สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1126

บทที่ 1126 ตอนพิเศษ (28)

คนในหมู่บ้านถูกอวี๋ซื่อตะโกนด่า หากรั้งอยู่ต่อคงไม่ดีนัก

อวี๋ซื่อข่มความโกรธมานาน ไม่ง่ายเลยกว่าจะเชิดหน้าชูตาได้ แม้กระทั่งหลังยังกลับมาตั้งตรงแล้ว

ตอนนี้ผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าลูกชายของนางไร้อนาคตบ้าง?

เขาเป็นคนสุดท้ายในหมู่บ้านที่เข้าร่วมกองทัพแต่เป็นคนแรกที่ได้กลับมา

นี่หมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าลูกชายของนางมีความสามารถ

“ลูกรัก ข้าให้พ่อเจ้าไปซื้อหมูมาให้แล้ว อีกประเดี๋ยวจะทำหมูตุ๋นให้เจ้ากิน”

“ผู้ใดยังอยากกินหมูตุ๋นเล่า? ข้าอยากกินหมูสองไฟ*[1]” หลิ่วจินเปยกล่าว

“หมูสองไฟคือสิ่งใดหรือ?” อวี๋ซื่อผู้ไม่เคยออกนอกหมู่บ้านจะรู้ได้อย่างไรว่าหมูสองไฟคืออะไร?

หลิ่วจินเปยเผยสีหน้ารังเกียจ ราวกับว่าอวี๋ซื่อไม่คู่ควรแก่การพาไปให้ผู้ใดพบเห็น

ในยามนี้ หยางเสี่ยวอวี๋ที่เพิ่งออกไปก็กลับมาแล้ว

หยางเสี่ยวอวี๋เป็นสหายที่เติบโตมาด้วยกันกับจงซู่เกิน

หยางเสี่ยวอวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พี่จินเปย ข้ามาหาอีกครั้งแล้ว”

“เจ้าจะถามอะไรอีก?” หลิ่วจินเปยเริ่มหมดความอดทน

“ข้าก็อยากเข้าร่วมกองทัพเช่นกัน เพียงแค่อยากมาถามข้อมูลเพิ่มเติมจากท่านก็ไม่ได้หรือ!” หยางเสี่ยวอวี๋กล่าว

หลิ่วจินเปยแววตาเปล่งประกายขึ้นมา

“เข้าร่วมกองทัพหรือ! ร่างกายเจ้าไม่ค่อยแข็งแรงกระมัง!”

หยางเสี่ยวอวี๋ยืดหน้าอกขึ้น “ร่างกายข้ามีปัญหาอะไร? ท่านทำได้ เหตุใดข้าจะทำไม่ได้?”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าไม่ได้มีความหมายอื่นใด” หยางเสี่ยวอวี๋ยิ้มขอโทษขอโพย “ข้าหมายความว่าพวกเราไม่ได้แตกต่างกันมาก หากท่านเข้าร่วมกองทัพได้ ข้าก็ทำได้เช่นกัน! ในเมื่อพี่จินเปยได้รับความโปรดปรานจากลูกพี่มากเพียงนี้ ทั้งยังทำผลงานชิ้นใหญ่ได้ หากท่านช่วยพูดถึงข้าดี ๆ สักสองสามคำ ข้าอาจจะพอมีโอกาส ข้าไม่ปล่อยให้พี่จินเปยทำงานเปล่า ๆ อย่างแน่นอน”

“นั่นไม่ใช่ว่าจะไม่ได้” หลิ่วจินเปยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เพียงแต่ ข้าขอกล่าวคำพูดไม่น่าฟังเสียก่อน ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสามารถ เจ้าจะทำผลงานได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้าเอง”

“แน่นอน” เมื่อเห็นหลิ่วจินเปยแทบยกหางลอยขึ้นฟ้า หยางเสี่ยวอวี๋จึงเริ่มเข้าประเด็นสำคัญ “กล่าวไปแล้วจงซู่เกินหมู่บ้านเราก็นับว่าทึ่มทื่อไปหน่อย นึกไม่ถึงว่าจะทำผลงานไม่ได้ จิ๊! มีเพียงกำลังโง่ ๆ นั้นไม่พอ จักต้องมีสมองอันชาญฉลาดด้วย ดูอย่างพี่จินเปยสิ คนมีสมองที่ดีนี่ต่างออกไปจริง ๆ”

หลิ่วจินเปยได้ยินเขากล่าวเช่นนั้นก็ดีใจ ไม่ได้เร่งให้กลับไปอีก

“จริงสิ พี่จินเปย ข้าน่ะเป็นคนขี้อาย หากท่านแนะนำข้าให้ลูกพี่ ข้าขออยู่กระโจมเดียวกับคนในหมู่บ้านได้หรือไม่?”

“เจ้าคิดว่าที่นั่นเป็นบ้านเจ้าหรือ ถึงคิดจะอยู่ที่ใดก็ได้อยู่ที่นั่น?”

“เช่นนั้น คนหมู่บ้านเราได้อยู่ด้วยกันหรือไม่?”

“แน่นอนว่าไม่”

“เหตุใดเล่า?”

“นั่นเป็นการฝึก ไม่ใช่การพักผ่อน จำเป็นต้องอยู่กับคนรู้จักกันหรือไร?”

หยางเสี่ยวอวี๋มีวาทศิลป์ดี หลิ่วจินเปยที่เริ่มแรกยังระแวดระวัง ไม่นานก็เริ่มพูดไปเรื่อย เจรจาอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งใด ทว่าในไม่ช้าเขาก็ตระหนักได้ว่าตนเองพูดมากเกินไปแล้ว จึงหาทางไล่หยางเสี่ยวอวี๋ด้วยท่าทีหมดความอดทน

หยางเสี่ยวอวี๋ออกมาจากบ้านหลิ่วจินเปย

“ชู่ ๆ”

หยางเสี่ยวอวี๋มองคนที่อยู่ตรงหัวมุม จากนั้นก็มองไปข้างหลังเพื่อดูให้แน่ใจหลิ่วจินเปยมองไม่เห็นและหมุนกายเดินไปที่มุมดังกล่าว

“สอบถามได้ความอย่างไร?”

“มีเรื่องแปลก ๆ เล็กน้อย” หยางเสี่ยวอวี๋เอ่ย “หลิ่วจินเปยเป็นคนอย่างไร พวกเราต่างรู้ดี หากเขาร้ายกาจเพียงนั้นจริง ๆ จะเลินเล่ออย่างตอนนี้หรือ? ข้าคิดว่าเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่าง”

“ข้าไม่สนว่าเขาจะเป็นอย่างไร เพียงแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสามีของจู๋จือกับเจ้าโง่จงซู่เกินนั่น”

“ข้าสงสัยว่าเดิมทีเขาก็ไม่เคยพบจู๋จือกับพี่ซู่เกินเลย”

“แต่เมื่อครู่เขาไม่ได้ปฏิเสธ”

“เมื่อครู่เขาเพียงคุยโวว่าการเข้าร่วมกองทัพยอดเยี่ยมเพียงใด การฝึกทหารสบายเพียงใด หาเงินได้ง่ายเพียงใด ขาดแค่เพียงเขียนคำว่า ‘รับสมัครทหาร’ ไว้บนใบหน้า เดิมทีเขาไม่มีความอดทนกับข้า แต่พอข้าบอกว่าข้าอยากไปเป็นทหาร ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไปทันที ข้าสงสัยว่าเขากลับมารับคนโดยเฉพาะ คนที่กลับหมู่บ้านมาอย่างเขาคงมีไม่น้อย หากจะรับสมัครทหารย่อมต้องรับจากทุกที่ ไม่อาจรับเฉพาะคนจากหมู่บ้านของเราได้ วันนี้เย็นมากแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะลองไปสอบถามที่หมู่บ้านอื่นดู”

“กล่าวได้มีเหตุผล!”

อีกทางหนึ่ง ลู่ฉาวจิ่งลากร่างกายอันอ่อนล้ากลับไปที่ค่าย

หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เขาควรอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย อย่างไรก็ตาม ที่นี่ไม่มีน้ำ ถึงแม้จะมีน้ำก็ไม่ใช่น้ำสำหรับอาบ ทั้งค่ายจึงคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหงื่อ

“ได้เวลากินแล้ว”

มีคนถือของเข้ามา

ทันทีที่ลู่ฉาวจิ่งนั่งลงก็เห็นพวกเขาถือถังมา ในถังเป็นอาหารเย็นสำหรับพวกเขา

ไม่ต้องกล่าวถึงว่าอาหารเย็นในถังเป็นสิ่งใด เพียงแค่ถ้วยก็มีคราบสีดำติดอยู่ เดิมทีก็ไม่ได้ผ่านการล้าง แต่กลับนำมาให้คนกินได้

คนอื่น ๆ เหนื่อยล้ายิ่ง เดิมทีแม้กระทั่งจะพูดยังไม่มีแรง ไม่ต้องกล่าวถึงการประท้วงต่อต้าน ‘เรื่องเล็กน้อย’ เช่นนี้เลย

ลู่ฉาวจิ่งดันถ้วยออกไปพร้อมกับพูดจาโผงผางขึ้นมา “นี่มันอะไรกัน? นี่เป็นของที่คนกินหรือ? แม้กระทั่งสุนัขยังไม่กินกระมัง!”

สายตาแต่ละคู่ต่างจับจ้องมาที่เขา

บ้างก็ประหลาดใจ บ้างก็ตกตะลึง บ้างก็รู้สึกเห็นใจ

หัวหน้าทหารบังเอิญเดินเข้ามาพอดี เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ฉาวจิ่ง สีหน้าเขาพลันเข้มขึ้น “หากเจ้าอยากตายก็อย่าได้เอาเราเข้าไปเกี่ยว”

ในเมื่อเขาเป็นหัวหน้าทหาร ลู่ฉาวจิ่งย่อมอยู่ในความรับผิดชอบของเขา หากลู่ฉาวจิ่งก่อปัญหา เขาก็จะเดือดร้อนไปด้วย

“หัวหน้า ข้ามาเป็นทหาร พวกท่านกล่าวเสียดิบดีว่าจะได้เงินสามตำลึงต่อเดือน ฝึกทหารไม่ลำบาก มีให้กินดื่มอย่างอิ่มหนำ แต่อาหารเหล่านี้เรียกว่าอาหารที่ดีได้หรือ? ข้าไม่ทำแล้ว ข้าจะออกจากที่นี่!”

“ในเมื่อมาแล้วก็อย่าได้คิดจะออกไป” หัวหน้าทหารกล่าว “หากคิดจะออกน่ะไปย่อมได้ ทว่าเจ้าต้องนอนออกไป!”

“ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้ามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมกองทัพ วัน ๆ เอาแต่ให้ข้าขุดหิน แม้กระทั่งอาหารดี ๆ ข้าก็ไม่ได้กิน ตอนนี้ยังไม่ให้ข้าออกไปอีกหรือ?!”

“เอะอะอะไร?” ชายผู้หนึ่งเดินตะโกนเสียงดังเข้ามา