สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 444

บทที่ 444 ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกันแล้ว

บทที่ 444 ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกันแล้ว

เมื่อเอ่ยชื่อ ‘ฉู่เหยี่ยน’ จมูกของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ก็ยู่ขึ้น แววตาปรากฏความไม่ชอบใจเล็กน้อย

‘ฉู่เหยี่ยน’ ผู้นี้ชอบมาหานางจริง ๆ มิหนำซ้ำ การมาของเขายังส่งผลกระทบกับงานของนางไม่น้อย หากเขาไม่ทำตัวติดหนึบเช่นนี้ คงพอเป็นสหายที่ดีต่อกันได้

“ไม่ใช่ เจ้าออกไปดูแล้วก็จะรู้เอง” ฮั่วอวิ๋นซิ่วเอ่ยอย่างมีลับลมคมใน

ลู่จื่ออวิ๋นสูงขึ้นอีกแล้ว

แม่นางน้อยไม่รู้ว่าเติบโตมาอย่างไร ริมฝีปากของนางแดงก่ำ ฟันขาว ดวงตามีชีวิตชีวาเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง บุปผาที่งามที่สุดในใต้หล้าก็ยังไม่อาจเทียบรอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ของนางได้แม้เพียงนิด

เติบใหญ่ขึ้นมาก!

เติบโตขึ้นมาอย่างนี้จะดีหรือ?

ฮั่วอวิ๋นซิ่วรู้สึกกังวลลึก ๆ

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นออกมาก็เห็นสองสามีภรรยาที่ยืนอยู่หน้าประตูทันที

“ท่านพ่อ!” ดวงตาของนางเบิกกว้าง โผเขาไปหาลู่อี้ด้วยความประหลาดใจ

ลู่อี้กางแขนออกกว้างรับเจ้าตัวน้อยที่พุ่งเข้ามาในอ้อมกอด

ไม่สิ ไม่ควรเรียกว่าเจ้าตัวน้อยแล้ว

แม่นางน้อยสูงขึ้นมาก เค้าโครงหน้าตาของนางก็เริ่มเด่นชัด

“ท่านพ่อของเจ้าได้รับบาดเจ็บ” มู่ซืออวี่ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยเตือน “ระวังหน่อย อย่าได้ทำให้แผลเปิด”

“ท่านพ่อ เหตุใดจึงบาดเจ็บได้ล่ะเจ้าคะ?” ลู่จื่ออวิ๋นเป็นกังวล “คงไม่เป็นไรมากกระมัง? ร้ายแรงหรือไม่?”

“ไม่ร้ายแรง” ลู่อี้ลูบผมลูกสาวเบา ๆ “เจ้ายุ่งอยู่หรือไม่? อีกประเดี๋ยวพวกเราจะมารับ”

“ไม่ยุ่งเจ้าค่ะ ข้าจะเข้าไปขอตัวลากับอาจารย์” ลู่จื่ออวิ๋นวิ่งเข้าไปในร้านสาวทอผ้าอย่างเบิกบานใจ วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาบอกลู่อี้ “ท่านพ่อ ท่านอย่าเพิ่งไปนะ ไม่นานข้าก็ออกมาแล้ว”

ลู่อี้พยักหน้า

มู่ซืออวี่ที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยด้วยท่าทีปวดใจ “ท่านพ่อคนนี้กลับมาแล้ว ข้าที่เป็นแม่ก็ไม่ดีเท่า ดูนางสิ เมื่อครู่นางไม่เรียกข้าสักคำ ในสายตาล้วนมีแต่ท่าน”

“เป็นข้าที่ละอายใจต่อเด็ก ๆ” ลู่อี้เอ่ย “ปกติข้ามักจะยุ่งอยู่กับงาน ล้วนเป็นเจ้าที่เลี้ยงดูลูก ๆ ครั้งนี้ข้าไม่ได้แม้แต่จะอยู่เคียงข้างเจ้าตอนเจ้าคลอดลูกด้วยซ้ำ ข้าติดค้างเจ้ามากมายนัก”

“หยุดเถอะ” มู่ซืออวี่ขมวดคิ้ว “ท่านอย่ามาคิดว่าใครติดค้างใครกับข้า หากแบ่งแยกชัดเจนเช่นนั้น ข้าหาสหายไม่ดีกว่าหาสามีหรือ”

ลู่อี้หัวเราะ “เจ้านี่นะ!”

“นี่คือความจริง” มู่ซืออวี่กล่าว “ข้ายังรอเป็นเก้ามิ่งฮูหยินขั้นหนึ่งอยู่นะ หากท่านไม่ทำงานหนัก แล้วข้าจะเป็นได้หรือ? ไหนจะลูกสาวของท่านอีก หากท่านไม่ใหญ่โตมากพอ ท่านจะปกป้องนางได้อย่างไร?”

ลู่อี้เงียบไป

เขาเพิ่งพบว่าลูกสาวของเขายิ่งโตขึ้นก็ยิ่งงดงาม

แน่นอนว่าตอนนี้นางยังน่ารักใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ภายหน้าเล่า? หากโตขึ้นด้วยรูปโฉมเช่นนี้ เกรงว่าจะงามล่มเมืองแน่ ๆ

“ลู่อี้ ตอนนี้ท่านทำได้ดีมาก ลูก ๆ เองก็นับถือท่านมากเช่นกัน ดังนั้นอย่าได้คิดมากถึงเพียงนั้น ไม่ว่าท่านจะทำอะไร พวกเราจะอยู่เคียงข้างและคอยเป็นกำลังใจให้ท่านเสมอ”

“เรียกชื่อข้าอีกแล้ว” ลู่อี้โอบรอบไหล่นาง เขาเขี่ยจมูกภรรยาเบา ๆ “ข้าไม่ได้กลับมานานเกินไป เจ้าถึงกล้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้ ใช่หรือไม่?”

“ข้าไม่ได้เพิ่งทำตามอำเภอใจวันสองวัน เกี่ยวอะไรกับการที่ท่านกลับหรือไม่กลับมาเล่า?” มู่ซืออวี่เลิกคิ้วขึ้น

“ใช่สิ ตอนนี้เจ้าเป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าสามอย่างของเมืองฮู่เป่ยแล้ว”