สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 594

บทที่ 594 คุณหนูลู่ฉลาดกว่ามารดาเสียอีก

บทที่ 594 คุณหนูลู่ฉลาดกว่ามารดาเสียอีก

หลี่คงรุ่ยเอ่ยยิ้ม ๆ “กลุ่มการค้าน่ะ อันที่จริงแล้วเป็นสถานที่ที่มีไว้ทำความรู้จักกับสหาย ขอแค่เพียงเข้าร่วมกลุ่มการค้า พวกเราก็เปรียบเสมือนตั๊กแตนสองตัวที่ถูกผูกอยู่กับเชือกเส้นเดียวกัน หากมีเรื่องยุ่งยากลำบากใจอันใดก็จะสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้ แน่นอนว่าในเมื่อเป็นสหายแล้ว หากมีความขัดแย้งในหมู่สมาชิกก็สามารถมาหาความยุติธรรมจากกลุ่มการค้าได้ ในฐานะหัวหน้ากลุ่มการค้า ย่อมไม่เลือกที่รักมักที่ชังแน่นอน”

มู่ซืออวี่และหร่วนจวินโจวมองหน้ากัน

หลี่คงรุ่ยผู้นี้ถือตนเป็นหัวหน้ากลุ่มการค้าไปเรียบร้อยแล้ว

ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ล้วนทราบที่มาของหลี่คงรุ่ย ในเมื่อมาเข้าร่วมย่อมหมายความว่าพวกเขายอมรับแล้ว ไม่เช่นนั้นจะทำอย่างไร? พวกเขายังจะกล้าเป็นศัตรูกับจวนพระสัสสุระได้หรือ?

“สิ่งที่เถ้าแก่หลี่กล่าวนั้นมีเหตุผล ทว่าข้าไม่ขอเข้าร่วม” มู่ซืออวี่เอ่ย “ท่านคงทราบ ข้ายังต้องดูแลจัดการกลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ย หากข้าเข้าร่วมกลุ่มการค้าเมืองหลวงอีก เกรงว่าเถ้าแก่ในเมืองฮู่เป่ยทางนั้นจะเกิดความไม่พอใจเอาได้ วันนี้รบกวนแล้ว พวกท่านค่อย ๆ หารือกันไปเถิด ข้าต้องขอตัวก่อน”

“ข้าก็ไม่ขอเข้าร่วมแล้ว” หร่วนจวินโจวเอ่ย “‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ของพวกเราตอนที่อยู่เมืองฮู่เป่ยก็ได้เข้าร่วมกลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ยเช่นกัน หากเข้าร่วมกลุ่มการค้าเมืองหลวงอีกคงไม่ดี ข้าเองก็ต้องขอตัวก่อน”

“กลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ยก็คือกลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ย กลุ่มการค้าเมืองหลวงก็คือกลุ่มการค้าเมืองหลวง” รอยยิ้มของหลี่คงรุ่ยจางลงเล็กน้อย “ในเมื่อเถ้าแก่เนี้ยมู่และเถ้าแก่หร่วนมายังเมืองหลวงแล้ว เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม”

“เถ้าแก่หลี่กล่าวได้ไม่ผิด” เถ้าแก่หยางเอ่ยขึ้นมา “หากจะกล่าวไปแล้ว เมืองฮู่เป่ยอยู่ห่างไกลจากที่นี่ เถ้าแก่เนี้ยมู่ที่เป็นหัวหน้ากลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ยก็เป็นเพียงชื่ออันเลื่อนลอย เหตุใดท่านจึงพอใจเพียงเท่านั้น?”

“สามีที่บ้านข้าค่อนข้างเข้มงวด ไม่ชอบให้ข้าออกมาเข้าร่วมนี่นั่นตามใจ ทุกท่านโปรดอภัย” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ “หากเขารู้เข้า คงไม่ชอบใจนัก”

ทุกคน “…”

ดูเหมือนว่าการมีสามีก็จะเป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน?

เอาเถอะ! มีสามีไม่ได้ยอดเยี่ยมอันใด ทว่าสามีอย่างใต้เท้าลู่ผู้นั้นควรค่าแก่การนำมาโอ้อวดจริง ๆ หลี่คงรุ่ยไม่กล้ากล่าวอันใด

มู่ซืออวี่พยักหน้าให้ทุกคน จากนั้นจึงหมุนตัวจากไป

เดิมทีนางอยากเห็นว่าคนกลุ่มนี้คิดจะทำอันใด ทว่าผลลัพธ์ที่ออกมากลับทำให้นางผิดหวังยิ่งนัก สุดท้ายแล้ว ก็แค่เพียงคิดจะรวบรวมเหล่าพ่อค้าวาณิชย์ในเมืองหลวงมาเพื่อให้คนบางกลุ่มถอนขนแกะ*[1] เท่านั้นเอง

“ฮูหยินช้าก่อน” หร่วนจวินโจวตามออกมา “พวกเราออกมาครั้งนี้ นับว่าได้ล่วงเกินคนเหล่านั้นแล้ว”

“เมืองหลวงใหญ่โตเพียงนี้ หากเขารวบรวมผู้ทำการค้ามาทุกคนแล้วจริง ๆ จะมีคนแค่นี้ได้อย่างไร? เถ้าแก่หร่วนดูไม่เหมือนคนใจเสาะเสียหน่อย”

“ฮูหยินล้อเล่นแล้ว ข้าก็เป็นเพียงปุถุชนคนหนึ่ง ขอแค่เพียงมีร่างกายที่ไม่เป็นอมตะ จะไม่รู้จักกลัวได้อย่างไรกัน?” หร่วนจวินโจวเอ่ย “จริงสิ ข้ามีเรื่องที่ต้องขอความช่วยเหลือจากเถ้าแก่เนี้ยมู่”

นับแต่ ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ ย้ายมาอยู่ฝั่งตรงข้าม มู่ซืออวี่ไม่ได้ติดต่อกับหร่วนจวินโจวมากนัก ทว่าวันนี้ในเมื่อได้พบกันแล้ว เห็นแก่หร่วนฉี หากช่วยได้นางย่อมต้องช่วยแน่นอน

“ข้ามีลูกค้าประจำกลุ่มหนึ่ง พวกเขาต้องการบัตรสมาชิกประจำปีสำหรับไปพักที่รีสอร์ตบนภูเขาของท่านเป็นอย่างยิ่ง แต่ได้ยินผู้ดูแลเจียงที่อยู่ที่นั่นบอกว่าส่วนของปีนี้เต็มแล้ว ยังไม่มีแผนที่จะขายบัตรสมาชิกอีก”

“ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้” มู่ซืออวี่ได้ยินดังนั้นก็ตกปากรับคำ “ข้าจะแจ้งท่านภายหลัง และจะให้ผู้ดูแลเจียงจัดการ พวกท่านต้องการกี่ใบ?”

“ห้าใบกระมัง ข้าไม่อาจปล่อยให้ผู้ดูแลเจียงยุ่งยากได้” หร่วนจวินโจวเอ่ย “หากเถ้าแก่เนี้ยมู่สะดวกใจ ข้าก็อยากซื้อหนึ่งใบเช่นกัน”

“นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด เถ้าแก่หร่วนไม่ต้องเกรงใจ ท่านอยากไปก็ไปเถิด ไว้ข้าจะแจ้งให้ท่านทราบภายหลัง” มู่ซืออวี่ขึ้นไปบนรถม้าแล้วเอ่ยว่า “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

ภายในรถม้า ฉานอีเอ่ยขึ้นมา “ต้องการตรวจสอบคนเหล่านี้หรือไม่เจ้าคะ?”

“ไปตรวจสอบเถิด รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง หากพวกเขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับข้า เช่นนั้นทุกคนย่อมมีความสุข กลัวก็แต่แต่พวกเขาจะเป็นบ้าไป คิดสร้างปัญหาให้ข้าน่ะสิ” มู่ซืออวี่เอ่ย

ณ หอซือเป่า ลู่จื่ออวิ๋นส่งงานเย็บปักถักร้อยที่นางทำและเฝ้ามองท่านเจ้าหอสวีด้วยสายตาคาดหวัง

ท่านเจ้าหอสวีพลิกไปพลิกมาตรวจดู แล้วจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้ามีพรสวรรค์มาก เรียนรู้ได้ไม่เลวเลย”