สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 665

บทที่ 665 คุณหนูล้มป่วยเพราะความโมโห

บทที่ 665 คุณหนูล้มป่วยเพราะความโมโห

หนึ่งชั่วยามต่อมา จูเหนิงถูกลูกศรปักเข้าที่ขาข้างหนึ่งและที่แขนอีกข้างหนึ่ง บนตัวเขาไม่เหลือเสื้อผ้าแม้เพียงชิ้นเดียว ประหนึ่งเหลือเพียงผ้าขี้ริ้วปกคลุมร่างกาย

อันที่จริงเขาต้องต้องการออกไปตั้งแต่เพียงครึ่งทางแล้ว ทว่าบ้านสกุลลู่แห่งนี้ร้ายกาจยิ่งนัก เขาไม่อาจออกไปดังใจต้องการได้ ไม่ว่าเขาจะระมัดระวังเพียงใดก็ยังคงไปถูกกับดักเข้าอยู่ดี

“แปลกเสียจริง เหตุใดคืนนี้มีความเคลื่อนไหวมากมายนัก?” บ่าวรับใช้ในบ้านลู่เดินผ่านไป

“ฮูหยินบอกแล้ว บางทีกลไกลอาจไม่ได้รับการซ่อมแซมจึงไม่ได้รัดกุมเพียงนั้น พรุ่งนี้นางจะปรับปรุงมันและติดตั้งกลไกเสริมให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่พังเอาตอนช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน”

จูเหนิง “…”

ยังจะปรับปรุงเพิ่มเติมอีกหรือ?

บ้านลู่หลังนี้ไม่ใช่พระราชวัง ต้องแข็งแกร่งตีไม่แตกถึงเพียงนั้นเชียวรึ?

ไม่ได้การ ๆ ต้องรีบออกไปแล้ว

จูเหนิงหลบหนีออกไปด้วยความอับอาย ไม่สนใจไปดูว่าลู่จื่ออวิ๋นป่วยจริงหรือแสร้งป่วยแล้ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาเกรงว่าตนจะต้อง ‘ตาย’ จริง ๆ แน่

จูเหนิงหลบหนีไปด้วยกำลังทั้งหมดที่เขามี ทันทีที่เขากลับไปถึงบ้านของตน ภายใต้สายตาแปลกประหลาดของบ่าวรับใช้ เขาตะโกนดังลั่น “รีบเข้าครัวไปหาของมาให้ข้ากินประเดี๋ยวนี้!”

“ของกิน? เกรงว่าท่านจะไม่มีเวลาทานอาหารอยู่ที่จวนของตนเองแล้วกระมัง ทว่าอาหารการกินที่นั่นของข้าก็ไม่เลวเช่นกัน ท่านไปลองชิมดูได้” เจียงหว่านเฉินรุดเข้ามาพร้อมกับคนของเขา

“เจ้า…” จูเหนิงลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ทันทีที่เขาลุกขึ้นก็กระเทือนไปถึงบาดแผลตนเองทันที สีหน้าเขาบิดเบี้ยวไม่น่ามอง ท้ายที่สุดก็นั่งลงไปด้วยความเจ็บ ผ่อนคลายครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ ชี้ไปที่เจียงหว่านเฉินแล้วเอ่ยว่า “เจ้ามาทำอะไรที่บ้านข้า?”

“ข้าเพิ่งกลับมาถึงบ้าน หลังจากกลับมาจากไปปราบกลุ่มโจรป่าก็ได้ยินว่าในบ้านลู่มีหัวขโมยทำให้คุณหนูลู่ตกใจกลัวจนล้มป่วย บัดนี้เมื่อตามร่องรอยมา ท้ายที่สุดจึงพบโจรผู้นั้น”

ขณะที่เจียงหว่านเฉินพูด ในมือเขาก็ถือเศษผ้าชิ้นหนึ่งเอาไว้

“นี่… ใช่ของใต้เท้าจูกระมัง?”

จูเหนิงหลบสายตา “เจ้ามีหลักฐานอะไรยืนยัน?”

“ใต้เท้าจู เสื้อผ้าบนร่างท่านยังไม่เปลี่ยนด้วยซ้ำ!” เจียงหว่านเฉินมองอีกฝ่ายคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “นี่ไม่ใช่หลักฐานที่เห็นอยู่ทนโท่เลยหรือ?”

“จับโจรเป็นหน้าที่ของที่ว่าการอำเภอเรา เหตุใดแม่ทัพเจียงถึงก้าวก่ายขอบเขตอำนาจหน้าที่ได้เล่า?” โม่ชิงเหยียนเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ทางการ “ได้ยินว่าสกุลลู่มีโจรขึ้นบ้านจึงแจ้งกับทางการ ข้าเลยรีบตรวจสอบทันที นึกไม่ถึงว่าหลักฐานทุกอย่างจะชี้ไปที่ใต้เท้าจู ใต้เท้าจู ตามข้ากลับไปที่ว่าการอำเภอได้หรือไม่?”

“แต่ข้า…” จูเหนิงกำลังจะอ้างชื่อเซวียนอ๋องออกมา ทว่าถูกเจียงหว่านเฉินเอ่ยขัดคำขึ้นเสียก่อน

“ไม่ว่าท่านจะเป็นผู้ใด แม้จะเป็นเชื้อพระวงศ์ ตราบใดที่ฝ่าฝืนกฎหมายก็ต้องถูกตัดสินตามกฎหมาย ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าท่านเป็นเพียงสุนัขรับใช้ที่เซวียนอ๋องเลี้ยงดูมา ต่อให้ท่านเป็นเซวียนอ๋องเอง ขอเพียงถูกจับได้ก็ต้องว่าง่ายเข้าไว้ ไปอยู่ในคุกเสีย!” โม่ชิงเหยียนเอ่ย “เด็ก ๆ พาตัวใต้เท้าจูไป”

เจียงหว่านเฉินเหลือบมองโม่ชิงเหยียนแวบหนึ่ง “ใต้เท้าโม่ช่างน่าเกรงขามเสียจริง!”

“เทียบไม่ได้กับเศษหนึ่งในพันของแม่ทัพเจียง”

ผู้ใต้บังคับบัญชาของโม่ชิงเหยียนเข้ามาจับจูเหนิง เดิมทีจูเหนิงคิดจะดิ้นรน ทว่าเมื่อเห็นทหารที่เจียงหว่านเฉินพามา เขาก็ว่าง่ายทันที

เขาเป็นคนของเซวียนอ๋อง เขาไม่เชื่อว่าคนเหล่านี้จะกล้าทำอะไรเขา

แน่นอนว่าการหลับหูหลับตามั่นใจในตนเองก็สามารถนำตนไปสู่ความวินาศได้เช่นกัน

จูเหนิงถูกควบคุมตัวแล้ว ลูกน้องเขากลายเป็นฝูงมังกรไร้หัว ล้วนถูกเจียงหว่านเฉินพาตัวไป