สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 821

บทที่ 821 ความหึงหวง

บทที่ 821 ความหึงหวง

ลู่จื่ออวิ๋นออกจากสนามแล้ว ปล่อยสถานที่นี้ให้เป็นพื้นที่ของกลุ่มชายเลือดร้อนเหล่านั้น

นางเดินไปหาคนที่อยู่ไม่ไกล

“มานั่งพักผ่อนตรงนี้สิ” คุณแม่มือใหม่เจี่ยหลิงหลงตบที่ว่างข้าง ๆ

สาวใช้กำลังอุ้มลูกสาวของเจี่ยหลิงหลงไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าและปากเล็ก ๆ ของเด็กน้อย เหมือนแกะสลักจากแม่พิมพ์เดียวกับสามีของนางไม่มีผิด

ลู่จื่ออวิ๋นนั่งลงข้าง ๆ มองเด็กน้อยแล้วพูดว่า “นางเงียบมาก ไม่ส่งเสียงดังเลย”

“แม่ของข้าบอกว่านางดูเหมือนข้า ตอนที่ข้ายังเด็ก ข้าทำตัวดีมาก ไม่รบกวนพ่อแม่เลย” เจี่ยหลิงหลงแตะใบหน้าเล็ก ๆ ของลูกด้วยความรัก

“ดีแล้ว”

“พวกเจ้าจะออกเดินทางเมื่อไหร่?” เจี่ยหลิงหลงจับมือของลู่จื่ออวิ๋น “ข้าปล่อยเจ้าไปไม่ได้จริง ๆ”

“ข้าก็ทนจากเจ้าไปไม่ได้เช่นกัน” ลู่จื่ออวิ๋นกล่าว “อาณาจักรเฟิ่งหลินเป็นอาณาจักรที่ดี หากเจ้ามีเวลาก็มาเยี่ยมข้าสิ เราจะออกเดินทางกันในเดือนหน้าแล้ว”

“เดือนหน้าหรือ? เร็วถึงเพียงนี้เชียวรึ?”

“ไม่เร็วหรอก ฮ่องเต้ยอมรับข้าเป็นธิดาบุญธรรม อีกทั้งยังมีพิธีแต่งตั้งองค์หญิงด้วย ข้าจึงต้องรออีกหนึ่งเดือน หากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เกรงว่าข้าคงจะได้ไปจากที่นี่แล้ว”

“เจ้าแต่งงานไปอยู่ที่อาณาจักรเฟิ่งหลินในฐานะองค์หญิงจึงถือว่าเป็นตัวแทนของอาณาจักรฮุ่ย ตอนนี้อาณาจักรของเราทรงพลังมาก ไม่มีใครกล้าดูถูก พวกข้าราชสำนักในอาณาจักรเฟิ่งหลินคงไม่กล้าดูหมิ่นเจ้า”

“ไม่เลวเลย เจ้าไม่เคยพูดถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อน แต่ตอนนี้เจ้าพูดถึงมันอย่างชัดเจนและสมเหตุสมผล ดูเหมือนว่าลูกเขยของสกุลเจี่ยจะมีความสามารถมาก!”

“สามีเคารพข้ามาก เขาไม่เคยหัวเราะเยาะข้าเมื่อข้าไม่เข้าใจ แต่กลับสอนข้าอย่างอดทน เมื่อก่อนตอนที่เขาขอข้าแต่งงาน ครอบครัวข้าค่อนข้างกังวล พอแต่งงานกับเขา ข้าก็ตระหนักได้ว่าความกังวลเหล่านั้นไม่จำเป็นเลย เขาบอกว่าเขามาขอแต่งงานเพราะเขาตกหลุมรักข้า ไม่ใช่แค่เพราะเขาต้องการแต่งงานกับหญิงใดก็ได้ แล้วพากลับบ้านไปสืบสกุล”

“ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้ ข้าควรจะเลี้ยงเครื่องดื่มเขา น่าเสียดายที่วันนี้เขาไม่อยู่ที่นี่ด้วย หากเขามีวันพักผ่อนสักวัน เจ้าสามารถพาเขามาหาข้าได้ เราจะได้ทานอาหารด้วยกัน”

ในสนามเต็มไปด้วยความสนุกและตื่นเต้น พวกผู้ชายเหงื่อท่วมตัว ปลดปล่อยพลังออกมาเต็มที่

ลู่จื่ออวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นเซี่ยเฉิงจิ่นตีพอดี ลูกกลม ๆ กลิ้งเข้าไปในหลุมของฝ่ายตรงข้ามอย่างแม่นยำ

ทุกคนโห่ร้อง

เซี่ยเฉิงจิ่นมองไปทางลู่จื่ออวิ๋น

นางยิ้มสดใส

“พอแล้ว หยุดมองได้แล้ว” เซี่ยชิงโจวตบไหล่เซี่ยเฉิงจิ่น “ไม่ว่าใครต่างก็รู้ว่าเจ้าหลงรักคุณหนูลู่สุดหัวใจ ช่วยบอกวิธีให้เราหน่อยได้หรือไม่? ทุกวันนี้ผู้หญิงมองหาสามี โดยยึดเจ้าเป็นมาตรฐาน แล้วเราจะยังหาเมียได้หรือ?”

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าจะเป็นสินเดิมของเจ้าสาว” เซี่ยเฉิงจิ่นตบไหล่เซี่ยชิงโจว “ข้าก็รักเจ้าอย่างสุดซึ้งเช่นกัน เจ้าประทับใจหรือไม่?”

เซี่ยชิงโจว “…”

เขามองเซี่ยเฉิงจิ่นด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“เจ้าจริงจังหรือ?”

“เหตุใดจะไม่จริงจังเล่า?”

“หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะก้าวหน้าไม่ใช่หรือ?” เซี่ยชิงโจวกล่าว “เจ้าดูสิว่าตอนนี้อาณาจักรฮุ่ยเพียบพร้อมไปด้วยผู้คน ไม่ต้องพูดถึงอัครมหาเสนาบดีลู่ ขุนพลเซี่ย ท่านฉีเซียว และใต้เท้าลู่น้อยเลย เพราะยังมีฮูหยินลู่และมีกลุ่มถงหยางในเมืองถงหยางซึ่งได้รับการฝึกฝนโดยสกุลหวังด้วย หากข้าเข้าสู่ราชสำนักในอนาคตย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่แน่นอน ข้าเป็นคนธรรมดา ไม่มีโอกาสโดดเด่นที่นี่ อาณาจักรเฟิ่งหลินยังไม่ได้เตรียมพร้อมเท่าอาณาจักรฮุ่ย หากข้าได้ไปที่นั่นด้วยและคอยเลียแข้งเลียขาของเจ้าก็จะทำอะไรได้มากมาย”

“เจ้าหมายความว่าอาณาจักรเฟิ่งหลินไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับอาณาจักรฮุ่ยและมีคนที่มีความสามารถพิเศษไม่เทียบเท่า เราจึงต้องเลือกเจ้าเพราะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดอย่างนั้นหรือ?”

“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น โปรดอย่าเข้าใจผิด” เซี่ยชิงโจวรีบขอโทษ