สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 795

บทที่ 795 ท่านอาจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งของสำนักบัณฑิตคงจง

บทที่ 795 ท่านอาจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งของสำนักบัณฑิตคงจง

บุรุษหลายสิบคนในชุดบัณฑิตสีขาว สวมหมวกผ้าหรูจิน ท่าทีสง่างามเปี่ยมล้นไปด้วยจิตวิญญาณยืนอยู่ภายในลานบ้าน

บุรุษเหล่านี้อายุแตกต่างกันไป ทว่าหน้าตาของพวกเขาคล้ายคลึงกันหลายส่วน อย่างไรเสียพวกเขาก็มาจากสกุลเดียวกัน เป็นสุภาพบุรุษผู้ปราดเปรื่องมากความสามารถ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะคล้ายคลึงกันเท่านั้น แต่ยังมีความคล้ายคลึงกันถึงห้าส่วน

“คารวะสุภาพบุรุษทุกท่าน” มู่ซืออวี่กล่าวทักทาย “ข้าแซ่มู่ สามีข้าแซ่ลู่ หากสุภาพบุรุษทุกท่านไม่ถือสา สามารถเรียกข้าว่าฮูหยินลู่ได้”

“ฮูหยินลู่ชื่อเสียงโด่งดัง ข้าเลื่อมใสมานาน” ผู้นำสกุลหรือผู้ที่อาวุโสมากที่สุดกล่าว “พวกเรามาจากสกุลหวังแห่งเฝินหยาง วันนี้มาพบกับฮูหยิน เนื่องด้วยมีเรื่องจะขอคำชี้แนะ”

“เชิญกล่าว”

“พวกเราเห็นภาพแผนพัฒนาเมืองถงหยางที่ฮูหยินวาดเข้าโดยบังเอิญ ในนั้นมีสำนักศึกษาที่อยู่ท่ามกลางแม่น้ำใสขุนเขาขจี ที่นั่นตั้งอยู่บนยอดเขา มีสภาพแวดล้อมอันเงียบสงบ ทั้งยังให้โอกาสบัณฑิตได้เล่าเรียนที่นั่นโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายและจะได้รับทุนเล่าเรียนตามความสามารถ ไม่รู้ว่าเป็นจริงเช่นนี้หรือไม่?”

“ไม่ผิด เป็นเช่นนั้น”

“เช่นนั้น ยามนี้สำนักศึกษา…”

“สุภาพบุรุษทุกท่านเพิ่งมายังถงหยาง ได้เดินชมรอบ ๆ แล้วหรือไม่?”

“น่าละอายนัก พวกเราเพิ่งลงจากรถม้าก็มาพบกับฮูหยิน ไม่ทันได้เยี่ยมชม”

“หากสุภาพบุรุษทุกท่านยังไม่เหนื่อยล้าเกินไป เช่นนั้นสตรีผู้นี้ก็ยินดีพาพวกท่านเที่ยวชมรอบ ๆ สักครา ดีหรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ย “แน่นอนว่าหากพวกท่านเหนื่อยแล้ว ข้าจะให้บ่าวรับใช้ตระเตรียมน้ำร้อนและอาหารการกินให้ในทันที ให้สุภาพบุรุษทุกท่านได้พักสักคืน พรุ่งนี้ค่อยออกไปดูรอบ ๆ ก็ได้เช่นกัน”

“ไม่รีบร้อน พวกเราก็อยากเที่ยมชมที่นี่” สุภาพบุรุษหวังเหล่ากล่าว “คนของฮูหยินคงบอกกล่าวแก่ท่านแล้วกระมัง สกุลหวังของเราย้ายมาที่นี่ แน่นอนว่าหากที่นี่ไม่ใช่แดนสุขาวดีที่เราแสวงหา พวกเราก็จะไม่รั้งรออยู่ต่อ”

“ได้ สุภาพบุรุษทุกท่าน เชิญทางนี้”

เมืองถงหยางผ่านการพัฒนามาเป็นเวลาหลายเดือน เมื่อเทียบกับแรกเริ่มแล้วนับว่าเปลี่ยนโฉมใหม่ไปโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับเฝินหยางแล้ว ที่นี่นับว่าเรียบง่ายและยังขาดความงดงามไปบ้าง

สมาชิกสกุลหวังติดตามมู่ซืออวี่เดินเลียบไปตามเมืองถงหยาง เห็นบ้านเรือนที่ชำรุดทรุดโทรม ถนนนั้นถึงแม้จะดูสะอาดทว่าคับแคบอยู่บ้าง ผู้คนที่เดินสัญจรไปมาไม่มากมายนัก แม้จะมีคนเดินผ่านบ้างเป็นครั้งคราว ทว่าส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนแก่และเด็ก ภาพฉากนี้แตกต่างไปจากเฝินหยางทีเดียว

“หลายเดือนมานี้ ในเมืองถงหยางเหลือคนเพียงห้าหมื่นคน ล้วนแต่เป็นคนแก่ เด็ก สตรี และคนอ่อนแอ บัดนี้เมื่อรวมกับทหารหลายหมื่นจากแม่ทัพฉี มีทั้งสิ้นหนึ่งแสนห้าหมื่นคน สุภาพบุรุษทุกท่านเมื่อได้มาเห็นเมืองถงหยางในตอนนี้ อาจรู้สึกว่ามันแตกต่างจากที่พวกท่านเห็นในภาพวาดก่อนหน้า ทุกท่านอาจรู้สึกว่าถูกหลอกแล้วกระมัง?” มู่ซืออวี่แย้มยิ้มบาง ๆ

“เรื่องที่เกิดขึ้นกับเมืองถงหยาง พวกเราได้ยินมาบ้างแล้ว ตอนที่พวกเราเห็นภาพนั้นก็ได้สอบถามผู้ขายภาพวาดแล้วเช่นกัน ผู้ที่ขายภาพวาดนั้นกล่าวอย่างชัดเจนว่า ในภาพวาดคือเมืองถงหยางในอนาคต ไม่ใช่เมืองถงหยางในตอนนี้ สำนักบัณฑิตในภาพวาดก็เป็นสำนักบัณฑิตที่ฮูหยินลู่วางแผนไว้ ทว่ายังไม่ทันเป็นรูปเป็นร่าง” สุภาพบุรุษหวังเหล่าเอ่ย “พวกเราล้วนกระจ่างแก่ใจ การย้ายรกรากของสกุลหวังเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องที่สำคัญเพียงนี้ไม่อาจให้ข้าตัดสินใจผู้เดียวได้ นี่เป็นการตัดสินใจสำคัญที่ผ่านการหารือกันของสกุลหวังเราแล้ว ฮูหยินไม่จำเป็นต้องทดสอบ”

“ทุกท่านคงเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่เคยสงสัยในความจริงใจของทุกท่าน เหตุที่ข้าพาพวกท่านมาที่นี่ก็เพื่อให้พวกท่านได้รู้จักเมืองถงหยางมากขึ้น อย่างไรเสียหากพวกท่านรั้งอยู่ที่เมืองถงหยาง ที่นี่ พวกท่านย่อมเกี่ยวโยงกัน ผู้หนึ่งก้าวหน้าล้วนรุ่งโรจน์ไปด้วยกัน ผู้หนึ่งพังทลายย่อมแหลกลาญไปด้วยกัน อย่าได้คิดว่าราษฎรเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกท่าน”