สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1127

บทที่ 1127 ตอนพิเศษ (29)

บทที่ 1127 ตอนพิเศษ (29)

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ขณะลู่ฉาวจิ่งออกไปข้างนอก บุรุษผู้มีเสียงหยาบกระด้างผู้นั้นก็เดินเข้ามาหา

บุรุษผู้นั้นมองเขาอย่างเย็นชา “อย่าให้ข้าจับเจ้าได้แล้วกัน ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้า!”

ลู่ฉาวจิ่งชำเลืองมองอย่างเหยียดหยามแวบหนึ่ง “ยังไม่แน่ว่าผู้ใดจะเป็นคนฆ่า”

บุรุษผู้นั้นคว้าเสื้อลู่ฉาวจิ่งไว้

“หัวหมู่ เบา ๆ หน่อยขอรับ” คนข้าง ๆ รีบห้ามเขา

“รอข้าก่อนเถอะ” บุรุษผู้นั้นถูกลากตัวไปแล้ว

ชายอีกเดินเข้ามาหาลู่ฉาวจิ่งแล้วเอ่ย “นายร้อย ท่านอย่าได้โกรธไปเลยขอรับ หัวหมู่จางเพียงแค่อารมณ์ไม่ดีเล็กน้อย”

“ก่อนหน้านี้ตำแหน่งเขาสูงกว่าข้า ข้าจึงไม่กล้าทำอะไรเขา บัดนี้ตำแหน่งข้าสูงกว่าเขาแล้ว หากเขายังกล้าหยาบคายกับข้าอีก คอยดูเถอะว่าข้าจะฆ่าเขาอย่างไร”

บัดนี้ลู่ฉาวจิ่งเหมือนชายหนุ่มเลือดร้อนที่โด่งดังในชั่วข้ามคืน

ความขัดแย้งนี้ดึงดูดความสนใจของคนมากมาย

แน่นอนว่ามีคนรายงานเรื่องนี้ให้นายกองเซี่ยวทราบแล้ว

นายกองเซี่ยวเพิ่งตื่น เมื่อได้ยินรายงานจากผู้ใต้บังคับบัญชาก็เอ่ย “ตรวจสอบที่มาของเด็กคนนั้นชัดเจนแล้วหรือยัง?”

“ตรวจสอบชัดเจนแล้วขอรับ เขาถูกแม่นางน้อยผู้หนึ่งซื้อตัวไปเป็นเขยแต่งเข้าจริง ๆ ขอรับ” บุรุษผู้นั้นกล่าว “ภูมิหลังครอบครัวเดิมของเขาคงไม่เลว นอกจากได้รับบาดเจ็บสาหัสในช่วงแรกแล้ว ภายหลังก็ไม่เคยปิดบังฝีมือ”

เพียงชั่วข้ามคืน ผู้ใต้บังคับบัญชาก็บอกที่มาของลู่ฉาวจิ่งที่ตรวจสอบได้

“แซ่ลู่หรือ?”

“นามลู่เจ๋อขอรับ”

มือที่กำลังเช็ดหน้าของนายกองเซี่ยวหยุดชะงัก

“แซ่ลู่ สกุลลู่ในเมืองหลวงเป็นสกุลใหญ่”

เมื่อก่อนไม่ใช่ ทว่าตอนนี้นอกจากจากราชวงศ์แล้ว แซ่ที่มีอำนาจเป็นอันดับสองคือลู่

“เพียงแต่คงไม่อาจเป็นสกุลลู่นั้นได้”

“หากเป็นสกุลลู่นั้นจะจนตรอกเช่นนี้ได้อย่างไร? นอกจากราชวงศ์แล้ว ไม่มีผู้ใดในโลกที่กล้าทำเรื่องโหดร้ายเพียงนี้กับสกุลลู่นั้นเป็นแน่ อีกอย่าง ผู้นำสกุลลู่ตอนนี้ก็ยังอยู่ดีในเมืองหลวง!”

“ใต้หล้านี้มีคนแซ่ลู่มากมาย หากได้ยินแซ่ลู่แล้วกลัวจะเกี่ยวข้องกับทางนั้น พวกเราก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว เพียงโขกหัวให้คนแซ่ลู่ก็พอ” นายกองเซี่ยวไม่ได้ใส่ใจ “ในเมื่อไม่มีปัญหา เช่นนั้นก็มอบงานให้เขา ฝีมือดีเช่นนี้ หากใช้อย่างเหมาะสม ภายหน้าจะกลายเป็นอาวุธที่เป็นประโยชน์ต่อความมั่งคั่งของเรา”

งานใหม่ของลู่ฉาวจิ่งคือคอยจับตาดูคนเหล่านั้นทำงาน

เขาเปลี่ยนจากผู้ถูกจับตามองมาเป็นผู้จับตามอง

เมื่อวานนี้หากเขาหยุดพัก ผู้ที่คอยจับจ้องจะต้องเฆี่ยนตีเขา คราวนี้เขามีแส้อยู่ในมือ หน้าที่ของเขาคือการเฆี่ยนตีผู้คน

ลู่ฉาวจิ่ง “…”

เมื่อเห็นคนหน้าเหลืองซูบซีดเหล่านั้น น้ำหนักของแส้กลับหนักเป็นพันจิน อย่างไรก็ตาม เพื่อสถานการณ์โดยรวม เขาทำได้เพียงลอบกล่าวขอโทษเบา ๆ เท่านั้น

เพี๊ยะ!

แส้หวดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า

คนงานที่ได้ยินเสียงต่างก็ตกใจกลัว

อย่างไรก็ตาม ไม่ช้าพวกเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คนที่ตีพวกเขาเมื่อวานนี้ตีแรงเสียจนเจ็บปวดและต้องนั่งงอตัว ทว่าวันนี้แตกต่างออกไป เสียงนั้นฟังดูดัง ทว่ากลับเป็นการสัมผัสเพียงถาก ๆ เท่านั้น

“เหตุใดยังไม่ทำงานให้ดีอีก?!” ลู่ฉาวจิ่งตะโกนใส่คนผู้นั้น

คนผู้นั้นชำเลืองมองลู่ฉาวจิ่งแวบหนึ่งด้วยความขอบคุณ

ลู่ฉาวจิ่งถอนหายใจเบา ๆ

ณ หมู่บ้านสกุลหลิ่ว หลิ่วจินเปยมองคนไม่กี่คนที่รวมตัวกันอยู่หน้าประตูบ้านแล้วเอ่ย “พวกเจ้าต้องการเข้าร่วมกองทัพก็ไปสิ มาหาข้าทำอะไร? ข้าเพียงกลับมาเยี่ยมมารดา ไม่นานก็จะไปแล้ว ข้าไม่ได้รับผิดชอบเรื่องการรับสมัคร”

ดังนั้น ภายหน้าหากเกิดอะไรขึ้นอย่าได้มาตามหาเขา เขาไม่เกี่ยว!

ดวงตาหลิ่วจินเปยฉายแววมุ่งร้ายขึ้นมาแวบหนึ่ง

ปกติคนเหล่านี้ไม่ได้ดูถูกเขาหรือ? ยามนี้เพื่อสิ่งที่เรียกว่าอนาคตแล้ว ถึงกับต้องมาประจบประแจง

“โธ่ สหายจินเปย เดิมทีเจ้าก็เป็นคนมีความสามารถ เหตุใดไม่ช่วยพี่น้องหน่อยเล่า?”

“นั่นน่ะซี ช่วยกล่าวเรื่องดี ๆ แทนพวกเรา ให้พวกเราได้ไปสร้างผลงาน ภายหน้าหากหาเงินได้ พวกเราจะไม่ลืมเจ้าอย่างแน่นอน นับตั้งแต่นี้ไป พวกเราจะเป็นพี่น้องกันแล้ว”