สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 445

บทที่ 445 รวมตัวกันเล่นสนุก

บทที่ 445 รวมตัวกันเล่นสนุก

เสื้อลายเสือตัวนั้นเจิ้งซูอวี้เป็นคนทำ เมื่อได้ยินคำพูดรักษาหน้าของลู่จื่ออวิ๋น แน่นอนว่านางต้องเห็นด้วย

“พวกบุรุษไม่รู้จักชื่นชมความงาม ท่านไปเล่นเถอะ อย่ามาทำให้เราอารมณ์เสีย”

ลู่จื่อชิงกะพริบตาปริบ ๆ ดวงตาของเด็กน้อยเผยแววบริสุทธิ์ ลู่ฉาวอวี่เห็นดังนั้นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

“ชิงเอ๋อร์เหนื่อยแล้ว ไม่อยากเล่นอีกแล้ว พวกเจ้าอย่าไปกวนนางเลย”

“เสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ ตอนนี้พี่ชายเจ้ารักชิงเอ๋อร์มากกว่าเจ้า ไม่รักเจ้าแล้วใช่หรือไม่?” เจิ้งซูอวี้จงใจแกล้งลู่ฉาวอวี่

ลู่จื่ออวิ๋นพยักหน้าอย่างให้ความร่วมมือ มองลู่ฉาวอวี่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ “ท่านพี่ ในสายตาท่าน ข้าจะรังแกชิงเอ๋อร์ได้หรือ?”

ลู่ฉาวอวี่ “…”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงยอมรับความพ่ายแพ้ “ช่างเถิด พวกเจ้าดูแลเสี่ยวชิงเอ๋อร์ไป ข้าจะไปรับแขก”

สุดท้ายลู่ฉาวอวี่ก็ออกไป ด้านหลังจึงมีเสียงเบิกบานใจตามมา

เจิ้งซูอวี้พูดเสียงดังฟังชัดเป็นพิเศษ “สุดท้ายก็ไปเสียที พี่ชายของเจ้าตอนนี้นับวันยิ่งเหมือนพ่อเจ้าไม่มีผิด ทำอย่างกับเป็นตาเฒ่าอย่างไรอย่างนั้น ในเมื่อเขาไปแล้ว พวกเราก็เปลี่ยนชุดสิงโตน้อยให้เสี่ยวชิงเอ๋อร์อีกชุดเถอะ”

ลู่ฉาวอวี่ “…”

เป็นไปดังคาด เขาควรไป ‘ช่วย’ พาเสี่ยวชิงเอ๋อร์หนีมาจริง ๆ

พวกนางเล่นกับน้องสาวตัวน้อยอยู่อย่างนี้ เสี่ยวชิงเอ๋อร์จะได้นอนพักผ่อนอย่างสงบเมื่อไหร่?

จูเฉินใช้ขาเล็ก ๆ ป้อม ๆ ของตนเดินเข้ามา มือเขาดึงปลายเสื้อของลู่ฉาวอวี่ “ฉาวอวี่ ๆ เล่น… เล่น…”

ลู่ฉาวอวี่เอ่ยพร้อมท่าทางแข็งทื่อ “เจ้าอยากเล่นอะไร?”

“ขี่มะ…ม้า” จูเฉินตอบกลับด้วยเสียงเล็ก ๆ อย่างเด็กหัดพูด “ฉาวอวี่… มะม้า…”

มุมปากของลู่ฉาวอวี่กระตุก เขามองเห็นมู่เจิ้งหานผ่านมา อีกฝ่ายอยู่ไม่ไกลออกไป จึงได้เรียกเอาไว้ “ท่านน้า ท่านน้าเล็กอยากให้ท่านเป็นม้า รีบมานี่เร็ว”

ตอนนี้มู่เจิ้งหานทันคนมากขึ้นแล้ว ย่อมไม่ถูกหลอกง่าย ๆ

เมื่อเห็นสถานการณ์ของจูเฉินและลู่ฉาวอวี่ ผู้ใดบ้างจะไม่เข้าใจ? เขาหมุนตัวแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปประหนึ่งส้นเท้ามีน้ำมันติด

ลู่ฉาวอวี่ผุดยิ้มมุมปาก มองเจ้าตัวเล็กที่กำลังดึงตน เขานั่งยอง ๆ ลงแล้วกล่าวว่า “ขี่ม้าไม่สนุก พวกเราไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะ”

“เล่นอะไร?” จูเฉินกะพริบตาอย่างใสซื่อ

“อ่านตำรา” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “ข้าจะสอนเจ้าอ่าน”

จูเฉิน “…”

เด็กน้อยหันกลับไปมองท่านหมอจูที่อยู่ไม่ไกล “ท่านพ่อ ท่านพ่อ…”

ท่านหมอจูเอ่ยปนโมโห “ตอนนี้รู้จักเรียกพ่อแล้วหรือ? เมื่อครู่ยังเรียกหาฉาวอวี่อยู่เลย? พอฉาวอวี่บอกให้เจ้าอ่านตำรา เจ้าก็ไม่มีความสุขแล้วหรือ?”

เขามองออกว่าเด็กคนนี้ไม่ใฝ่เรียนใฝ่หาวิชาตั้งแต่ยังเล็ก ภายหน้าเกรงว่าอาจจะไม่ได้เป็นบัณฑิตเล่าเรียนหนังสือ

แต่สำหรับลูกที่เกิดมาในวัยกลางคนเช่นนี้ ท่านหมอจูไม่คิดจะบังคับลูกให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ชีวิตสั้นเพียงไม่กี่สิบปีเท่านั้น และการใช้ชีวิตให้มีความสุขก็เป็นสิ่งที่ควรกระทำ ตราบใดที่เดินในทางที่ถูกต้อง ไม่ว่าจะโดดเด่นหรือไม่ก็ไม่สำคัญ

ท่านหมอจูพาจูเฉินไปแล้ว