สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 383

บทที่ 383 ฆาตกรในตอนนั้น

บทที่ 383 ฆาตกรในตอนนั้น

อันอวี้ยิ้มน้อย ๆ วางมือเล็ก ๆ ของนางลงบนฝ่ามือใหญ่โตของเซี่ยคุน จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “พี่หญิงมู่เพียงล้อเล่นเท่านั้น”

“ใช่แล้ว คนแถวนี้นับวันยิ่งเป็นทาสภรรยา ไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว” มู่ซืออวี่กล่าว

เซี่ยคุนโต้กลับ “คำพูดนี้ขอส่งคืนใต้เท้าลู่”

ลู่อี้ยิ้มบาง ๆ “เดิมทีข้าก็ไม่ได้เป็นมนุษย์เหล็กอะไร อยู่ต่อหน้าฮูหยิน นางกล่าวอะไรล้วนเป็นเช่นนั้น”

เซี่ยคุนส่งสองคำให้กับเขา ‘เหอะเหอะ’

ตอนนี้ดูเหมือนนับวันจะยิ่งไร้ยางอายขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ดูเหมือนเป็นขุนนางก็มีประโยชน์เช่นกัน สามารถงอกหนังหน้าขึ้นมาอีกได้

“ยามเที่ยงทานข้าวด้วยกันหรือไม่?” มู่ซืออวี่ถามเซี่ยคุน

เซี่ยคุนหันมองอันอวี้ “เจ้าว่างหรือไม่?”

อันอวี้พยักหน้าเบา ๆ “วันนี้ข้าลาครึ่งวัน”

ท่านหมอจูและถงซื่อก็อยู่ที่นี่เช่นกัน ยามเที่ยงทุกคนจึงทานข้าวพร้อมกัน บรรยากาศสนิทสนมกลมเกลียวเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อทานข้าวเสร็จ ทุกคนกำลังจะออกไปแล้ว กลับพบมู่ต้าซานออกมาจากครัวด้านหลัง ในมือถือผ้าขี้ริ้ว เห็นได้ชัดว่าทำงานอยู่ที่นี่

เมื่อมู่ต้าซานเห็นพวกเขา ใบหน้าย่นของเขาก็เต็มไปด้วยความอับอาย

ระยะนี้ผิวของถงซื่อนุ่มนวลอิ่มน้ำขึ้นมาก เพราะได้ทานอาหารดี ๆ และนอนหลับพักผ่อนเพียงพอ สภาพผิวของนางจึงดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก กอปรกับสภาพคนท้อง ทั่วทั้งกายของนางจึงอาบย้อมไปด้วยความอ่อนโยนเปี่ยมเมตตา ดูราวกับตอนสาว ๆ

“พวกเราไปกันเถอะ” ท่านหมอจูโอบมือรอบบ่าถงซื่อ ปกป้องนางไว้ใต้ปีกของเขา

มู่ต้าซานมองตามหลังของพวกเขาที่ค่อย ๆ หายไป

ผู้จัดการร้านเร่งเร้าขึ้นว่า “เจ้าจะยืนนิ่งอึ้งอยู่ไย รีบไปเก็บโต๊ะเร็วเข้า ยังมีลูกค้าท่านอื่นรออยู่อีกนะ!”

มู่ต้าซานได้สติกลับคืนมา เขาตอบรับไปว่า “จะไปเก็บเดี๋ยวนี้ขอรับ”

“หากไม่ใช่เพราะเห็นเจ้าน่าสงสาร ข้าคงไม่เก็บเจ้าไว้เป็นผู้ช่วยที่นี่ เจ้าดูเจ้าสิ แก่ถึงเพียงนี้แล้ว เรี่ยวแรงก็ไม่แข็งแรงเท่าคนหนุ่มสาว สมองยังไม่ไวเท่าคนหนุ่มคนสาวอีก ข้าจะเก็บเจ้าไว้ทำอะไร? จริง ๆ เลย”

มู่ต้าซานเร่งมือให้เร็วขึ้น

ผู้จัดการร้านผู้นั้นไม่ได้ใจดีนัก

เขายินดีเก็บมู่ต้าซานไว้เพราะค่าแรงของมู่ต้าซานน้อยนิด หากไม่ใช่เพราะเขาขอค่าแรงเพียงครึ่งหนึ่งของคนอื่น ๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บชายวัยนี้ไว้ทำงาน

ฝนตกหนัก ชะงักการดำเนินงานของทั้งเมืองฮู่เป่ย ลานหรรษาปิดเป็นการชั่วคราว ร้านอื่น ๆ ก็ไม่มีลูกค้า ทุกคนจึงพักผ่อนอยู่ที่บ้าน รอให้ฝนหยุดตก

ลู่อี้ใช้โอกาสนี้จัดการกับเอกสารกองโตที่ทับถมไว้ระยะนี้

“ใต้เท้า” เวินเหวินซงเดินเข้ามา “ห้องเก็บหลักฐานมีรอยรั่วขอรับ เอกสารข้างในล้วนเปียกชุ่มแล้ว”

“ไม่มีห้องข้าง ๆ ที่เหมาะสมแก่การจัดเก็บชั่วคราวหรือ?” ลู่อี้ถาม “ย้ายไปไว้ที่อื่นเสียก่อน รอฝนหยุดตกแล้วค่อยซ่อมแซม”

“ขอรับ”

เหล่านักการแบกขนของท่ามกลางสายฝน

หลังจากลู่อี้จัดการเอกสารของทางการในมือเสร็จ ได้ยินเสียงข้างนอกยังไม่หยุดลง จึงเดินไปตรวจดูสถานการณ์

“เป็นอย่างไร? เสียหายร้ายแรงหรือไม่?” ลู่อี้มอง ‘หลักฐาน’ ตรงหน้าเขา