สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 811

บทที่ 811 สมกับที่เป็นลูกสาวนาง

บทที่ 811 สมกับที่เป็นลูกสาวนาง

เมื่อลู่จื่ออวิ๋นตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก

ทันทีที่นางลืมตาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ที่นี่เป็นถ้ำแห่งหนึ่ง ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากเตียงหินหนึ่งหลังกับโต๊ะหนึ่งตัว บนโต๊ะนั้นมีกาน้ำและเทียนตั้งอยู่ อย่างอื่นล้วนไม่มี

ทางออกเล่า?

เหตุใดถ้ำนี้ไม่มีทางออก?

ไม่ มิได้ไม่มีทางออก เพียงแต่มีกลไก

ลู่จื่ออวิ๋นลุกขึ้นจากเตียงอย่างยากลำบาก ทว่ายาในร่างกายนางบอกว่าตอนนี้นางไม่อาจขยับตัวได้แล้ว นับประสาอะไรกับจะออกไปจากที่นี่

บนร่างนางยังคงสวมใส่เสื้อผ้าหรูหรา ปิ่นระย้าทองบนศีรษะไม่ได้หายไป ผู้ที่จับนางมาไม่ได้ต้องการเงิน มิเช่นนั้น บนร่างนางมีเพชรนิลจินดามากมายเพียงนี้ ย่อมไม่มีทางที่จะไม่หายไปแม้แต่ชิ้นเดียว

นางนอนลงไปตามเดิม

“นางหลับไปอีกแล้วหรือ?”

ภายในห้องลับห้องหนึ่ง ชายที่กำลังตัดแต่งกิ่งดอกไม้ได้ยินสิ่งที่ลูกน้องมารายงานก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“ขอรับ”

“น่าสนใจ” ชายผู้นั้นยิ้มเยาะ “ไม่เสียแรงที่เป็นบุตรสาวลู่อี้ กล้าหาญทีเดียว”

สตรีที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เหตุใดไม่ฆ่านางเสีย?”

“ฆ่านาง? เจ้ารู้ความสำคัญของนางหรือไม่?” ชายผู้นั้นถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวใบหน้าหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม หากมู่ซืออวี่เห็นหน้าเขา ย่อมรู้จักอย่างแน่นอน คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น หากแต่เป็นเซียวหลี อดีตแม่ทัพที่ปราชัยให้แก่นาง

“ลู่อี้กับมู่ซืออวี่ทำลายแผนการใหญ่ของเรา บัดนี้ลูกสาวของพวกมันอยู่ในกำมือเราแล้ว เหตุใดไม่ฆ่านางเสีย?”

“คิดจะฆ่านางยังไม่ง่ายดายรึ ก็แค่สะบัดมือเท่านั้น เพียงแต่พวกเจ้าไม่อยากเห็นลู่อี้กับมู่ซืออวี่เป็นบ้าหรือไร? บุตรสาวผู้นี้ของนาง ความงามเป็นที่เลื่องลือไปทั่วใต้หล้า หากทุกคนได้รู้ว่านางเป็นบุปผาที่ถูกเหยียบย่ำ เจ้าว่าพวกมันสองสามีภรรยาจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใด?”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็…”

“ไม่ มาเล่นเกมกันก่อนเถอะ” เซียวหลีเอ่ย “ข้าอยากรู้นักว่า คราวนี้มู่ซืออวี่จะช่วยลูกสาวของนางอย่างไร”

ในห้องลับไม่เพียงมีเซียวหลีและสตรีสวมหน้ากากผู้หนึ่งเท่านั้น ทว่ายังมีคนที่คุ้นเคยอีกหลายคน หนึ่งในนั้นคือ จ้าวจื่อโม่หรือก็คือคุณชายโม่ผู้ที่เคยถูกบีบให้หลบหนีผู้นั้น ส่วนคนอื่น ๆ แต่ละคนล้วนมีความแค้นต่อมู่ซืออวี่และสามีของนาง

“นายท่าน ฟ่านเหยี่ยนติดต่อกับอาณาจักรเหลียงแล้ว อีกไม่นานชายแดนจะเกิดความโกลาหล”

“เกรงว่าอาณาจักรเหลียงเพียงอาณาจักรเดียวจะสั่นคลอนพวกเขาไม่ได้”

“พวกเราทำข้อตกลงกับราชวงศ์อาณาจักรใกล้เคียงอื่น ๆ แล้วไม่ใช่หรือ? ถึงตอนนั้นหากยกทัพมาพร้อมกัน บดขยี้ที่นี่ให้เป็นชิ้น ๆ มู่ซืออวี่เป็นต้นไม้เงิน กิจการทั้งหมดของนางกำลังผลิดอกออกผล ตอนนี้อาณาจักรอื่น ๆ ล้วนอิจฉา!”

“ดังนั้น สิ่งที่มีค่าที่สุดไม่ใช่เมืองเหล่านี้ หากแต่เป็นฮูหยินลู่ตัวเป็น ๆ” เซียวหลีเอ่ย “จดหมายส่งไปแล้วหรือยัง?”

มู่ซืออวี่อ่านจดหมายในมือนาง

ในจดหมายเขียนไว้ว่า ‘ลูกสาวเจ้าอยู่ในกำมือข้า หากต้องการช่วยเหลือนาง ให้มาเพียงลำพัง…’ อะไรทำนองนี้