สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 270

บทที่ 270 แม่เฒ่าเจียงพัฒนาขึ้นแล้ว

บทที่ 270 แม่เฒ่าเจียงพัฒนาขึ้นแล้ว

ชาวบ้านที่ทำงานอยู่ในไร่ประหลาดใจเมื่อเห็นรถม้าคันหนึ่งเคลื่อนเข้าไปในหมู่บ้าน

เมื่อเห็นรถม้าเคลื่อนไปทางบ้านหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน พวกเขาถึงกับต้องผละจากงานที่กำลังทำ หยิบเครื่องมือการเกษตรขึ้นมาแล้วกลับไป

ลู่อี้ลงจากรถม้าก่อน จากนั้นจึงช่วยมู่ซืออวี่ที่อยู่ข้างในลงมา

จือเชียน เซี่ยคุน และคนอื่น ๆ ช่วยขนย้ายของลงจากรถม้า

ลู่อี้ลาออกจากตำแหน่งขุนนางแล้ว พวกเขาจึงตัดสินใจกลับไปยังหมู่บ้านที่ชนบทเพื่อผ่อนคลายอารมณ์สักพัก

“อันอวี้ พวกเราไปเก็บผักเถอะ!”

ผู้อื่นในหมู่บ้านจะได้รู้ด้วยว่าดวงตาของอันอวี้รักษาหายแล้ว คำนินทาว่าร้ายจะได้หายไปเสียที

“ได้จ้ะ”

แม่เฒ่าเจียงในชุดผ้าแพรไหมกำลังส่งแม่สื่อกลับไป นางทันได้เห็นมู่ซืออวี่และอันอวี้เดินมาด้วยกัน จึงกล่าวออกมาเสียงแหลม “บางคนน่ะไม่รู้จักกตัญญูรู้คุณ เทพยดาฟ้าดินทนดูไม่ได้ เป็นขุนนางอยู่ดี ๆ ก็ไม่ได้เป็นเสียแล้ว หึหึ”

มู่ซืออวี่ไม่คิดจะคุยกับอีกฝ่าย

แม่เฒ่าเจียงมองตามหลังมู่ซืออวี่ไปก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกหนึ่งประโยค

“หยิ่งยโสมาจากไหนนั่น อีกเดี๋ยวข้าจะมีบ้านใหม่อยู่แล้ว ใหญ่กว่าบ้านของพวกเจ้าหลังนั้นอีก”

เมื่อนึกถึงเรื่องใหญ่ที่นางจะทำเร็ว ๆ นี้แล้ว สายตาของแม่เฒ่าเจียงก็เต็มไปด้วยความพอใจ

หลังจากสร้างบ้าน แต่งสะใภ้ให้ตงหยวน ภายภาคหน้าชีวิตของพวกนางจะต้องดีขึ้นเรื่อย ๆ เป็นแน่

“ท่านแม่” ถังซื่อเดินออกมาพลางกล่าวประจบประแจง “บ้านพวกเราไม่มีเส้นบะหมี่แล้ว ท่านนำเงินออกมาสักหน่อยเถิด พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อมา”

“หมดอีกแล้ว? ข้าเพิ่งให้เจ้าไป 2 ตำลึงเงินไม่ใช่หรือ?” แม่เฒ่าเจียงหมดความอดทน

สายตารำคาญแวบผ่านดวงตาของถังซื่อ ทว่านางไม่กล้าเผยสีหน้าไม่พอใจ มิเช่นนั้นแม่เฒ่าเจียงคงด่าทอนางอีก

ระหว่างที่มู่ซืออวี่และอันอวี้กลับจากแปลงผัก ทุกคนในหมู่บ้านจึงได้รู้ว่าดวงตาของอันอวี้ได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว

ในตอนนั้นเอง เหยาซื่อก็พาลูกสาวมาเยี่ยม

“พวกเจ้าเพิ่งกลับมาที่บ้าน ไก่ของพวกเจ้าล้วนถูกจับไปไว้ในเมืองแล้ว ที่บ้านคงไม่มีไข่ไก่ล่ะสิ ข้านำมาให้พวกเจ้ากินก่อนยี่สิบฟอง”

“ป้าเหยา ขอบคุณท่านมาก” มู่ซืออวี่ไม่ปฏิเสธความมีน้ำใจของเหยาซื่อ “จริงสิ ข้าซื้อขนมหลายอย่างมาจากในเมือง ท่านนำกลับไปให้คนที่บ้านลองชิมดู”

“ได้ ข้ากำลังหิวพอดี” เหยาซื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ครั้งนี้ตั้งใจจะอยู่กี่วันล่ะ? ข้าเห็นพวกเจ้ามีห่อสัมภาระมามากมาย ดูไม่เหมือนจะอยู่เพียงแค่สองสามวันเลย”

“สามีของข้าไม่ได้เป็นขุนนางแล้ว ตอนนี้พวกเราจึงมีเวลาว่างเหลือเฟือ พวกเราตั้งใจจะอาศัยอยู่ที่หมู่บ้าน เข้าไปในเมืองเฉพาะตอนที่จำเป็น” มู่ซืออวี่กล่าว “ข้าเห็นผู้คนในหมู่บ้านมีท่าทีแปลก ๆ คงทราบข่าวนานแล้วกระมัง?”

“หวังซื่อมีญาติห่าง ๆ ทำงานอยู่ที่ศาลาว่าการน่ะ ทันทีที่ข่าวออกมา ทุกคนในหมู่บ้านก็เลยรู้ทันที” เหยาซื่อเบ้ปาก “แต่ว่าอย่าไปสนใจพวกเขาเลย พวกเขาก็กล้าแต่นินทาว่าร้ายลับหลังเท่านั้น ไม่กล้ามาเอ่ยอะไรต่อหน้าพวกเจ้าหรอก”

“ข้ารู้”

“ก่อนหน้านี้พวกเจ้าไม่อยู่ในหมู่บ้าน ไม่รู้ความครึกครื้นในหมู่บ้านของพวกเราสินะ” เหยาซื่อเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

อันอวี้นำผลไม้แห้งและน้ำชามาให้

จางโม่หลานที่ท้องโตช่วยอันอวี้ปัดกวาดเช็ดถูห้องอีกแรง

“พี่โม่หลาน ท่านเป็นแขก เรื่องเหล่านี้ท่านไม่จำเป็นต้องทำ อีกทั้งท้องของท่านโตเพียงนี้แล้ว ท่านต้องระมัดระวังตัวจึงจะถูก” อันอวี้ห้ามโม่หลานที่กำลังจะย้ายเก้าอี้