สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 1183

บทที่ 1183 ตอนพิเศษ (66.2)

บทที่ 1183 ตอนพิเศษ (66.2)

“เมื่อครู่ท่านไม่ได้ถามหรือว่าข้าเป็นผู้ใด?” จู่ ๆ ลู่ฉาวจิ่งก็เอ่ยขึ้น

“ตอนนี้คิดจะพูดแล้วหรือ? ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ใด เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ต่อ!”

“ข้าแซ่ลู่…” ลู่ฉาวจิ่งเอ่ย “ในเมืองหลวงมีหลายสกุลที่ใช้แซ่ลู่ แต่มีสกุลเดียวที่มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า…”

นายกองเซี่ยวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

ลู่…

ลู่ที่มีชื่อเสียงไปทั่วหล้า…

ลู่ฉาวจิ่งสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของนายกองเซี่ยว สิ่งที่เขาต้องการก็คือช่วงเวลานี้

เขาคว้าแขนของนายกองเซี่ยว ดึงดาบออกจากมืออีกฝ่าย แล้วก้มตัวลง…

ฟึ่บ!

ลูกธนูห่าใหญ่พุ่งเข้ามา

ทันทีที่ลู่ฉาวจิ่งก้มตัวลง ลูกธนูก็ปักเข้าที่กลางอกของนายกองเซี่ยวทันที

นายกองเซี่ยวมองลู่ฉาวจิ่งด้วยดวงตาเบิกค้าง “ลู่… สกุลลู่…”

ในอึดใจสุดท้ายก่อนสิ้นลม นายกองเซี่ยวยังไม่อยากเชื่อว่าคนสกุลลู่จะมาปรากฏตัวในสถานที่แร้นแค้นเช่นนี้ได้

แต่นิสัยเจ้าเล่ห์เช่นนี้ นอกจากสกุลลู่แล้วยังจะมีผู้ใดมีความสามารถอีก ลู่เจ๋ออดทนมานาน อดทนให้ความ ‘ร่วมมือ’ กับพวกเขา ยอมทนรับการทดสอบทุกรูปแบบจากพวกเขา ท้ายที่สุดยังได้รับความไว้วางใจจากพวกเขา ผลที่ได้คืออีกฝ่ายถอนรากถอนโคนเนื้อร้ายทั้งหมดจนสิ้น

เมื่อคนของนายกองเซี่ยวเห็นว่านายกองเซี่ยวตายแล้ว พวกเขาก็ยอมจำนนอย่างรวดเร็ว

หากยอมแพ้ก็ยังมีโอกาสรอด ทว่าหากขัดขืนย่อมมีเพียงแต่ตายสถานเดียวเท่านั้น

ลู่ฉาวจิ่งเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีจึงโอบล้อมซุ่มโจมตีไว้ พวกเขาเดิมทีก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้

“ใต้เท้า ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมแล้ว”

“จับคนเข้าคุก คุมขังไว้ให้แน่นหนา อย่าได้ปล่อยออกมาแม้เพียงคนเดียว”

“ขอรับ”

จงซู่เกินก้าวเข้ามา “ใต้เท้า ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

ผู้อื่นไม่ได้สังเกต จงซู่เกินกลับเฝ้ามองความเคลื่อนไหวของเขา ย่อมไม่มีทางไม่เห็นบาดแผลที่แขนของลู่ฉาวจิ่ง

เมื่อครู่นี้แม้เขาจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว ทว่านายกองเซี่ยวผู้นั้นก็ไม่ใช่พวกกินพืช ไม่ว่าลู่ฉาวจิ่งจะระวังเพียงใด ดาบนั้นก็ถากแขนของเขาไปแผลหนึ่ง

“ข้าไม่เป็นไร เพียงบาดเจ็บเล็กน้อย พวกเราไปกันเถอะ!”

จงซู่เกินพาหยางชิงซือตามลู่ฉาวจิ่งไป

นายกองเซี่ยวตายแล้ว ทว่าลูกน้องของเขายังคงกระจัดกระจายอยู่ทุกหนแห่ง หากคนเหล่านั้นไม่ถูกควบคุม ความวุ่นวายก็จะยังคงอยู่

ลู่ฉาวจิ่งมีเรื่องมากมายให้จัดการ ตอนนี้เขาต้องรีบกลับไปควบคุมสถานการณ์โดยรวม เรื่องอื่นไม่ต้องกล่าวถึง แรงงานที่ถูกหลอกมาเป็นทหารเหล่านั้นจะต้องได้รับการปล่อยตัวก่อน หากช้าไปเพียงก้าว ไม่รู้ว่าจะมีคนกี่มากน้อยที่ทนไม่ไหว

“ใต้เท้า เมื่อครู่พวกเราพึ่งสอบปากคำพรรคพวกของนายกองเซี่ยว เพื่อที่จะได้ลดโทษ พวกเขาจึงเป็นฝ่ายสารภาพออกมา ตอนที่นายกองเซี่ยวพาพวกเขาหลบหนี เขายังไม่ยอมแพ้จึงส่งคนไประเบิดเขาเพื่อปิดทางออก ขังคนงานที่กำลังขุดเหมืองไว้ข้างใน หากเราไม่คิดหาทางช่วยเหลือ เกรงว่าคนมากมายเหล่านั้นจะออกจากเหมืองไม่ได้ขอรับ”

“ช่วยคนก่อน!”

“ขอรับ”

ลู่ฉาวจิ่งได้รับบาดเจ็บ ทว่าตอนนี้ไม่มีเวลามารักษาแล้ว ทำได้เพียงรีบทำแผลอย่างเร่งรีบแล้วรุดไปที่เหมืองเพื่อช่วยคน

ขณะที่คนร่างกายผอมโซถูกพาออกมาคนแล้วคนเล่า ลู่ฉาวจิ่งถึงได้ผ่อนคลายลงบ้าง

เห็นเพียงชายหนุ่มร่างสูงขี่ม้าขาว สวมชุดขุนนางสีแดง หน้าตาโดดเด่น ท่วงท่าสง่างาม

“นั่นผู้ใดกัน?”

“ชุดขุนนางสีแดง นั่นเป็นขุนนางใหญ่ขั้นหนึ่งเชียวนะ!”

“พวกเรามีขุนนางใหญ่เช่นนี้โผล่มาตั้งแต่เมื่อใด?”

“พวกเจ้าคิดว่าคนผู้นี้คล้ายคลึงกับใต้เท้านายอำเภออยู่หลายส่วนหรือไม่?”

“พอเจ้าเอ่ยขึ้นมา ดูไปแล้วก็คล้ายกันมากทีเดียว หรือว่าเป็นญาติใต้เท้านายอำเภอ?”

ญาติใต้เท้านายอำเภอสวมชุดขุนนางขั้นหนึ่ง เช่นนั้นใต้เท้านายอำเภอผู้นี้มีที่มาอย่างไร?

“ราษฎรทั้งหลายรับพระบัญชา…” คณะผู้ติดตามประกาศพระราชโองการ “คุณชายรองจวนอ๋องลู่ได้รับคำบัญชาลับจากเรา เสี่ยงอันตรายด้วยตนเองเพื่อตรวจสอบคดีที่ค้างอยู่ บัดนี้จัดการสำเร็จลุล่วงแล้ว ขอแต่งตั้งคุณชายรองสกุลลู่เป็นผู้ตรวจการ…”

“คุณชายรองจวนอ๋องลู่เป็นผู้ใด?”

“เจ้าโง่ใช่หรือไม่? เห็นได้ชัดว่ากำลังกล่าวถึงใต้เท้านายอำเภอของเรา”

“ท่านอ๋องลู่… คุณชายรอง? ท่านอ๋องลู่ในเมืองหลวงผู้นั้นน่ะหรือ พระชายาลู่ก็เป็นผู้ทำการค้าอันดับหนึ่งในใต้หล้า นางมั่งคั่งที่สุด…”

“พวกเราเอาแต่คิดอยู่ทุกวี่ทุกวันว่าจะไปเมืองหลวงเพื่อพบสตรีผู้ทำการค้าอันดับหนึ่ง ผลคือลูกชายนางอยู่ใกล้ ๆ เรานี่เอง”

“ใต้เท้านายอำเภอผู้นั้นได้รับพระบัญชาลับของฝ่าบาทมาสอบสวนคดีนี้จริง ๆ เช่นนั้นพวกเราเคยทำผิดต่อเขาหรือไม่?”

“แน่นอนว่าไม่เคยทำผิดต่อเขา เขาเป็นถึงคุณชายสกุลลู่เชียวนะ จริงสิ ข้าหลวงใหญ่ประจำราชสำนักผู้นั้นคงไม่ใช่คุณชายใหญ่ของท่านอ๋องลู่ในตำนานผู้นั้นกระมัง? อัจฉริยะอันดับหนึ่งในใต้หล้า…”

ทุกคนกำลังถกเถียงกันเซ็งแซ่

แต่ยามนี้ผู้ที่สร้างความอึกทึกครึกโครมกลับเงียบไปแล้ว