สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1129

บทที่ 1129 ตอนพิเศษ (31)

บทที่ 1129 ตอนพิเศษ (31)

“พวกเราล้วนเป็นคนหยาบคาย ไม่เข้าใจเหตุผลมากมายเช่นนั้น ขอเพียงเราเห็นลูก เรื่องเหลวไหลพรรค์นั้นเราย่อมไม่เชื่อ เช่นนี้ถึงจะสามารถกลับไปอธิบายให้ภรรยาที่บ้านฟังได้”

บุรุษท่าทางซื่อตรงผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น คนอื่น ๆ จึงคล้อยตาม

นายอำเภอขมวดคิ้ว โบกมือปัด “เอาละ ข้าเข้าใจอารมณ์ของพวกเจ้า อย่างไรก็ตาม พวกเขาเป็นทหารใหม่ หากยังไม่ผ่านช่วงฝึกย่อมกลับมาไม่ได้ เอาอย่างนี้ สืบหาว่าผู้ใดปล่อยข่าวลือออกมา ข้าจะไต่สวนเขา หากคนผู้นั้นพูดจาเหลวไหล ข้าจะไม่มีวันอดทนอย่างแน่นอน”

“ใต้เท้า…”

ที่ปรึกษาเดินเข้ามาจากข้างนอก

“ใต้เท้า เมื่อครู่พึ่งจับตัวนักพนันผู้หนึ่งที่เสียเงินทั้งหมดในโรงพนันแล้วคิดจะขโมยของได้ขอรับ เขาถูกนำตัวไปที่ศาลาว่าการแล้ว”

“จับเขาเข้าคุก เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มาหาข้าด้วยเหตุใด? ไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังยุ่งอยู่ทางนี้?”

“คนผู้นั้นเป็นคนหมู่บ้านสกุลหลิ่ว หลิ่วจินเปยขอรับ เมื่อครู่ได้ยินผู้เฒ่าสองสามคนเอ่ยถึงชื่อนี้แว่ว ๆ จึงอยากถามว่าใช่คนเดียวกันหรือไม่”

“หลิ่วจินเปย? เขาเป็นคนหมู่บ้านเรา” หัวหน้าหมู่บ้านหมู่บ้านสกุลหลิ่วเอ่ยขึ้น “เขาก็เป็นทหารใหม่ผู้หนึ่งเช่นกัน เขากลับมาที่หมู่บ้านแล้วบอกว่าสร้างผลงานอะไรบ้าง พวกเราพบว่าเขาได้รับบาดเจ็บจึงคิดจะถามเรื่องนี้สองสามคำ แต่เขาก็วิ่งหนีไปก่อน”

“ผลงานอะไรกัน?” ที่ปรึกษากล่าว “เขาเป็นเพียงคนโกหกผู้หนึ่ง”

“หมายความว่าอย่างไร?” ชาวบ้านเอ่ยถาม

“หมู่นี้เขาอยู่ที่โรงพนัน คนในโรงพนันสามารถเป็นพยานได้ หลังจากเขาเสียเงินทั้งหมดก็ออกไปขโมยข้าวของแล้วกลับมาเล่นพนันอีก เล่นพนันหมดตัวก็ขโมยใหม่ บางครั้งถูกจับได้ แน่นอนว่าเขาต้องถูกทุบตี นี่เป็นที่มาของอาการบาดเจ็บบนร่างกายเขา”

ชาวบ้านต่างมองหน้ากันไปมา

“ไม่ใช่กระมัง?”

“เรื่องสำคัญเช่นนี้หลิ่วจินเปยไม่มีทางโกหกเรา”

“เขากลับมาที่หมู่บ้านแล้วบอกพวกท่านว่าได้เป็นทหาร ทั้งยังกล่าวว่าการเป็นทหารนั้นดีมาก สามารถแนะนำให้ผู้อื่นเป็นทหารได้ใช่หรือไม่?” ที่ปรึกษาเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว!”

“เขาคิดจะหลอกลวงคนหมู่บ้านเดียวกันไปขายน่ะสิ” ที่ปรึกษากล่าว “โชคดีที่พวกเจ้ารู้ทัน ไม่เช่นนั้นคงถูกเขาขายและยังต้องช่วยเขานับเงิน นอกจากหลิ่วจินเปยยังมีหนิวผิงอันจากหมู่บ้านสกุลหนิว หลี่กวงเจินจากหมู่บ้านสกุลหลี่ พวกเขาล้วนเป็นพรรคพวกกัน”

ชาวบ้านหลายหมู่บ้านต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินที่ปรึกษาเรียกชื่อคนในหมู่บ้านของตนออกมา ทั้งยังได้ยินเขาบอกว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่ทหาร หากแต่หลังจากเล่นพนันทั้งวี่วันแล้ว แต่ละคนยังพยายามหลอกลวงชาวบ้านไปขายด้วย

คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นอันธพาลในหมู่บ้าน ไร้กฎเกณฑ์ ไม่ค่อยทำเรื่องดี ๆ มากนัก หากกล่าวว่าพวกเขาทำเรื่องเหล่านี้ออกมาได้ก็ไม่น่าสงสัยแม้แต่น้อย

“ส่งคนไปคุมตัวหลิ่วจินเปยมาให้เขาอธิบายด้วยตัวเอง”

ที่ปรึกษาออกไปแล้ว จากนั้นจึงพานักการไปคุมตัวหลิ่วจินเปยมา

ต่อหน้าชาวบ้านมากมายหลายหมู่บ้าน สิ่งที่หลิ่วจินเปยเล่าไม่ได้ต่างจากสิ่งที่ที่ปรึกษากล่าวมากนัก

หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม “เจ้าไม่ได้เป็นทหารจริง ๆ หรือ?”

“ร่างกายของข้า ข้าจะยอมทิ้งไปได้อย่างไร?” หลิ่วจินเปยหมดอาลัยตายอยาก “ยามกลับไปบ้าน ข้าถูกหัวเราะเยาะ ข้าไม่อยากฟังถ้อยคำหยาบคายเหล่านั้นจึงอยากรวยก่อนกลับบ้าน เล่นพนันเป็นวิธีที่เร็วที่สุด ข้าจึงใช้เงินสองตำลึงที่แม่ให้มาไปกับโรงบ่อน เริ่มแรกชนะได้ไม่น้อย สูงสุดได้สองร้อยตำลึง แต่ต่อมาข้าก็เสียทุกอย่างไป ข้าไร้ทางเลือกจึงทำได้เพียงขโมย แล้วกลับไปเริ่มเล่นพนันใหม่…”

“ท่านนายอำเภอ พวกเรายังอยากเจอลูกหลานของเราอยู่” ชาวบ้านข้าง ๆ กล่าว

“ข้าบอกไปแล้ว กรมกลาโหมไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของข้า หากอยากจะพบก็ต้องไปสอบถามที่ค่ายทหาร พวกเจ้าวางใจ ข้าจะตรวจสอบให้พวกเจ้าอย่างแน่นอน หรือว่าพวกเจ้าไม่ไว้ใจข้า?”

ชาวบ้านถูกส่งตัวกลับไปอย่างสุภาพ

คนหลายสิบคนยืนอยู่ที่ประตูศาลาว่าการ แต่ละคนเงียบสนิท

“ตอนนี้จะทำอย่างไร? พวกเรายังจะไปที่กรมกลาโหมอยู่หรือไม่?”