สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 923

บทที่ 923 ข้าติดตามท่านไปด้วยได้หรือไม่

บทที่ 923 ข้าติดตามท่านไปด้วยได้หรือไม่

ลู่จื่อชิงพาฉินโม่ถงผ่านด่านที่สองอย่างรวดเร็ว

อย่างที่ฉินโม่ถงกล่าว ในบรรดาคนมากมาย ไม่มีผู้ใดมีประสบการณ์ในการจัดการกับสัตว์ร้ายเหล่านี้มากกว่านาง อย่างไรเสียนางก็เป็นคนที่มักจะเข้าวังไป ‘เล่น’ กับสัตว์เลี้ยงของฝ่าบาท

“แม่นางน้อย เจ้ามีความสามารถดังคาด” เติ้งจิ่วอวี๋พาคนจากตำหนักเซิ่งหัวตามนางมาจนทัน

ลู่จื่อชิง “…”

สายตาของคนผู้นี้ช่างดีจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าท่ามกลางคนมากมายเพียงนี้จะยังเห็นนาง

คุณหนูรองลู่หันมองกลับไปจึงเห็นว่ามีคนมากกว่าครึ่งถูกกำจัดในด่านที่สอง เกรงว่าด่านที่สามคงเหลือน้อยกว่าห้าสิบคนแล้ว

ฉึก! ฉึกฉึก! ฉึกฉึก!

ลูกธนูจำนวนมากถูกยิงมาจากฝั่งตรงข้าม

“อ๊ากกก!” มีคนร้องลั่นขึ้นมา

ฉินโม่ถงและลู่จื่อชิงปัดธนูออกไป

“แม่นางน้อย พวกเราร่วมมือกันเถอะ!” เติ้งจิ่วอวี๋เอ่ย “อย่าเพิ่งสนใจว่าภายหน้าจะเป็นอย่างไร ด่านนี้เป็นค่ายกลลูกธนู อย่างน้อยพวกเราสามารถร่วมมือกันก่อนได้”

ลู่จื่อชิงและฉินโม่ถงเหลียวมองหน้ากัน

“ได้สิ!” ลู่จื่อชิงเอ่ย “พวกท่านไปก่อน พวกเราจะตามไปภายหลัง”

“นังหนูผู้นี้เจ้าเล่ห์จริงเชียว!”

“พี่หญิง พวกเรามีเพียงแค่สองคน หากพวกเราไปก่อน เช่นนั้นยังต้องร่วมมือกันอีกหรือ? พวกท่านมีหลายคน หากร่วมมือกัน ยังมีโอกาสต่อต้านค่ายกลลูกธนูนี้”

เติ้งจิ่วอวี๋โบกมือส่งสัญญาณให้คนของนางนำไปก่อน

ทุกคนกระโดดพุ่งออกไปข้างหน้า

ขอเพียงพวกเขาเร็วพอ ค่ายกลลูกธนูก็ไม่อาจตอบสนองได้ทัน

“พวกเจ้าช้าเกินไปแล้ว!” ขอทานตัวน้อยเหาะเข้ามา “ดูข้า!”

ลู่จื่อชิงแค่นเสียงหึ ปล่อยให้ขอทานน้อยทำหน้าที่เป็นเป้าอยู่เบื้องหน้า ส่วนนางตามไปข้างหลัง

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือไร?” ขอทานตัวน้อยตะโกนขึ้น

ทุกคนมองตามสายตาของขอทานน้อย ถึงได้ตระหนักว่าคนแคระผู้หนึ่งจงใจแตะกลไก แล้วปล่อยให้ลูกธนูเหล่านั้นยิงพวกเขา

คนแคระหัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าว “ทุกท่านก็เห็นว่าข้าอ่อนแอเพียงนี้ เช่นนั้นก็ถือว่ากำลังช่วยเหลือผู้ที่อ่อนแอเถอะ”

“เจ้านับเป็นคนอ่อนแอที่ใดกัน? เจ้าคนชั่วช้าน่ารังเกียจไร้ยางอาย”

ลูกธนูลูกหนึ่งยิงไปทางลู่จื่อชิง

ลู่จื่อชิงสะบัดแขนสองสามครั้ง ปัดลูกธนูเหล่านั้นออกไป

อย่างไรก็ตาม หลังจากคำนวณด้านหน้าได้อย่างแม่นยำแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะมีลูกธนูยิงมาจากทิศทางอื่นด้วย

ฉินโม่ถงกำลังติดพันอยู่กับวงล้อมลูกธนูจึงไม่มีเวลามาป้องกันด้านหลังให้ลู่จื่อชิง

พริบตานั้นเอง ร่างปราดเปรียวร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น ปัดลูกธนูที่พุ่งเข้าที่ด้านหลังนางออกไป

“คนงาม ข้าช่วยเจ้าไว้แล้ว เจ้าควรพลีกายตอบแทนข้าหรือไม่?” น้ำเสียงเรียบเรื่อยเสียงหนึ่งดังขึ้น

ลู่จื่อชิงได้ยินเสียงจึงหันไปมองคนผู้นั้น

เห็นเป็นใบหน้าที่ธรรมดาพบเห็นได้ทั่วไป

เพียงแต่ ดวงตาของคนผู้นั้นงดงามมาก

ลู่จื่อชิงสังเกตว่าบรรยากาศรอบกายคนผู้นี้ช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคย ทว่านึกไม่ออกไปชั่วขณะ

“คนผู้นี้ได้เข้าร่วมงานชุมนุมจอมยุทธ์ด้วยหรือ?”

“ไม่เคยเห็น”

“เจ้าเป็นผู้ใด?” มีคนถามขึ้นมา

“ข้าคือ ผู้พิทักษ์บุปผา มาที่นี่เพื่อช่วยหญิงงามตัวน้อยโดยเฉพาะ” ชายผู้นั้นขยิบตาให้ลู่จื่อชิง “คนงาม เรียกข้าว่าซ่งเฉิงก็พอ”

“ซ่งเฉิง?” ลู่จื่อชิงหันไปมองคนตรงหน้า “จี้ซ่งเฉิง?”

ซ่งเฉิง “…”