สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 443

บทที่ 443 หมากกระดานใหญ่

บทที่ 443 หมากกระดานใหญ่

“หากเป็นคนใกล้ชิดท่านอ๋อง เช่นนั้นก็วิเคราะห์จากเบาะแสก่อนหน้านี้ได้” มู่ซืออวี่เอ่ย “อย่างเช่นรูปร่างเตี้ย”

“ผิวหนังเปลี่ยนสีได้ การติดอ่างก็แสร้งทำได้ ทว่าความสูงเป็นสิ่งที่ติดตัวมา ไม่อาจปลอมแปลง” ลู่อี้เอ่ย “ท่านอ๋องดูแลครูฝึกหลายคน มีผู้ใดเข้าข่ายลักษณะที่ว่านี้หรือไม่? หากหาคนเช่นนี้พบ เช่นนั้นก็ค่อยสืบเสาะตามเบาะแสไป ท้ายที่สุดย่อมต้องพบร่องรอยบางอย่างแน่นอน”

“ข้าไม่เคยสนใจครูฝึกเหล่านี้มาก่อน จะรู้ได้อย่างไรว่าผู้ใดตัวเตี้ย?” ฟ่านหยวนซีสงสัย

“คนผู้นั้นหลบอยู่ข้างกายท่านอ๋อง ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะนิ่งเฉย ขอเพียงเขาขยับตัวทำบางอย่าง ย่อมดึงดูดความสนใจได้แน่ ต่อให้เขาจะพยายามซ่อนตัวจนถึงที่สุดก็เถอะ” ลู่อี้เอ่ย

“ข้าจะลองกลับไปสอบถามดู” ฟ่านหยวนซีกล่าว “ครูฝึกสัตว์ร้ายเหล่านั้น ผู้ที่ยินดีติดตามข้าล้วนไปยังเมืองหลวงแล้ว ส่วนผู้ที่ไม่ยินดีติดตาม ข้าก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปอยู่ที่ใด”

“ข้าคิดว่าคนผู้นี้จะต้องอยู่ข้างกายท่านเป็นแน่ เขาตามท่านมาทางทิศตะวันตกเพื่อบรรเทาทุกข์ตลอดทาง เมื่อมาถึงเมืองซูโจวจึงเริ่มสร้างปัญหา” ลู่อี้แสดงความคิดเห็น

“เหตุใดต้องก่อกวนการบรรเทาทุกข์?” โม่อู๋เว่ยเอ่ยถาม

“ข้าคิดว่าคนคนนี้ไม่ได้ต้องการก่อกวนการบรรเทาทุกข์ แต่ต้องการก่อความไม่สงบ” มู่ซืออวี่กล่าว “ตลอดทาง ท่านอ๋องไม่ได้ออกหน้ารับความชอบ ถึงแม้จะเป็นแกนนำบรรเทาทุกข์ แต่ราษฎรคนทั่วไปก็แทบจะไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา หลังกลับไปยังเมืองหลวง แม้กษัตริย์จะมอบรางวัลให้ อย่างไรเขาก็ยังคงเป็นท่านอ๋องไร้อำนาจเช่นเคย หากจัดการท่านอ๋อง อีกฝ่ายย่อมไม่ได้ผลประโยชน์อะไร นอกเสียจากว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาคือการก่อความไม่สงบ”

“เริ่มแรกเขาทำให้คนโกรธแค้นเพราะหินปูนเผา จากนั้นก็อาศัยชื่อเสียงด้านความโหดร้ายของท่านอ๋อง วางแผนให้ท่านอ๋องตายเพราะเวรกรรมจากสัตว์ป่าที่เต็มไปด้วยความแค้น เมื่อท่านอ๋องตาย ขุนนางในเมืองซูโจวย่อมต้องหาคำอธิบายให้กับราชสำนัก ถึงตอนนั้นความไม่พอใจของราษฎรก็จะทบเท่าทวีคูณ สะสมไปเรื่อย ๆ… อีกฝ่ายคิดจะจุดไฟก่อกบฏจากที่นี่”

“นี่เป็นหมากกระดานใหญ่” ลู่อี้สรุป “ท่านอ๋อง เกรงว่าท่านจะเป็นเบี้ยในมือของอีกฝ่ายมาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว”

“ข้าเป็นผู้เล่นหมากมาตั้งแต่เกิด นี่ไม่มีอะไรแปลก” แววตาของฟ่านหยวนซีแฝงความเย้ยหยัน “ผู้ที่ควบคุมหมากต้องอยู่ในเมืองหลวงเป็นแน่ เพราะผู้ที่อยู่ข้างนอกล้วนแต่ไม่เอาอ่าว ช่างเถอะ พวกเราไปกันต่อ ไปบรรเทาทุกข์ แล้วทำให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จะได้กลับไปยังเมืองหลวงและหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังออกมา”

“ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีบางอย่างอยากกล่าวกับท่านเพียงลำพัง” ลู่อี้เอ่ย

“ได้ พวกเจ้าทั้งหมดออกไปเสีย ข้าจะพูดคุยกับใต้เท้าลู่สักสองสามคำ” ฟ่านหยวนซีหาที่นั่ง แล้วหย่อนตัวลง

มู่ซืออวี่หันกลับไปมองสามี

เขาพยักหน้าให้นางน้อย ๆ

ในห้องเหลือเพียงฟ่านหยวนซีและลู่อี้เพียงสองคน

“อีกฝ่ายอยากสร้างความโกลาหลในเมืองซูโจว ต้องมีแผนการอะไรบางอย่าง เมืองซูโจวที่เป็นศักดินาของท่าน ทางทิศตะวันออกเป็นที่ศักดินาของหลีอ๋อง ท่านอ๋องรู้จักเสด็จอาผู้นี้มากน้อยเพียงใด?”

ฟ่านหยวนซีมองลู่อี้ “เจ้าสงสัยว่าผู้ที่ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ไม่เพียงอยากนำศักดินาข้ากลับไป แต่ยังจะถือโอกาสนี้นำศักดินาของหลีอ๋องกลับไปด้วยหรือ? แต่เท่าที่ข้ารู้ หลีอ๋องไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักมานานแล้ว”

“ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวก็ไม่ได้หมายความว่าไร้อำนาจ” ลู่อี้เอ่ย “ได้ยินมาว่า หลีอ๋องเป็นโอรสคนโปรดของฮ่องเต้องค์ก่อนตั้งแต่ยังเล็ก เดิมทีแผ่นดินนี้หมายมั่นว่าจะยกให้เขา ทว่าในคืนสิ้นพระชนม์ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงเขียนพระราชโองการมอบบัลลังก์ให้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน หลังจากนั้นหลีอ๋องจึงได้รับที่ดินศักดินามาส่วนหนึ่งและไม่กลับไปเมืองหลวงอีกเลย ท่านไม่รู้สึกว่าเขาเป็นเสี้ยนหนามตอหนึ่งหรือ?”

“เรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้เจ้าสงสัยว่าเป็นเขา…” มีความเป็นไปได้ว่า ‘เสด็จพ่อ’ ผู้ไร้เหตุผล ไร้น้ำใจ ไร้คุณธรรมของเขาจะทำเรื่องนี้จริง ๆ

“อาจเป็น ‘เขา’ ท่านอ๋องก็น่าจะทราบ มีผู้คนมากมายอยากแบ่งเบาความกังวลให้เขา หากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น คนผู้นั้นจะต้องยินดีเป็นแน่” ลู่อี้กล่าวต่อ “หลีอ๋องเงียบมานานเกินไปแล้ว ท่านอ๋องเคยคิดจะไปพบท่านอาผู้นี้หรือไม่?”

“ลู่อี้ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?” ฟ่านหยวนซีถาม “ข้าเป็นเพียงเบี้ยไร้ค่าตัวหนึ่ง เจ้าอยู่กับข้าไปก็ไม่ได้อะไร”

“เป็นเบี้ยไร้ค่าหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับว่าผู้เล่นเป็นใคร ท่านอ๋องเพียงแค่ใส่ใจกับกระดานหมากของตนเองก็พอ จะกังวลมากมายไปไย?”