สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1130

บทที่ 1130 ตอนพิเศษ (32)

บทที่ 1130 ตอนพิเศษ (32)

วันถัดมา มีคนจากจวนว่าการมาแจกจ่ายเบี้ยเลี้ยงให้ครอบครัวที่เข้าร่วมกองทัพตามรายชื่อ

“เดิมทีเป็นเงินเพียงสามตำลึงต่อเดือน แต่เมื่อพิจารณาว่าลูกชายของพวกเจ้าฝึกฝนมาอย่างหนัก หากมองไม่เห็นเงินจะส่งผลต่ออารมณ์ของพวกเขาระหว่างการฝึกฝน เช่นนั้นจึงมอบเงินให้พวกเจ้าเพียงหนึ่งตำลึง ส่วนอีกสองตำลึงที่เหลือมอบให้พวกเขา” นักการวัยกลางคนกล่าว ก่อนจะหยิบรายชื่อไปขานให้สมาชิกในครอบครัวที่มีรายชื่อเข้าแถวรับเบี้ยเลี้ยง

หยางชิงซือมาพร้อมกับหลิวจิ่วจู๋ เมื่อพบกับป้าจง ใบหน้าของฝ่ายหลังก็บึ้งตึงพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งร้าย “เจ้าคงไม่คิดจะเอาเบี้ยเลี้ยงลูกรองของข้ากระมัง?”

“เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นของท่าน คิดว่าข้าสนใจนักหรือ?” หยางชิงซือก็เป็นคนรักษาหน้าเช่นกัน เมื่อป้าจงเอ่ยเช่นนี้ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแม่ของจงซู่เกินหรือไม่ นางก็ไม่สนใจ

“เหอะ เจ้าร้ายกาจเพียงนี้ คิดว่าตนเองรวยนักหรือ?” ป้าจงแผดเสียงสูงเยาะเย้ย “คนร้ายกาจเช่นนี้ไม่ต้องประจบประแจงพี่ชายกับพี่สะใภ้เพื่อแยกมาอาศัยอยู่กับพวกเขาหรือไร?”

“ป้าจง ชิงซือไม่ได้ยั่วโมโหท่าน ท่านก็อย่าได้กระแนะกระแหนนาง ทุกคนล้วนกำลังจับจ้องมาทางนี้ หากท่านพุ่งเป้าไปที่นาง ทั้ง ๆ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รังแต่จะทำให้ท่านดูใจร้าย” หลิวจิ่วจู๋กล่าว

“ธุระกงการอะไรของเจ้า?”

“ชิงซือมากับข้า เช่นนั้นเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับท่าน?” หลิวจิ่วจู๋เอ่ย “พวกเราไม่ยั่วยุท่าน ท่านก็ไม่ควรยั่วยุเราเช่นกัน”

“พอได้แล้ว เอะอะอะไรกัน?” หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนด้วยความโมโห “เสียงดังทั้งวี่ทั้งวัน จะเงียบสักวันไม่ได้เลยหรือ”

“หัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ใช่เราที่อยากทะเลาะ” หยางชิงซือกล่าว “คนบางคนไม่ควรพึ่งอายุตนเองอวดความแก่ ไม่เช่นนั้น พวกเราหนุ่มสาว หนังหนา ย่อมไม่เกรงใจนาง”

“โอ๊ย นังหนูชิงซือ หากเจ้าแต่งเข้าสกุลจง แม่ซู่เกินก็คือแม่สามีของเจ้า เจ้าไม่กลัวนางจะหาเรื่องทุบตีเจ้าเพราะเหตุนี้หรือ?”

“ครอบครัวเราไม่อยากได้คนเจ้าปัญหาอย่างนางมาเป็นสะใภ้หรอก!” ป้าจงแค่นเสียงเย็น “ข้าถูกใจหลานสาวของข้าแล้ว รอซู่เกินกลับมา ข้าจะจัดการเรื่องแต่งงานให้พวกเขา”

ในหมู่บ้านมีคนไม่มาก เจ้าหน้าที่ทางการจึงแจกเบี้ยเลี้ยงให้กับทุกคน เมื่อถึงคราวของหลิวจิ่วจู๋ นางไม่ยอมรับมา หากแต่เอ่ยถามนักการว่า “เมื่อไหร่สามีของข้าจะกลับมาเล่า?”

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน!” นักการกล่าว

“ปากท่านก็เอาแต่บอกว่านี่เป็นเรื่องของกรมกลาโหม ไม่ใช่ความรับผิดชอบของพวกท่าน เช่นนั้นเหตุใดจึงเป็นท่านมาแจกเงินให้พวกเขา นี่ไม่ใช่เพื่อปลอบประโลมจิตใจของทุกคน เพราะกลัวว่าทุกคนจะสร้างปัญหาหรือ?”

นักการหัวเราะแห้ง ๆ “แม่นางน้อย อย่าได้พูดไร้สาระเลย พวกเราแค่ทำตามคำสั่งเบื้องบน เจ้ากังวลว่าสามีบ้านเจ้าจะไปเจอคนหลอกเอา ศาลาว่าการย่อมอยากให้พวกเจ้ามั่นใจ”

“ขอเพียงคนกลับมา พวกเราก็โล่งใจแล้ว”

“สาวน้อยผู้นี้ ข้าเป็นแค่คนจัดการธุระ ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้ากำลังเอ่ยถึงอะไร หากอยากพบคนจริง ๆ ก็สามารถไปที่กรมกลาโหมได้ เอาละ ข้าต้องไปที่หมู่บ้านถัดไป ไม่อยากล่าช้าแล้ว”

สิ้นคำ นักการก็อ่านรายชื่อ “ลู่เจ๋อ สามีเจ้าคือลู่เจ๋อกระมัง? ลู่เจ๋อยอดเยี่ยมยิ่ง เขาเป็นนายร้อย มีเบี้ยเลี้ยงสามสิบตำลึงต่อเดือน ตามกฎแล้ว ข้าจะให้เจ้าสิบตำลึง”

คนที่อยู่ข้าง ๆ พลันแปลกใจ “สามสิบตำลึง! เหตุใดบ้านนางถึงได้สามสิบตำลึงเล่า?”

“ข้าเอ่ยแล้วไม่ใช่หรือว่าสามีของนางเป็นนายร้อย” นักการเอ่ย “พวกเจ้ารู้จักนายร้อยกระมัง? นั่นเป็นทหารที่ควบคุมทหารใต้บังคับบัญชาถึงร้อยนายเชียว”

ดวงตาทุกคู่ต่างจ้องมองมา

เดิมทียังนึกลังเลอยู่เล็กน้อย ทว่าตอนนี้มั่นใจแล้ว

ลู่เจ๋อมีความสามารถอยู่บ้าง ไม่มีผู้ใดในหมู่บ้านไม่รู้ว่าเขาแข็งแกร่งเพียงใด สมแล้วที่คนเช่นนี้จะได้มีตำแหน่งทันทีที่เข้าร่วมกองทัพ พวกเขาถึงกับจินตนาการว่าอีกไม่นานลูก ๆ หรือสามีของตนจะสามารถเป็นเจ้าหน้าที่ทางการได้ เช่นนี้พวกเขาก็จะได้เป็นภรรยาเจ้าหน้าที่ทางการเช่นกัน