สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 880

บทที่ 880 เข้าอกเข้าใจ

บทที่ 880 เข้าอกเข้าใจ

มู่ซืออวี่ไม่อนุญาตให้ลู่จื่อชิงออกนอกวัง

ครึ่งเดือนถัดมา ลู่จื่อชิงศึกษาตำรากับอาจารย์ซ่งทุกวัน หากนางทำได้ดีก็สามารถฝึกฝนวรยุทธ์ได้

อาจารย์ซ่งมีความสามารถอยู่บ้างจริง ๆ ลู่จื่อชิงฝึกวิชาตัวเบาใช้กำลังภายในที่เขาเพิ่งสอน จึงก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในระยะเวลาสั้น ๆ เรื่องนี้ทำให้นางเบิกบานใจเป็นพิเศษ ไร้เรื่องให้หงุดหงิด

หมู่นี้มู่ซืออวี่ไม่อยู่ในวัง เพราะได้ยินว่ามีการขุดพบหินแร่ที่ไหนสักแห่ง นางไม่เคยเห็นมาก่อน รู้สึกสนใจเล็กน้อยจึงไปดู

“พี่หญิง พี่หญิงผู้แสนดี ให้ข้าได้ออกไปสูดอากาศบ้างเถิดนะเจ้าคะ!” ลู่จื่อชิงเขย่าแขนของลู่จื่ออวิ๋นไปมา “ข้าสัญญาว่าจะไม่ก่อปัญหา ซ่งหานจือก็ติดตามไปกับข้า มีเขาคอยจับตาดู ท่านยังไม่วางใจหรือเจ้าคะ?”

“แต่ไหนแต่ไรมาหานจือก็ฟังคำเจ้า ให้เขาติดตามเจ้าไปมีประโยชน์อะไร? เขายังจะห้ามปรามเจ้าได้หรือ?” ลู่จื่ออวิ๋นไม่อาจทนการรบเร้าของลู่จื่อชิงได้ นางเอ่ยว่า “กลับมาก่อนฟ้ามืด ไม่เช่นนั้นท่านแม่จะโกรธเอาได้”

“ก่อนหน้านี้ ท่านแม่ไม่เคยกักขังข้า บัดนี้นับตั้งแต่มาอาณาจักรเฟิ่งหลิน นู่นก็ไม่ให้ข้าทำ นี่ก็ไม่ให้ข้าทำ นี่ไม่เหมือนนิสัยท่านแม่แม้แต่น้อย” ลู่จื่อชิงพึมพำ

“ข้าผิดต่อเจ้าแล้ว ท่านแม่ทำเช่นนี้ก็เพื่อข้า ยามนี้ข้าต้องจัดการเรื่องราวมากมายในราชสำนัก แม้ว่าผิวเผินทุกอย่างดูสงบนิ่ง ทว่าจริง ๆ แล้วหลายคนไม่พอใจกับการปกครองของข้า ท่านแม่ไม่อยากให้เจ้าออกไป เพราะนางไม่อยากให้เจ้าต้องเผชิญกับอันตรายเหล่านั้น ในอาณาจักรฮุ่ย ท่านพ่อเป็นดั่งขุนเขาไม่อาจสั่นคลอน ผู้ใดจะกล้าสร้างปัญหาให้กับสกุลลู่เรา ทว่าอยู่ที่นี่ หากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า อาจจะกระทบกับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอาณาจักรได้”

“พี่หญิง ข้าทราบแล้ว ข้าจะระวัง” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ซ่งหานจือก็เรียนรู้วิชาตัวเบาได้ระดับหนึ่งแล้ว มิหนำซ้ำยังมีโม่ถง เขาก็ติดตามข้าไปเช่นกัน ท่านไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว มิถูกหรือ?”

ลู่จื่อชิงนำซ่งหานจือและฉินโม่ถงออกจากวังไป

“ไม่ได้ออกจากวังมานานแล้ว ข้างนอกยังสบายเช่นเคย” ลู่จื่อชิงเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แจ่มใสแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าคิดว่าซูหลินได้รับข้อความจากข้าหรือไม่?”

“คงได้รับแล้ว” ซ่งหานจือเอ่ย “หากซูหลินไม่มา พวกเราก็ไปเที่ยวเล่นกันเองเถิด อย่างไรเสีย เราก็ต้องกลับวังก่อนฟ้ามืด ไม่เช่นนั้นหากท่านป้าลู่รู้เข้า…”

“รู้แล้ว ๆ เหตุใดเจ้าถึงได้กลัวแม่ข้าเพียงนี้? กล่าวกันด้วยเหตุผลแล้ว ท่านแม่ข้าอ่อนโยนต่อเจ้าที่สุด ไม่เคยชักสีหน้าใส่เจ้า แต่ดูท่าทางของเจ้าสิ ทำราวกับแม่ข้าเป็นเสืออย่างไรอย่างนั้น”

“นั่นไม่ใช่เพราะข้าเป็นห่วงหรือไร…” ซ่งหานจือพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ไม่ได้กล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

“เกิดเรื่องแล้ว… เกิดเรื่องแล้ว…” มีคนวิ่งผ่านมาด้วยความตื่นตระหนก “สกุลซู… สกุลซูถูกสังหารทั้งสกุลแล้ว”

“สกุลซู คงไม่ใช่สกุลซูหลินกระมัง?”

บิดาของซูหลินเป็นขุนนางขั้นสามในราชสำนัก ถึงตำแหน่งขุนนางของเขาจะธรรมดาทั่วไปก็ยังเป็นขุนนางคนสำคัญที่เข้าร่วมประชุมได้ คงไม่มีผู้ใดอาจหาญทำเรื่องอย่างการสังหารทั้งสกุลกระมัง?

ทั้งสามคนรีบไปยังสกุลซู

หน้าประตูสกุลซูไม่มีแม้กระทั่งผีสักตัว

เมื่อครู่นี้ยังพอมีคนเดินผ่านไปมา จนกระทั่งคนส่งอาหารนำอาหารเข้าไปแล้ววิ่งออกมาด้วยความตื่นตระหนก ทั้งยังร้องตะโกนลั่นว่า สกุลซูถูกสังหารยกสกุล จากนั้นก็วิ่งเตลิดเปิดเปิงออกไปราวกับถูกผีไล่ตาม ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ประตูบ้านสกุลซูอีกแล้ว

ซ่งหานจือเปิดประตูออก

สิ่งแรกที่เห็นมีเพียงศพที่เกลื่อนกลาดอยู่ทั่วพื้น

“ชิงเอ๋อร์ ไม่ต้องมอง” ซ่งหานจือหันกลับมายกมือปิดตาลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงดึงมือเขาออกแล้วมองไปยังฉากตรงหน้า ใบหน้าของนางเผือดสี “ผู้ใดทำ? ไม่ว่าจะมีความเกลียดชังแบบใด คงไม่ถึงขั้นไม่ยอมปล่อยแม้กระทั่งเด็กรับใช้เฝ้าประตูไปกระมัง?”

“คนที่ทำเรื่องเช่นนี้ย่อมไร้มนุษยธรรม” ซ่งหานจือกล่าว

“อึก!” ฉินโม่ถงที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมา