สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 442

บทที่ 442 ลู่อี้ได้รับบาดเจ็บ

บทที่ 442 ลู่อี้ได้รับบาดเจ็บ

มู่ซืออวี่ทราบความรู้สึกของโม่อู๋เว่ยที่มีต่อลู้อี้นานแล้ว ทว่าเมื่อเห็นสีหน้า ‘อย่ามาชี้เป้าข้า’ ของอีกฝ่าย ก็เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนเฉลียวฉลาดที่ปล่อยวางได้แล้ว

ฮูหยินลู่พลันรู้สึกนับถือสตรีพื้นเพธรรมดาที่เป็นถึงหัวหน้าของเหล่าโจรภูเขาขึ้นมา

“คนที่ชอบสามีข้ามีไม่น้อยจริง ๆ ทว่าเขาไม่ชอบสตรีธรรมดาที่ผัดหน้าหนาเตอะพวกนั้น และผู้ที่ฉลาดย่อมไม่สนใจไยดีบุรุษที่แต่งงานแล้ว ดังนั้นไม่มีอะไรให้ต้องกังวล”

ฟ่านหยวนซีกระแอมเบา ๆ สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังดูถูก

ในยุคนี้ไม่เคยมีคำกล่าวที่ว่า ‘ชายที่แต่งงานแล้ว’ ไม่อาจหยอกล้อ โซ่ตรวนนี้ตลอดมามีไว้เพื่อล่ามสตรีมากกว่า ฟ่านหยวนซีรู้สึกว่าบางครั้งมู่ซืออวี่ผู้นี้ก็โง่เขลาจริง ๆ

พวกชาวบ้านเดินเข้ามา

เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ทางการหลายคนปรากฏตัวขึ้นในหมู่บ้าน อีกทั้งคนที่เป็นหัวหน้ายังถูกเรียกว่าท่านอ๋อง ชาวบ้านแต่ละคนก็ตัวสั่นเทิ้ม

“ข้าถามพวกเจ้า หมู่นี้ในหมู่บ้านมีคนแปลก ๆ หรือไม่?”

ผู้ใหญ่บ้านตอบ “เรียนท่านอ๋อง สามวันก่อนมีคนหาบเร่ขายของเข้ามาในหมู่บ้าน ทว่าหลังจากขายของเสร็จ พวกเขาก็ออกไป ไม่ได้รั้งอยู่ที่หมู่บ้านขอรับ”

“คนหาบเร่ขายของขึ้นเขาไปแล้ว” เด็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “เขายังให้ขนมปิดปากข้าชิ้นหนึ่ง ไม่ให้บอกคนอื่น”

“ดูเหมือนคนหาบเร่ผู้นั้นจะมีพิรุธจริง ๆ” ฟ่านหยวนซีเอ่ยถามเด็กคนนั้นต่อ “คนหาบเร่ผู้นั้นหน้าตาเป็นอย่างไร?”

“เขาตัวดำ ค่อนข้างเตี้ย พูดจาติดอ่าง ที่เหลือข้าก็ดูไม่ออกแล้ว” ผู้ใหญ่บ้านกล่าว “หมู่บ้านของเราห่างไกลจากตัวเมืองจึงไปซื้อของไม่สะดวกนัก หากมีคนหาบเร่ขายของมา ทุกคนก็จะเลือกซื้อเพื่อความสะดวก จึงมีคนเห็นคนหาบเร่ผู้นั้นจำนวนไม่น้อย”

“ท่านอ๋อง ดูเหมือนเขาจะแปลงโฉมแล้ว” โม่อู๋เว่ยกล่าว

“เอาละ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกเจ้ากลับบ้านเถอะ อย่าได้มาสร้างความวุ่นวายอีก” ฟ่านหยวนซีเอ่ยอย่างหมดความอดทน

หมู่บ้านได้รับความเสียหายอย่างหนัก ชาวบ้านล้วนแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องของตนเอง

ฟ่านหยวนซีปักหลักอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้าน ครอบครัวนั้นมีคู่สามีภรรยาเฒ่าคู่หนึ่ง และมีสามีภรรยาวัยหนุ่มสาวอีกคู่หนึ่ง พร้อมด้วยเด็กชายตัวน้อยที่น่ารักและเฉลียวฉลาด

เด็กชายตัวน้อยคนนั้นติดมู่ซืออวี่มาก มักจะติดตามอยู่รอบ ๆ ตัวนางเสมอ

เพื่อความสะดวกในการดูแลเด็ก มู่ซืออวี่จึงพกขนมติดตัวไว้เล็กน้อย ทั้งยังให้ของกินกับเด็กชายจำนวนมาก

“ท่านน้า จริง ๆ ข้าเห็นสัญลักษณ์บนแขนของคนหาบเร่ผู้นั้นด้วยล่ะ” เด็กชายตัวน้อยกระซิบเบา ๆ “เป็นเสือดาวตัวหนึ่ง หน้าตาน่ากลัวมากเลย”

มู่ซืออวี่หันกลับไปมองฟ่านหยวนซี

ฟ่านหยวนซีนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาก็ได้ยินแล้วเช่นกัน

“เจ้าช่างสังเกตรอบคอบจริง ๆ” มู่ซืออวี่เอ่ย “อย่าได้บอกผู้ใดเรื่องนี้ ระวังมันจะสร้างปัญหาให้เจ้า”

“อื้ม” เด็กน้อยพยักหน้า

“ท่านอ๋อง ใต้เท้าลู่ได้รับบาดเจ็บแล้ว” เสียงของซูเซิ่งดังเข้ามาจากด้านนอก

มู่ซืออวี่กำลังจะออกไปรับด้วยความกระวนกระวาย แต่ยังก้าวไปไม่ถึงสองก้าว ซูเซิ่งที่แบกลู่อี้ไว้บนหลังก็เข้ามาเสียก่อน

ลู่อี้ได้รับบาดเจ็บที่มือ ตอนนี้มีเลือดไหลออกมาจากปากแผลไม่หยุด

ฟ่านหยวนซีถามคนของตนด้านหลัง “คนที่ติดตามมามีหมอหรือไม่?”

“มีขอรับ”

“รีบให้เขาเข้ามา”

ท่านหมอรีบรุดมารักษาลู่อี้ เมื่อมองบาดแผลแล้วจึงเอ่ยว่า “นี่เป็นรอยอาวุธลับ อาวุธลับนั้นอาบยาพิษ โชคดีที่ยาพิษไม่ได้แปลกพิสดารอะไร แต่เป็นพิษแมงป่อง”

“รักษาได้หรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม