สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 822

บทที่ 822 ข้าไม่จำเป็นต้องรู้หรือ

บทที่ 822 ข้าไม่จำเป็นต้องรู้หรือ

ทันทีที่เซี่ยเฉิงจิ่นมาถึง เจี่ยหลิงหลงก็รู้ตัว นางรีบเว้นที่ว่างสำหรับคู่รักที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน

คนอื่นมองเซี่ยเฉิงจิ่นเหมือนหมาป่าเห็นเนื้อก้อนโต มองด้วยความหิวกระหาย แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง

พวกนางไม่สนใจว่าเซี่ยเฉิงจิ่นจะชอบตนเองหรือไม่ เพราะแม้ว่าเขาจะชอบพวกนางก็คงไม่กล้าแย่ง ‘เนื้อ’ จากปากของคุณหนูใหญ่สกุลลู่อยู่ดี ความแข็งแกร่งของสกุลลู่เป็นที่รู้กันดีและคุณหนูใหญ่แห่งสกุลลู่ก็เป็นที่โปรดปรานของทั้งครอบครัว พ่อแม่ของนางให้ความสำคัญกับนางมาก ซ้ำยังมีพี่ชายคนโตชื่อลู่ฉาวอวี่ที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่าพ่อของนางเสียอีก

“เจ้าไม่อยากเล่นต่อแล้วหรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นถาม

“พวกเขามาหาพวกเรา ในฐานะเจ้าบ้าน แน่นอนว่าข้าต้องรับผิดชอบเรื่องต้อนรับ แต่ตอนนี้งานเสร็จสิ้นแล้ว ข้าก็พยายามอย่างเต็มที่จึงไม่มีความอดทนที่จะติดตามพวกเขาอีกต่อไป”

“หากเป็นเช่นนั้นก็เล่าสถานการณ์ในอาณาจักรเฟิ่งหลินให้ข้าฟังหน่อยสิ”

“เจ้ากังวลหรือ?”

“ข้าไม่รู้อะไรเลย ข้าควรจะรู้เรื่องเหล่านี้ไว้บ้าง การรู้เขารู้เราเป็นเรื่องที่ดีเสมอ”

“เจ้าได้พบพ่อแม่ของข้าแล้ว พวกเขาชอบเจ้ามากและจะเข้ากับเจ้าได้ดีแน่นอน ส่วนคนอื่น ๆ ไม่สำคัญ เจ้าแค่ต้องรู้ไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะคอยปกป้องเจ้าเสมอ”

“นี่คือสิ่งที่เจ้าพูดเอง เช่นนั้นข้าจะรอให้เจ้าปกป้องข้า”

ไม่ไกลนัก โม่ชิงเหยียนมองคนทั้งสองที่กำลังพูดคุยและหัวเราะต่อกระซิกกัน ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าความพากเพียรตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเขาเป็นเพียงเรื่องตลก

ปรากฏว่านางไม่ได้ทำตัวเช่นนี้กับทุกคน

หากนางชอบใครสักคนจริง ๆ นางจะทำตัวออดอ้อน แต่เมื่อไม่ชอบ แทนที่จะปฏิเสธตามตรง เขามักจะรู้สึกว่านางสวมหน้ากากที่ไม่มีใครสามารถฉีกมันออกได้

“ยอมแพ้แล้วหรือ?” เจียงหว่านเฉินที่ยืนอยู่ข้างหลังถามขึ้น

“ยอมแพ้แล้ว” โม่ชิงเหยียนกล่าว “พ่อแม่ของข้าชอบผู้หญิงจากสกุลเซี่ยวและขอให้แต่งงานในเดือนหน้า สกุลเซี่ยวเองก็เห็นด้วยเช่นกัน ข้าเพียงแค่ต้องปฏิบัติตามธรรมเนียม”

“เจ้าตัดใจได้บ้างแล้วสินะ” เจียงหว่านเฉินตบไหล่โม่ชิงเหยียน “ข้าเข้าใจการตัดสินใจของเจ้า และจะอวยพรให้ในฐานะเพื่อนร่วมทุกข์ เราต่อสู้กันมาหลายปี ตอนนี้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว”

“ข้าสู้คนผู้นี้ไม่ได้ ข้าจะทำอะไรได้อีกหากไม่ยอมแพ้” เจียงหว่านเฉินกล่าว “ถึงแม้ข้าจะยอมแพ้ แต่ข้าก็ยังอยากเจอคนที่ข้าชอบจริง ๆ ในโลกนี้ ดอกโบตั๋นไม่ใช่ดอกไม้ชนิดเดียวที่งดงาม กล้วยไม้ ดอกบ๊วย ดอกเบญจมาศ หรือแม้แต่ดอกไม้ป่าเล็ก ๆ ริมทาง ต่างก็มีความงามเป็นของตัวเอง”

“เช่นนั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะพบดอกไม้ที่เจ้าชอบ”

“รอดูได้เลย! แต่ข้ายังคงต้องการส่งนางออกจากเมืองหลวงด้วยตนเอง อยากเฝ้าดูนางก้าวไปสู่ชีวิตที่มีความสุข”

ฮ่องเต้มีราชโองการแต่งตั้งให้ลู่จื่ออวิ๋นได้รับการขนานนามว่า ‘องค์หญิงอันหยาง’

ในวันจัดพิธี สกุลลู่ใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อเฉลิมฉลองให้กับคนทั้งอาณาจักร

วันนั้นทรัพย์สินทั้งหมดที่อยู่ในมือของมู่ซืออวี่ลดราคาถึงห้าในสิบส่วน ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเรือน โรงต่อเรือ สวนสนุก โรงเตี๊ยม หรือกิจการทั้งหมดในเมืองถงหยางล้วนร่วมมหกรรมลดราคานี้

ทุกคนรู้ดีว่าคุณหนูใหญ่แห่งสกุลลู่กำลังจะไปแต่งงานที่อาณาจักรเฟิ่งหลินและกลายเป็นฮองเฮา

แม้ว่านางจะไม่ใช่องค์หญิงโดยสายเลือด แต่ด้วยสถานะของสกุลลู่และมู่ซืออวี่ที่อยู่ในใจของผู้คนทั่วหล้า สถานะของลู่จื่ออวิ๋นก็ไม่ได้ต่ำกว่าองค์หญิงที่แท้จริง

เซี่ยเฉิงจิ่นยืนอยู่ในฝูงชน เฝ้ามองลู่จื่ออวิ๋นเข้าพิธี

หลังจากพิธีแต่งตั้งยศก็จะมีพิธีแต่งงานตามมา

ถูกต้อง! นี่คือเรื่องที่ลู่อี้ร้องขอ

เซี่ยเฉิงจิ่นต้องการพาลู่จื่ออวิ๋นไปที่อาณาจักรเฟิ่งหลินเพื่อจัดพิธีอันยิ่งใหญ่ แต่สกุลลู่ทำได้เพียงจัดให้ลู่ฉาวอวี่ไปส่งโดยไม่มีใครติดตามไปด้วย การจัดพิธีที่นี่เท่ากับได้เข้าร่วมช่วงเวลาแต่งงานของพวกเขาด้วย ทั้งครอบครัวจึงไม่เสียใจเลย