สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 732

บทที่ 732 รอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด

บทที่ 732 รอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด

ฝนตกลงมาอย่างหนัก

เม็ดฝนตกลงมาถี่เสียจนมองเห็นเป็นผืนม่านโปร่งใส

ซ่างกวนหมิงเสียยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ชมวิวทิวทัศน์ข้างนอกแล้วเอ่ยว่า “ราชบุตรเขยคงถึงหลินอันแล้วกระมัง?”

“กราบบังคมทูลองค์หญิง นับตั้งแต่ยามที่ราชบุตรเขยออกไป ถึงแม้จะยังไม่ถึง อีกไม่กี่วันคงใกล้ถึงแล้วเพคะ” สาวใช้ข้างกายเอ่ย “หลายวันมานี้ท่านไม่ทานข้าวดื่มชา ผ่ายผอมลงไปไม่น้อย ดูแลพระวรกายให้ดีเถิดนะเพคะ”

“ตั้งแต่พวกเรากลับมา เซี่ยโหวเลี่ยพยายามไม่ให้พวกเราข้องเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก บัดนี้จิ่นเอ๋อร์ยังไม่กลับมา อีกทั้งราชบุตรเขยยังถูกส่งไปหลินอันอีก หากกล่าวว่าไม่มีกลอุบายใดนั้นเป็นไปไม่ได้ ในฐานะตัวประกัน ข้าไม่อาจตามสามีไปหลินอัน ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นเป็นอย่างไรบ้าง จิ่นเอ๋อร์ก็ไปเป็นราชทูตที่มาตุภูมิของบิดา เขาเติบใหญ่มาที่นั่น ข้าเชื่อว่าเขาจะไม่ได้รับความลำบากใจ ทว่าการเดินทางกลับนั้นย่อมอันตรายยิ่ง ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้หรือไม่”

“องค์หญิง…” เสียงของจูเฉิงปินคนสนิทของนางดังขึ้น “มีเรื่องแปลก ๆ เกิดที่วัดหรงอันเจ้าค่ะ”

“องค์หญิง….” สาวใช้มองนางอย่างเป็นกังวล

“เตรียมรถม้า พวกเราไปวัดหรงอัน!” ซ่างกวนหมิงเสียสั่งอย่างเฉียบขาด

“ฝนตกหนักมากเลยนะเพคะ รถม้าไม่อาจบรรทุกคนไปในเวลาเช่นนี้ ไม่เช่นนั้นจะเกิดเรื่องได้ง่าย ๆ” สาวใช้เอ่ย “ไม่สู้รอให้ฝนหยุดตกค่อยว่ากันเป็นอย่างไรเพคะ”

“หากรอฝนหยุดตกก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่วัดหรงอันจะเป็นอย่างไร” ซ่างกวนหมิงเสียสั่นศีรษะเบา ๆ “วัดหรงอันเป็นที่ที่คนของเราพบกันอย่างลับ ๆ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญย่อมไม่มีข่าวส่งมาจากที่นั่น หากเห็นสัญญาณที่วัดหรงอัน นั่นหมายความว่ามีเรื่องที่ต้องจัดการโดยด่วน ข้าต้องรุดไปดูสถานการณ์ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ณ วัดหรงอัน เจ้าอาวาสพาพระอาวุโสหลายท่านไปท่องพระสูตรที่นั่น พระอาวุโสที่อายุไม่ห่างจากเจ้าอาวาสเท่าใดนักกำลังทำการฝังเข็มให้ผู้ที่อยู่บนเตียง โดยมีพระรุ่นเยาว์สองคนกดคนผู้นั้นไว้

ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงปกคลุมด้วยเลือดและบาดแผลไปทั้งตัว เลือดที่ไหลออกมาจากแผลใหม่เป็นสีแดง ส่วนบาดแผลเก่าดูย่ำแย่ เลือดที่ไหลออกมาเป็นสีเหลือง ทั้งยังมีกลิ่นเน่าเหม็น

“ท่านเจ้าอาวาส สถานการณ์ของท่านอ๋องไม่สู้ดีนัก”

“เราต้องหาวิธีรักษาเขา เขาเป็นความหวังของอาณาจักรเฟิ่งหลิน” เจ้าอาวาสเอ่ยด้วยความเคร่งเครียด ในมือถือลูกประคำเอาไว้

“บาดแผลของเขาสาหัสเกินไป ทั้งบาดแผลใหม่และบาดแผลเก่า รวมถึงมีบางส่วนที่ถูกพิษ เห็นได้ชัดว่าถูกอาวุธลับอาบยาพิษมา การที่เขามาถึงโดยที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นไม่ง่าย หากอยากให้รอดเกรงว่า…”

“องค์หญิงใหญ่มาแล้วขอรับ”

หลังจากเสียงของเณรน้อยดังขึ้น สตรีที่ร่างกายเปื้อนเปรอะดินโคลน ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงก็เดินเข้ามาโดยมีบ่าวรับใช้ช่วยพยุง ทว่าสภาพของบ่าวรับใช้นั้นแย่ยิ่งกว่า ทั่วทั้งตัวนางปกคลุมไปด้วยโคลนและน้ำสกปรก เห็นได้ชัดว่ากว่าจะมาถึงที่นี่ไม่ง่ายดายนัก

“องค์หญิง” เจ้าอาวาสเดินเข้าไปหา “วันนี้ศิษย์ของเราเปิดประตูไปทำความสะอาดโคลนข้างหน้าจึงพบคนผู้หนึ่งนอนอยู่ เดิมทีนึกว่าเป็นผู้อพยพจากที่ใด เมื่อล้างตัวเขาจึงพบว่าเป็นจิ่นอ๋อง”

“มีเพียงเขาคนเดียวหรือ?” ซ่างกวนหมิงเสียมองเซี่ยเฉิงจิ่นที่นอนอยู่บนเตียงอย่างปวดใจ

ลูกชายนางเคยจนตรอกถึงเพียงนี้ที่ใดกัน?