สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 446

บทที่ 446 วันเวลาที่พักฟื้นอยู่กับครอบครัว

บทที่ 446 วันเวลาที่พักฟื้นอยู่กับครอบครัว

แขนของลู่อี้ยังมีบาดแผล เขาจึงไม่ได้ดื่มสุรา คนอื่น ๆ ก็ทานเพียงแค่จอกสองจอก ไม่ถึงขั้นเมามาย งานเลี้ยงจึงเลิกราอย่างรวดเร็ว

ในค่ำคืนที่มืดสนิท ผู้คนล้วนทำงานหนักมาทั้งวัน ไม่ว่าระหว่างวันจะเผชิญปัญหามากมายใหญ่หลวงเพียงใด สิ่งที่ทำให้มีความสุขที่สุดย่อมเป็นช่วงเวลาที่ได้กกกอดภรรยาบนเตียงอุ่น ๆ และมีลูก ๆ คอยพูดคุยหัวเราะอยู่รอบกาย

ลู่จื่อชิงพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น แขนขารวมถึงตัวของนางโงนเงนไปมา ขณะที่นางกำลังจะล้มลง มือก็เอื้อมไปคว้าเสาข้าง ๆ ไว้ได้ทัน จากนั้นก็พยุงตัวเองและพยายามลุกขึ้นอีกครั้ง

ผมของนางบางมาก มันถูกมัดไว้เป็นสองแกละ ดูน่ารักน่าชังเป็นอย่างยิ่ง

ลู่อี้ในชุดอยู่บ้านยืนอยู่ตรงข้ามลูกสาวคนเล็ก สายตาของเขาอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ลู่จื่อชิงเงยหน้าของนางขึ้น โบกสองแข็นป้อม ๆ แล้วร้อง ‘อะ อะ’ ออกมา นางไม่เขินอาย เห็นได้ชัดว่าลู่อี้เป็นคนที่นางไม่เคยพบหน้ามาก่อน แต่นางกลับรู้สึกผูกพันจากใจ

มู่ซืออวี่นำผลไม้เข้ามา เมื่อเห็นพ่อกับลูกสาวต่างก็จ้องมองกัน นางก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“พวกท่านทำอะไรกันอยู่?”

“ข้าอยากอุ้มนาง แต่…” ลู่อี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “นางดูเหมือนไม่ชอบให้ข้าอุ้ม เมื่อไหร่ที่ข้าเอื้อมมือเข้าไปหา นางก็จะปัดมือข้าออก”

“ไม่ใช่นางไม่อยากให้ท่านอุ้ม แต่นางคิดว่าท่านกำลังเล่นกับนางต่างหาก” มู่ซืออวี่วางถ้วยลงข้าง ๆ จากนั้นจึงอุ้มเสี่ยวชิงเอ๋อร์ขึ้นมาส่งให้สามี “ไม่ใช่ว่าท่านเพิ่งกลายเป็นพ่อคนครั้งแรกเสียหน่อย คงไม่ต้องให้ข้าสอนอุ้มกระมัง?”

แน่นอนว่าลู่อี้ทราบดีกว่าต้องดูแลเด็กอย่างไร

ฉาวอวี่และเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ล้วนเป็นเขาที่เลี้ยงดูมา อาจมีลู่เซวียนคอยช่วยดูแลพวกเขาบ้างเป็นบางครั้ง แต่เมื่อตอนที่ทั้งคู่ยังเล็ก ลู่อี้อุ้มและใช้เวลากับพวกเขามากที่สุด

ครั้งแรกที่ลู่อี้อุ้มลู่จื่อชิง กลิ่นหอมน้ำนมของเด็กอ่อนก็ลอยมาต้องจมูก

ลู่จื่อชิงเหมือนมู่ซืออวี่มากกว่า ถึงแม้นางจะไม่งดงามเหมือนเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ แต่ก็สวยหวาน ดวงตาของนางคล้ายคลึงกับพี่สาว เมื่อเติบใหญ่ขึ้นจะต้องเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่สง่างามอย่างแน่นอน

ลู่อี้อุ้มนางขึ้นมา นางก็พลันคว้าหมับเข้ากับเสื้อของเขา ประหนึ่งกลัวว่าจะตกลงไป ทำให้ใจของผู้เป็นพ่ออ่อนยวบลงทันที

“ชิงเอ๋อร์ ข้าเป็นพ่อของเจ้า” ลู่อี้เอ่ยกับลู่จื่อชิง

เมื่อครู่นี้มีคนมากเกินไป เขาอยู่กับลูกได้ไม่นานก็ต้องออกไปรับแขก ตอนนี้เพิ่งมีเวลามาดูลูกคนที่สามของตนเต็ม ๆ ตา

ลู่จื่อชิงจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดหรือไม่?

แน่นอนว่าไม่เข้าใจ

แต่นั่นก็ไม่อาจขัดขวางการสนทนาของสองพ่อลูกได้เลย

“อา อะ…”

“เรียกพ่อซิ”

“แอ้…”

“ชิงเอ๋อร์เด็กดี เรียกพ่อ…”

“แอ้ อะ แอ้…”

มู่ซืออวี่อมยิ้มอยู่ข้าง ๆ

“เอาละ ท่านอุ้มนางเถอะ ข้าจะปอกผลไม้” มู่ซืออวี่กล่าว

เสี่ยวชิงเอ๋อร์ชอบรับประทานผลไม้บดละเอียด มู่ซืออวี่ผูกผ้ากันเปื้อนเล็ก ๆ ให้ลูกสาวตัวน้อยที่มองถ้วยในมือมารดาอย่างตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวชิงเอ๋อร์กำลังจะทำอะไร

เวลาที่นางรับประทาน นางเงียบเป็นอย่างยิ่ง ไม่ดื้อไม่ซน แต่รับประทานอย่างเร่งรีบ

อายุยังน้อยก็เห็นแววแล้วว่าน่าจะเป็นนักกินในอนาคต

“นี่กลิ่นอะไร…” ตอนแรกลู่อี้ยังไม่รู้สึกตัว ทว่าเมื่อเขาได้กลิ่นโชยมาจากเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน สีหน้าเขาพลันแปลกประหลาดขึ้นมา

ลูกสาวน้อยตัวหอมกลายเป็นลูกสาวน้อยตัวเหม็นโฉ่เสียแล้ว

มู่ซืออวี่ฉวยเอาตัวเด็กน้อยมาจากอ้อมแขนของสามี จากนั้นจึงตะโกนออกไปข้างนอก “แม่นม!…”

เมื่อมู่ซืออวี่จัดการเรียบร้อยและกลับมา ลูอี้ก็กำลังอ่านตำราอยู่ที่เดิม