สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 794

บทที่ 794 ใต้เท้าฉี กองทัพกับชาวบ้านไม่เคยเป็นศัตรูกัน

บทที่ 794 ใต้เท้าฉี กองทัพกับชาวบ้านไม่เคยเป็นศัตรูกัน

ฉีเซียวไม่ได้ปฏิเสธการตีความคำพูดของมู่ซืออวี่

อันที่จริงแล้ว นั่นคือความหมายของเขา

นับตั้งแต่โบราณ ราษฎรมีความกลัวต่อทหารโดยสัญชาตญาณ และเพราะความกลัวนี้จึงทำให้การกำราบพวกเขาประสบผล ดังนั้นพวกเขาจึงเชื่อฟังกฎแต่โดยดี

“ข้าไม่คิดเช่นนั้น” มู่ซืออวี่เอ่ย “ทหารก็คือราษฎร ราษฎรก็กลายมาเป็นทหารได้ เหตุผลที่เมืองฮู่เป่ยปกป้องเมืองไว้ได้ก็เพราะกองทัพและราษฎรรวมใจเป็นหนึ่งเดียวกัน พึ่งพาซึ่งกันและกัน เกราะป้องกันเมืองจะแข็งแกร่งหรือไม่ ไม่ใช่เพราะทหารในเมืองนั้นโหดเหี้ยมเพียงพอ หากแต่เป็นเพราะราษฎรรักเมืองเมืองนั้น ยินดีที่จะร่วมแรงร่วมใจกันเพื่อสันติสุข”

“ต่อให้ทหารแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังคงเป็นมนุษย์ ยังมีจุดอ่อน หากราษฎรไม่ปฏิบัติตามกฎ ต่อให้ทหารจะแข็งแกร่ง พวกเขายังจะจัดการราษฎรทั้งเมืองได้หรือ? ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือ การพัฒนาเมืองต้องอาศัยความร่วมมือของทุกคน นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าทหารยิ่งน่าเกรงขาม ยิ่งได้รับความเคารพ หากแต่เป็นทหารยิ่งรู้จักห่วงใยราษฎรจึงจะยิ่งได้รับความเคารพ หากไม่เชื่อพวกเราสามารถลองดูได้”

“ข้าเถียงไม่สู้ท่านจริง ๆ”

“นั่นเพราะข้ามีเหตุผล”

“อย่างไรเสียข้าก็ติดหนี้ท่าน ไม่ว่าเจ้าหนี้จะกล่าวอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างนั้น ลูกหนี้อย่างข้าจะกล้าปฏิเสธหรือ?”

“แม่ทัพฉีรู้จักสถานการณ์ เป็นผู้เฉลียวฉลาดโดยแท้จริง!”

ฉีเซียวยิ้มอย่างจนปัญญา

ดังที่คาดการณ์ไว้ พ่อค้ากว่าสิบรายนำโดยสกุลฉินได้ส่งวัสดุที่มู่ซืออวี่ต้องการมาให้

มู่ซืออวี่เพียงแต่งตั้งฉินเหวินหานให้เป็นหัวหน้ากลุ่มการค้าเมืองถงหยางอย่างง่ายดาย

หัวหน้ากลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ยยังคงเป็นมู่ซืออวี่ ครั้งก่อนมู่ซืออวี่คิดจะส่งต่อตำแหน่งให้กับพ่อค้าคนอื่น ๆ กลับไม่มีผู้ใดเต็มใจที่จะยอมรับมัน พวกเขารู้สึกว่านางเหมาะจะเป็นประธานกลุ่มการค้าเมืองฮู่เป่ย

ครั้นจัดตั้งกลุ่มการค้าขึ้นที่นี่แล้วก็เหนียวแน่นขึ้นดังคาด

ผลประโยชน์ที่มู่ซืออวี่วาดไว้ให้พวกเขานั้นสวยงามยิ่ง กระทั่งว่าแม้ทุนรอนที่พวกเขาลงไปในช่วงเวลานี้ ไม่ทันได้รับผลตอบแทนกลับคืนมา พวกเขาก็ไม่ยินดียอมแพ้ไประหว่างทาง

ไม่ต้องเอ่ยถึงสิ่งอื่นใด นี่ก็เพียงเพื่อแผนพัฒนาเมืองถงหยางในอนาคตที่ตั้งอยู่ที่ ‘ถนนการค้าหยงผิง’

ทหารของฉีเซียวถูกแบ่งเป็นกลุ่ม กลุ่มละหลาย ๆ คน แต่ละกลุ่มจะมีหนังสือภารกิจ หลังจากทำภารกิจเสร็จตามคำแนะนำข้างต้นแล้วค่อยกลับไปรายงานตัวที่ค่ายทหาร

“ของสิ่งนั้นช่างวิเศษจริง ๆ! เพียงแค่เผาฟืนก็ทำให้ทั้งบ้านอบอุ่นแล้ว พ่อข้าก็แข็งตายในฤดูหนาวนี่แหละ หากเรามาเมืองถงหยางเร็วกว่านี้ ด้วยร่างกายกับกระดูกเขาแล้ว อย่างน้อยพ่อข้าคงอยู่ได้เป็นสิบ ๆ ปี ข้าเป็นลูกอกตัญญู ไม่ได้พาท่านมาสถานที่ที่ดีเพียงนี้ตั้งแต่เนิ่น ๆ”

“แม้จะพาพ่อเจ้ามาที่นี่ก่อนหน้านี้ก็ไม่อาจรั้งพ่อเจ้าไว้ได้ เมื่อก่อนเมืองถงหยางไม่ได้เป็นเช่นนี้ เปลี่ยนแปลงดีขึ้นเพียงนี้ ล้วนต้องขอบคุณฮูหยิน”

“ในตอนนี้เรามีชีวิตที่ดี ล้วนต้องขอบคุณฮูหยิน ผู้มีสถานะอย่างฮูหยินปฏิบัติต่อราษฎรเป็นอย่างดี ช่างเป็นพระโพธิสัตว์ที่ยังมีชีวิตจริง ๆ”

ฉีเซียวเดินไปบนท้องถนน

อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ แล้ว อาการไอของเขากลับมากำเริบอีกครั้ง

มู่ซืออวี่ไม่รู้ว่าไปได้ยินเรื่องนี้จากที่ใด ถึงได้มาหายังที่เขาพักอาศัย มิหนำซ้ำยังยืนกรานจะให้เขากลับไปพักผ่อนที่ศาลาว่าการ อีกทั้งนางยังปรุงน้ำแกงให้เขาอบอุ่นร่างกายด้วย

ทหารก็เป็นราษฎร ราษฎรก็เป็นทหาร ทหารและราษฎรรวมใจเป็นหนึ่งเดียวกันจึงไม่มีสิ่งใดตีแตกได้

“บางทีเมืองฮู่เป่ยทำให้ศัตรูปราชัยอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หากแต่เป็นฟ้าลิขิต” ฉีเซียวเอ่ย “แต่ไหนแต่ไรมาข้านึกไม่ถึงว่าแม่ทัพที่ดีที่สุดอาจไม่ใช่แม่ทัพผู้มีชื่อเสียงเกรียงไกร หากแต่เป็นผู้ทำการค้าคนหนึ่ง”

ทุกวันหลังจากนั้น ฉีเซียวจึงอนุญาตให้ทหารเหล่านี้ค่อย ๆ ทำตัวกลมกลืนไปกับชาวบ้าน

เพียงระยะเวลาสั้น ๆ ชาวบ้านที่เพิ่งมาถึงก็รู้สึกว่าตนเป็นคนของที่นี่แล้ว

ประการแรก ที่ดินที่นี่ให้เปล่าจริง ๆ ส่วนบ้านนั้น ถึงแม้จะไม่ได้ให้เปล่าแต่ก็สามารถผ่อนชำระได้ตามกำลังของตน อีกทั้งยังแบ่งจ่ายได้หลายรูปแบบ พวกเขาสามารถจ่ายเป็นเงิน หรือจ่ายเป็นเสบียงอาหารได้ ภายในระยะเวลาสามปีหรือจ่ายภายในสิบปีก็ได้

เพียงแต่สามปีกับสิบปีนั้นย่อมแตกต่างกัน หากไม่ยินดีจะจ่ายดอกเบี้ยสูงเกินไป เช่นนั้นก็ต้องทำงานให้หนักขึ้น และรีบจ่ายหนี้ให้หมดตั้งแต่เนิ่น ๆ

มู่ซืออวี่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยคิดว่าการทำให้พวกเขารู้สึกกดดันกับการจ่ายหนี้บ้านจะมีอะไรไม่ถูกต้อง หากอะไร ๆ ล้วนให้เปล่า เช่นนั้นหากพวกเขาคิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา ย่อมไม่เห็นคุณค่าของมัน

หากอยากให้พวกเขารู้จักถนอมสิ่งที่ตนมีในตอนนี้ ไม่เพียงแต่ต้องสร้างเงื่อนไขในการเอาตัวรอดให้ แต่ยังต้องสร้างแรงกดดันเพื่อที่จะมีชีวิตรอดให้พวกเขาด้วย ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะเอาแต่กินดื่มทุกวันรอคอยความตาย

“อาจารย์ ตามสถิติวันนี้ มีสกุลหนึ่งย้ายทั้งสกุลมาที่นี่แล้วขอรับ” หลี่กู่หยวนวิ่งเข้ามาบอกมู่ซืออวี่ในห้องตำรา

“เรื่องนี้มีอะไรแปลกหรือ?”

“สกุลนั้นเป็นสกุลบัณฑิตที่มีลูกศิษย์ลูกหาชื่อเสียงโด่งดังมากมายทั่วหล้านะขอรับ ทุกคนในสกุลพวกเขาล้วนเป็นนักปราชญ์ที่มีลูกศิษย์รักเคารพอยู่ทั่วใต้หล้า” หลี่กู่หยวนเอ่ย “ท่านลองเดาดูเถิดว่าเพราะเหตุใด? พวกเขามาเพราะภาพวาดสำนักบัณฑิตคงจงของท่าน! เพื่อสำนักบัณฑิตคงจงนี้ นึกไม่ถึงว่าจะย้ายมาที่นี่ทั้งสกุล อาจารย์ คนเหล่านี้สำคัญยิ่งนัก ข้าไม่กล้าไปรับรองพวกเขา ทำได้เพียงเชิญท่านไปดูแล้ว”

“แผนข้าได้ผลแล้ว” มู่ซืออวี่ลุกขึ้น “ไป พวกเราไปพบแขกคนสำคัญเหล่านี้กันเถิด!”