สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 820

บทที่ 820 ในที่สุดก็ยอมตกลงแล้ว

บทที่ 820 ในที่สุดก็ยอมตกลงแล้ว

ณ จวนลู่ หลังจากลู่อี้อ่านเอกสารที่เซี่ยเฉิงจิ่นเขียนเสร็จแล้วก็ส่งให้กับลู่ฉาวอวี่ที่อยู่ข้าง ๆ

ลู่ฉาวอวี่อ่านมันด้วยสีหน้าเย็นชา

เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวว่า ‘ประตูของอาณาจักรเฟิ่งหลินจะเปิดให้คนสกุลลู่เสมอ อีกทั้งยังมีบ้านในเมืองหลวงให้สกุลลู่ด้วย ยินดีต้อนรับทุกคนตลอดเวลา’

“หากวันหนึ่งความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างอาณาจักรเฟิ่งหลินกับอาณาจักรของเราพังทลายลงและมีสงครามระหว่างสองอาณาจักร เจ้าจะยังยินดีต้อนรับคนสกุลลู่ของข้าให้เข้าออกจากอาณาจักรเฟิ่งหลินของเจ้าตามต้องการอยู่หรือไม่?”

“วันนั้นจะไม่มีวันมาถึง ตราบใดที่ข้ายังอยู่ อาณาจักรเฟิ่งหลินจะไม่รุกรานดินแดนอาณาจักรฮุ่ย อาณาจักรฮุ่ยมีขุนนางปราชญ์เช่นท่าน ย่อมไม่ปล่อยให้เกิดสงครามตามใจชอบ” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าว “หากท่านอัครมหาเสนาบดียังคงกังวลและยืนกรานอยากจะได้คำตอบที่ชัดเจนจากข้า เช่นนั้นข้าจะบอกท่านว่า ข้าเคารพการตัดสินใจของเสี่ยวอวิ๋นเอ๋อร์ หากนางต้องการกลับมา ข้าจะส่งนางกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

“เอาละ” มู่ซืออวี่พูดขึ้น “ข้าว่าเฉิงจิ่นจริงใจ ข้าตัดสินใจเรื่องการแต่งงานครั้งนี้แล้ว ข้าตกลง”

“ขอบคุณท่านป้าลู่” เซี่ยเฉิงจิ่นกล่าวขอบคุณนางแล้วมองลู่อี้ “หากท่านอัครมหาเสนาบดีไม่ไว้วางใจ ข้าขอสาบานว่า หากข้าไม่ใช่ลูกเขยที่ทำให้ท่านพึงใจได้ก็เชิญเอาหัวของข้าไปได้เลย”

“หากลูกสาวของข้าแต่งงานกับเจ้า ถึงเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจจริง ๆ จนข้าเอาหัวของเจ้าไป แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับลูกสาวของข้า?” ลู่อี้พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ในฐานะผู้นำอาณาจักร เจ้าถูกทำให้ต้องลำบากหลายครั้ง แต่ก็ยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ข้าถือว่าเจ้าจริงใจและข้าเองก็ยอมรับการแต่งงานครั้งนี้”

“ขอบคุณขอรับท่านลุงลู่”

ทันทีที่ลู่อี้ยอมตอบตกลง เซี่ยเฉิงจิ่นก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

เมื่อการแต่งงานได้รับการยืนยัน เซี่ยเฉิงจิ่นก็ไม่ได้อยู่ที่โรงเตี๊ยมอีกต่อไป แต่ย้ายเข้ามาอยู่ในจวนลู่แทน

ลู่อี้กัดฟันจัดเตรียมผู้คุ้มกันสำหรับปกป้องความปลอดภัยของเขา ขณะที่บ่นถึงความไร้ยางอายของเซี่ยเฉิงจิ่นให้มู่ซืออวี่ฟัง

มู่ซืออวี่ฟังอยู่ฝ่ายเดียว รอให้เขาระบายความโกรธเสร็จก่อน จากนั้นจึงหยิบขนมที่ลูกสาวทำขึ้นมากัดแล้วป้อนให้สามี

“เฮ้อ…” ลู่อี้นอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมา ยากที่จะข่มตาหลับ

มู่ซืออวี่รู้สึกรำคาญเขามากจนลุกขึ้นนั่งอย่างหมดความอดทน “หากท่านลังเลใจที่จะปล่อยลูกไปจริง ๆ เช่นนั้นทั้งครอบครัวเราก็ควรย้ายไปที่อาณาจักรเฟิ่งหลิน! ลูกเขยของท่านเป็นถึงฮ่องเต้ มิสู้ให้เขาจัดตำแหน่งขุนนางให้ท่านเลยเล่า”

ลู่อี้ “…”

“เจ้าเต็มใจให้ลูกสาวไปแต่งงานอยู่ห่างไกลถึงเพียงนี้จริงหรือ?”

“แม้จะไม่เต็มใจก็ต้องเต็มใจ เมื่อลูกโตขึ้นก็ต้องบินไปจากอ้อมอกพ่อแม่” มู่ซืออวี่กล่าว “สุดท้ายแล้วก็จะเหลือเพียงคนแก่อย่างเราอยู่ในบ้าน”

คนแก่หรือ?

ลู่อี้มองภรรยาที่มีสายตาอ่อนล้าเล็กน้อย แม้ว่านางจะได้รับการดูแลอย่างดีแต่ก็ยังมีริ้วรอยจาง ๆ ที่หางตา ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขากับนางใช้เวลาร่วมกันมาครึ่งชีวิตแล้ว

เขากอดนางไว้แน่นในอ้อมแขน

“เกิดอะไรขึ้นอีกเล่า?”

“ขอบคุณที่ลำบากตลอดหลายปีที่ผ่านมา”