สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 879

บทที่ 879 ชนะแล้ว

บทที่ 879 ชนะแล้ว

ลู่จื่อชิงมองไปรอบ ๆ โรงพนัน นางไม่พบเห็นผู้ที่น่าสงสัย

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกล่าวยั่วยุ “นังหนู ไหน ๆ ก็มาแล้ว จะไม่เล่นสักหน่อยหรือ?”

ลู่จื่อชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ท่านลุง ข้ามาหาคน”

ชายวัยกลางคนดูเหมือนจะเป็นผู้ดูแลโรงพนัน

ผู้ที่เข้าหาสกุลลู่ หากไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ก็เรื่องชื่อเสียง เมื่อพิจารณาจากบุคลิกของคนผู้นี้แล้ว เกรงว่าจะเป็นอย่างหลัง

“คนที่นี่ข้าล้วนรู้จักทั้งสิ้น เจ้าคิดจะหาผู้ใดล้วนได้ทั้งนั้น ขอเพียงแค่ชนะข้าได้” ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

“นี่ท่านไม่ได้รังแกเด็กหรือ?” ลู่จื่อชิงเอ่ย “พวกเราไม่เคยเดิมพัน ท่านให้พวกเราเดิมพัน พวกเราย่อมไม่ทำ”

“ที่นี่เป็นโรงพนัน หากไม่เล่นพนัน เช่นนั้นเจ้ามาทำอะไรที่นี่? นังหนู จะเล่นพนันหรือจะออกไป ถึงแม้เจ้าจะเป็นพระญาติของฮองเฮา แต่ที่นี่เป็นที่ทำการค้า เจ้าไม่อาจบุกรุกได้เช่นกัน”

“เอาเถอะ เช่นนั้นก็เล่นสักสองตา! ทว่าท่านลุง พวกเราเล่นไม่เป็น ท่านก็อย่าได้หาของยาก ๆ เหล่านั้นมาหลอกเราเลย เพียงแค่ทายขนาดใหญ่เล็กก็แล้วกัน”

เหล่านักพนันรวมตัวกันเข้ามา

ซ่งหานจือเข้าไปใกล้ ๆ หูของลู่จื่อชิง “เจ้ามั่นใจหรือ?”

“มั่นใจ… กระมัง” ลู่จื่อชิงกล่าว

ซ่งหานจือ “…”

มั่นใจก็บอกมั่นใจ ไม่มั่นใจก็บอกไม่มั่นใจสิ อะไรคือมั่นใจกระมัง?

อย่างไรก็ตาม นางไม่เคยเล่นมาก่อน เกรงว่าจะไม่มีโอกาสชนะ

ฉินโม่ถงเดินเข้าไปหาลู่จื่อชิง

ชายวัยกลางคนกำลังจะลงมือ แต่กลับถูกลู่จื่อชิงขวางเอาไว้

“ช้าก่อน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ที่นี่เป็นอาณาเขตของท่าน ของก็เป็นของท่าน ต้องให้ข้าตรวจสอบหน่อยหรือไม่? หากพวกท่านกุเรื่องหลอกลวง เช่นนั้นข้าจะไม่เสียเปรียบหรอกหรือ?”

ชายวัยกลางคนยื่นลูกเต๋าและถ้วยลูกเต๋าให้กับคนงานข้าง ๆ คนงานจึงส่งลูกเต๋าเหล่านั้นให้กับลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงเขย่าถ้วยลูกเต๋า ตรวจสอบลูกเต๋าสามลูกทีละลูก แล้วเอ่ยขึ้น “เอาละ เริ่มได้แล้ว”

ชายวัยกลางคนเขย่าลูกเต๋า หลังจากเขย่าอย่างมีลีลาท่าทางได้พักหนึ่ง เขาก็คว่ำถ้วยลูกเต๋าในมือลง

“ใหญ่หรือเล็ก?”

ลู่จื่อชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “เล็ก… ช่างเถิด ใหญ่แล้วกัน”

“ที่แท้เป็นใหญ่หรือเล็กกันแน่?”

“ใหญ่!”

“เดิมพันสิ่งใด?”

“รู้จักสิ่งนี้กระมัง? ข้าเดิมพันด้วยกำไลหยกโลหิตชิ้นนี้” ลู่จื่อชิงถอดกำไลข้อมือออก

ดวงตาของชายวัยกลางคนผู้นั้นเต็มไปด้วยความโลภ

แน่นอนว่าเขารู้จักของสิ่งนี้ ทั้งยังรู้ว่าของสิ่งนี้สามารถซื้อเมืองได้ครึ่งเมือง

“เริ่มได้แล้ว”

ชายวัยกลางคนเปิดถ้วยลูกเต๋าออก

เห็นลูกเต๋านั้นเป็น ‘สามสามหก’

“สาม สาม หก ใหญ่” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ข้าชนะแล้ว”