สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 800

บทที่ 800 ขุดหลุมพรางสำเร็จ

บทที่ 800 ขุดหลุมพรางสำเร็จ

“จับได้แล้วขอรับ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาเดินเข้ามาจากข้างนอก แล้วเอ่ยกับลู่ฉาวอวี่ที่กำลังนั่งจัดการงานราชการ

ลู่ฉาวอวี่วางหนังสือราชการในมือลง แล้วเอ่ยถาม “จับกุมได้กี่มากน้อย?”

“หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดคน…” ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบ

“ไม่ถูก ยังมีอีกสามคน” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย “สามคนนี้คงเจ้าเล่ห์เพทุบายไม่เบาจึงไม่ตกหลุมพราง”

“เช่นนั้นจะทำอย่างไรขอรับ?”

“ในเมื่อตอนนี้แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว วิธีการเดิมย่อมไม่ได้ผลอีกต่อไป เจ้าหาตัวตนและหน้าตาของสามคนนั้นออกมา ปิดประกาศจับแต่ละคน ทำให้พวกเขาเป็นที่ต้องการของคนทั่วทั้งใต้หล้า”

บนโลกนี้ไม่มีที่ใดที่ลมลอดผ่านไปไม่ได้ ขอเพียงพวกมันยังเดินเตร่อยู่ด้านนอก ย่อมต้องมีคนพบที่อยู่ อีกทั้งยังมีอาชีพที่เรียกว่านักล่าค่าหัว ขอเพียงรางวัลตอบแทนมากพอ ไม่มีผู้ใดที่พวกเขาจับไม่ได้

ไม่นานก็ได้หน้าตาและตัวตนของปลาที่หลุดรอดตาข่ายสามคนนั้น ทางการจึงติดประกาศจับพร้อมกับแจ้งเงินรางวัลนำจับทันที

คืนนั้น เมื่อลู่อี้กลับไปถึงบ้านก็เอ่ยถามพ่อบ้านว่านายน้อยกลับมาแล้วหรือไม่ พ่อบ้านจึงรายงานว่ากลับมาแล้ว

“หลังจากนายน้อยกลับมาก็สั่งให้คนจัดเตรียมสัมภาระทันที ดูเหมือนกำลังจะเดินทางไกลขอรับ” พ่อบ้านกล่าว

“ตอนนี้เขาอยู่ที่ใด?”

“ห้องตำราขอรับ”

“ทานอาหารแล้วหรือยัง?”

“นายน้อยบอกว่าทานมาจากข้างนอกแล้วขอรับ พอกลับมาก็ขังตนเองอยู่แต่ในห้องตำรา ไม่ออกมาอีกเลยขอรับ”

“ที่บ้านเหลืออยู่เพียงสองคน นอกจากเรื่องราชการแล้วก็ไม่ได้พูดคุยกันเรื่องอื่น เจ้าเด็กคนนั้นเป็นคนพูดจาไม่เก่ง ไม่เคยพูดจาเรื่อยเปื่อยกับข้า” ลู่อี้ถอดเสื้อคลุมออกส่งให้บ่าวรับใช้ข้างกาย

พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างจึงกล่าวว่า “นายน้อยไม่ได้เหมือนนายท่านหรือขอรับ”

“ฮูหยินกำลังทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่อยู่ที่เมืองถงหยาง เกรงว่าคงจะลืมนายท่านอย่างพวกเราสองคนไปนานแล้ว” ลู่อี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

พ่อบ้านและบ่าวรับใช้หลายคนที่อยู่ใกล้ ๆ แต่ละคนต่างก้มหน้าก้มตาพยายามหุบยิ้ม

ครอบครัวอื่นล้วนมีแต่ภรรยาขี้บ่น ดูนายท่านที่เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีราชวงศ์นี้สิ ยามเขาเอ่ยถึงฮูหยินล้วนเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ ประหนึ่งสามีขี้บ่นที่ถูกภรรยาทอดทิ้งให้อยู่ที่บ้านอย่างไรอย่างนั้น

“นายท่าน ต้องเตรียมอาหารหรือไม่ขอรับ?”

“ไม่ต้องละ ข้าทานมาจากข้างนอกแล้ว”

มู่ซืออวี่และเด็ก ๆ ไม่อยู่ ลู่อี้กับลู่ฉาวอวี่ก็นิสัยเหมือนกัน จัดการเรื่องราวอยู่ข้างนอกย่อมดีกว่ากลับมาเผชิญกับความหนาวเหน็บในจวนนี้

ลู่อี้ตรงไปที่ห้องตำรา

ลู่ฉาวอวี่ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาจึงลุกขึ้นค้อมคำนับให้ลู่อี้

“ท่านพ่อ…”

“ได้ยินว่าเจ้ากำลังตระเตรียมสัมภาระ กำลังจะเดินทางไกลหรือ?”

“ข้าอยากติดตามเบาะแสที่อยู่ของเด็กเหล่านั้น” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย

“ไหนลองเล่าความคิดของเจ้าให้ข้าฟัง…”

ลู่ฉาวอวี่จึงบอกเรื่องที่ตนคาดเดาออกมา

“ลูกคิดว่าพวกมันเข้าไปในอาณาเขตอาณาจักรเหลียงผ่านเส้นทางน้ำ”

“หากไปถึงอาณาจักรเหลียง คิดจะหาเด็กเหล่านั้นกลับมาย่อมไม่ง่ายดาย หากเกิดข้อพิพาทขึ้น ย่อมนำไปสู่ความบาดหมางระหว่างสองอาณาจักร” ลู่อี้เอ่ย “เจ้ามีหนทางรับมือแล้วหรือยัง?”

“ยังไม่มีขอรับ ลูกตัดสินใจว่าจะค่อยเป็นค่อยไป เรือถึงท่าย่อมจอดได้ตรงเองขอรับ” ลู่ฉาวอวี่เอ่ย

ลู่อี้หยิบป้ายเหล็กรูปขนนกชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

“นี่เป็นป้ายคำสั่งขนนก” ลู่อี้เอ่ย “เป็นป้ายคำสั่งที่ใช้ในการติดต่อหน่วยข่าวกรองของเรา เจ้านำมันไปเถิด หากต้องการความช่วยเหลือ ให้ไปหาร้านที่มีรูปร่างขนนกในที่นั้น ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ”

“ขอบคุณท่านพ่อ”