สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 486

บทที่ 486 ความกังวลของน้องสามี

บทที่ 486 ความกังวลของน้องสามี

หลังออกมาจากหอซือเป่าแล้ว มู่ซืออวี่ซื้อข้าวของจำนวนมากเพื่อกลับไปตกแต่งจวนตระกูลลู่

ถึงแม้เรือนพักอาศัยนี้นางจะเป็นคนเลือก ทั้งยังตกแต่งไว้ก่อนหน้านี้แล้ว แต่นางไม่ได้อยู่ที่นั่นมาเกือบสองปี ย่อมไม่มีผู้ใดคอยดูแล

อย่างเช่นสวนพฤกษศาสตร์ที่นางออกแบบไว้เป็นอย่างดี ก็มีพืชพันธ์ุหลายชนิดที่ตายไปแล้ว หรือถูกพืชพันธุ์ชนิดอื่นขึ้นมาแทนที่ มองดูแล้วสวยงาม ทว่าไม่ตรงกับใจ

“ฮูหยิน คุณหนูฉู่มาเยี่ยมเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้เข้ามารายงาน

“จื่อเยวี่ยน เจ้าออกไปต้อนรับนาง” มู่ซืออวี่เอ่ยขณะที่กำลังตัดแต่งกิ่งไม้

ฉู่หนิงจูเดินนำมู่จิ่นสาวใช้ของนางเข้ามา พบว่ามู่ซืออวี่กำลังตัดแต่งกิ่งพืชใบเขียวอยู่กับบ่าวรับใช้หลายคน

“พี่หญิงมู่ ข้าเคยเห็นคนปลูกดอกไม้ในสวนมากมายหลายชนิด แต่พืชพันธุ์ที่ท่านนำมาปลูกไว้ที่นี่ หลายต้นกลับไม่บาน”

“ถูกต้อง พืชใบเขียวก็มีความงามของพืชใบเขียว มีดอกไม้หลายชนิดที่ทำให้คนรู้สึกตกตะลึง แต่เมื่อนำพวกมันมาจัดวางไว้ด้วยกัน กลับดูธรรมดาดาษดื่นเกินไป มีใบสีเขียวมาขับเน้นย่อมดีกว่า ดอกไม้ทุกชนิดมีความงามในแบบของมันเอง” มู่ซืออวี่ส่งกรรไกรตัดกิ่งให้สาวใช้ข้าง ๆ “เจ้าค่อย ๆ ตัดไปอย่างที่ข้าสอน หากตัดเสร็จแล้วก็วางไว้ตรงนี้ ข้าจะบอกพวกเจ้าว่าต้องจัดวางอย่างไร”

หลังจากสั่งบ่าวรับใช้แล้ว นางจึงเอ่ยกับฉู่หนิงจู “ทางนั้นมีศาลา พวกเราไปนั่งที่นั่นกันเถิด จื่อซู จื่อเยวี่ยน ไปบอกให้บ่าวนำชาและขนมมา”

ฉู่หนิงจูเอ่ยกับมู่จิ่น “เจ้าไปช่วยจื่อซู จื่อเยวี่ยน”

มู่จิ่นย่อมไปทำตามคำสั่ง

จื่อซูและจื่อเยวี่ยนเดินจากไปพร้อมกับสาวใช้ของคุณหนูฉู่

“เดิมที ข้าคิดจะจัดการอะไร ๆ ให้เรียบร้อยก่อนค่อยส่งคำเชิญไปหาเจ้า นึกไม่ถึงว่าหูตาเจ้าจะดีเพียงนี้” มู่ซืออวี่เอ่ย “หมู่นี้เป็นอย่างไร?”

“ไม่รู้สิ มันไม่เหมือนเดิม” ฉู่หนิงจูกล่าว “พี่หญิงมู่ ลู่เซวียนเขา… เขารู้ว่าข้าเป็นสตรีแล้ว”

“เจ้าบอกเขาหรือ?” มู่ซืออวี่ไม่ได้แปลกใจนัก

เมื่อคืนลู่เซวียนทำตัวแปลก ๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังกลัดกลุ้ม เห็นทีจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

“มิใช่” สีหน้าของฉู่หนิงจูเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “ท่านก็รู้ ครั้งก่อนตอนท่านจะกลับไป ข้าคิดจะบอกเขา ทว่าทางเขามีเรื่องเกิดขึ้นเสียก่อน ข้าจึงไม่มีโอกาสได้บอกกล่าวให้ชัดเจน หลังจากท่านไปแล้ว ข้าไม่มีความกล้าที่จะพบเขาเพียงลำพัง หลายครั้งเขาเขียนจดหมายถึง ‘ฉู่หลิง’ เชิญให้ออกไปดื่ม ข้าไม่มีทางเลือกเลยได้แต่ยอมตามน้ำ”

“หลังจากนั้นเรื่องก็ถูกเปิดโปงหรือ?” มู่ซืออวี่คาดเดา “ที่นี่เป็นเมืองหลวง คนที่รู้จักเจ้ามีมากมาย ไม่ใช่ว่าเจ้าแปลงโฉมเพียงเล็กน้อยแล้วจะปกปิดได้เสียหน่อย เจ้าแปลงโฉมเป็นบุรุษเพื่อลอบไปพบกับบุรุษอีกคน หากเรื่องนี้เล่าลือออกไป ตระกูลฉู่และคู่หมั้นคู่หมายของเจ้าจะต้องเสื่อมเสียเป็นแน่”

“คนที่เปิดโปงตัวตนของข้าคือเกิ่งเชียนจวิน” ฉู่หนิงจูกล่าว “ลู่เซวียนโกรธมาก เขาไม่สนใจข้านานแล้ว พี่หญิง ข้าควรขอโทษอย่างไรดี เขาจึงจะให้อภัย”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อใด?” มู่ซืออวี่เอ่ยถาม

“สามเดือนก่อน”

“พวกเจ้าไม่ได้ติดต่อกันสามเดือนแล้วหรือ?”

“ข้าเขียนจดหมายไป ทว่าจดหมายนั้นถูกส่งกลับมาทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน เขายังให้บ่าวรับใช้มาบอกข้าอีกว่า ‘สถานะแตกต่างกัน บุรุษสตรีมิควรใกล้ชิด”

“ข้าคิดว่าเขาไม่ได้โกรธ เพียงแต่อยากหลีกเลี่ยงข้อครหาที่อาจเกิดขึ้นกับเจ้า หากเจ้าถูกคู่หมั้นจับได้ว่าอยู่กับชายอื่น ถึงตอนนั้นเขาคงเอ่ยอะไรไม่น่าฟังออกมาแน่ ๆ”

“อื้ม เกิ่งเชียนจวินเป็นหลานชายของท่านอ๋องเฝินหยาง ลูกหลานรุ่นราวคราวเดียวกับเขาในจวนอ๋องเฝินหยาง นอกจากกินดื่มเที่ยวเล่น ความรู้ก็ไม่ศึกษา วรยุทธ์ก็ไม่ฝึกฝน ข้าจะไม่แต่งงานกับบุรุษเช่นนั้นเป็นอันขาด”

“ฉู่ฉู่ ถ้อยคำเหล่านี้บิดามารดาเจ้ารู้หรือไม่?” มู่ซืออวี่มองฉู่หนิงจู “พวกเขาจะต้องรู้แน่ ถึงกระนั้นตระกูลฉู่ก็ยังตัดสินใจให้บุตรสาวแต่งงานกับเขา นี่หมายความว่าเจ้าควบคุมงานแต่งครั้งนี้ไม่ได้แม้แต่น้อย น้องสามีของข้าไม่ใช่คนใจแคบ บางทีเขาอาจตระหนักได้ว่าเจ้าเป็นสตรี จึงหลีกเลี่ยงข้อครหาที่อาจเกิดขึ้นกับเจ้า ไม่อยากทำให้เจ้าเสื่อมเสียชื่อเสียง เจ้าก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว”

สาวใช้หลายคนนำชุดชาและขนมเข้ามา