไม่อาจไปจากที่นี่ได้

มารดาหลิวจิ่วจู๋พยายามหลบหนีครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นเกือบจะรักษาลูกเอาไว้ไม่ได้

ในจดหมายเขียนว่า ท่านย่าหลิ่วเป็นคนดี นางแนะนำให้อดทนเพื่อลูก นางยังกล่าวว่านางเป็นมารดาของหลิ่วซานเฉวียน ขอเพียงมีนางปกป้อง หลิ่วซานเฉวียนย่อมเข้ามาทำร้ายไม่ได้ มารดาของหลิวจิ่วจู๋เล่าสถานการณ์ของตนเองให้ท่านย่าหลิ่วฟัง นางรับปากว่าจะช่วยให้เราสองแม่ลูกกลับบ้านหลังจากเจ้าลืมตาดูโลก จิ่วเอ๋อร์เจ้าอยู่ในลำดับที่เก้า พ่อของเจ้าชอบไผ่ เขาเป็นคุณชายที่หล่อเหลาสง่างามผู้หนึ่ง น่าเสียดาย ยามข้าเขียนจดหมายฉบับนี้ ข้าก็รู้แล้วว่าตนคงไม่รอด ข้าเป็นโรคหัวใจ ไม่เหมาะที่จะมีลูก หากเป็นเมื่อก่อน มีท่านหมอที่เก่งที่สุดและยาที่ดีที่สุด ข้าคงอยู่ได้อีกหลายปี ทว่าตอนนี้…

หลิวจิ่วจู๋กวาดตามองทุกคำ พยายามหาเบาะแสอื่น ๆ แต่ก็ไม่มีสิ่งใด

มารดาของนางไม่ได้เปิดเผยว่าผู้ใดเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดนางกระทั่งบรรทัดสุดท้ายของจดหมาย

อย่างไรมารดานางก็ถูกชายออกมาขณะตั้งครรภ์ หมายความว่าที่ที่จากมาย่อมไม่ต่างจากถํ้าพยัคฆ์วังมังกร

มารดากล่าวว่า ท่านย่าหลิ่วใจดีและหวังดีต่อนาง หลังจากมารดาจากไปแล้ว ท่านย่าหลิ่วจะดูแลนางให้ จึงกำชับหลิวจิ่วจู๋ให้ปฏิบัติต่อท่านย่าหลิ่วเสมือนย่าแท้ ๆ

มารดาไม่อยากให้นางกลับไปหาบิดาผู้ให้กำเนิด

หลิวจิ่วจู๋เก็บจดหมายไว้

อันที่จริงแล้วหากตั้งใจหาคงพอมีเบาะแส

เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่มารดานางทิ้งไว้จักต้องมีที่มา

“จู๋จือ…” หยางชิงซือเคาะประตูอยู่ด้านนอก

หลิวจิ่วจู๋เช็ดน้ำตา เก็บข้าวของ จากนั้นจึงไปเปิดประตูให้หยางชิงซือเข้ามา

หยางชิงซือจ้องมองนาง “เจ้าร้องไห้หรือ?”

เขาคุยโวเรื่องความดีงามของค่ายทหารไม่รู้จบ ทั้งยังหยิบเงินสิบตำลึงออกมาโบกไปมาต่อหน้าชาวบ้าน กล่าวว่าตนทำได้ดี นายกองจึงมอบรางวัลให้

“เจ้าได้พบนายกองแล้วหรือ”

“แน่นอนว่าข้าได้พบแล้ว นี่เป็นรางวัลที่นายกองให้ข้าเชียวนะ!”

“จินเปย คนในหมู่บ้านไปเป็นทหารกันมากมายเพียงนั้น เหตุใดจึงมีเพียงเจ้ากลับมาผู้เดียวเล่า?”

“ใช่แล้ว คนอื่น ๆ เล่า?”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร” หลิ่วจินเปยเอ่ย “ค่ายทหารใหญ่เพียงนั้น พวกเราไม่ได้ถูกมอบหมายให้อยู่ที่เดียวกัน อย่างไรก็ตาม ข้าฝึกฝนอย่างหนัก ติดตามลูกพี่ปราบโจรไปมากมาย ทำผลงานได้ยอดเยี่ยม ข้าจึงได้รับรางวัล หากพวกเขาไม่ฝึกฝนอยู่ข้างนอกก็คงกำลังทำผลงานกระมัง!”

“ที่นั่นยังรับคนอยู่หรือไม่?”

“รับสิ! คราวนี้ข้ากลับมาเพื่อมาดูว่ามีเมล็ดพันธ์ุดี ๆ หรือไม่ ถึงตอนนั้นข้าจะแนะนำพวกเขาให้ลูกพี่”

“ข้าไป! ข้าจะตามเจ้าไป!”

“จินเปย สามีจู๋จือผู้นั้นฝีมือร้ายกาจจะตาย เหตุใดยังไม่กลับมาเล่า? เจ้ากำลังโม้อยู่หรือเปล่า? อันที่จริง เจ้าได้เงินนี้มาจากการพนันกระมัง?”

ชาวบ้านอีกหลายคนร้องตอบรับ สีหน้าเย้ยหยัน

หยางชิงซือกับหลิวจิ่วจู๋มองหน้ากัน

แน่นอนว่าพวกนางพาคนเหล่านั้นมา

พวกเขาเป็นสหายสมัยเด็กของจงซู่เกินและมักจะคอยช่วยเหลือจงซู่เกินอยู่เสมอ

“มารดาเจ้าเถอะ! ข้าได้รับรางวัลมาจริง ๆ”

“เช่นนั้น เจ้าก็เล่ามาสิว่าค่ายทหารเป็นอย่างไร? พวกเจ้าที่นั่นมีคนกี่มากน้อย?”

“นี่เป็นความลับ หากพูดจาเหลวไหลอยู่ข้างนอก เช่นนั้นก็ต้องถูกลงโทษทางวินัยทหาร ข้าไม่ถูกพวกเจ้าหลอกหรอก” หลิ่วจินเปยเอ่ย “พวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ อย่างไรเงินก็เป็นของข้าอยู่วันยังค่ำ”

อวี๋ซื่อออกมาด่ากราดคนในสวน “พวกเจ้ามาวุ่นวายอะไรที่นี่ ลูกชายข้าเหนื่อยมากแล้ว มีเวลาพูดคุยกับพวกเจ้าที่ใดกัน? รีบไปเสีย อย่ามารบกวนการพักผ่อนของเขา”