สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 924

บทที่ 924 พวกเราเคยพบกันใช่หรือไม่

บทที่ 924 พวกเราเคยพบกันใช่หรือไม่

“ย่อมได้” คุณชายอี้หรานกล่าว “เช่นนั้น ท่านอย่าได้เดินเรื่อยเปื่อย อีกทั้งอย่าไปสัมผัสของอะไร”

“ได้”

คุณชายอี้หรานยิ้มบาง ๆ

แม้ว่าจะสวมหน้ากาก ไม่อาจมองเห็นหน้าตาของเขาได้ ทว่าลู่จื่อชิงกลับรู้สึกว่าคุณชายอี้หรานผู้นี้อ่อนโยนต่อนางเป็นพิเศษ

บางที เขาอาจเป็นคนที่อ่อนโยนมากผู้หนึ่งกระมัง

ในหลาย ๆ ด่านต่อจากนี้ ลู่จื่อชิงติดตามคุณชายอี้หรานไป ถึงแม้ว่าจะพบกับความยากลำบากมากมาย ทว่าฝีมือของอีกฝ่ายยอดเยี่ยมเสียจนจัดการได้อย่างง่ายดาย

ทันใดนั้นเอง เงาร่างหลายร่างก็กระโดดออกมาจากทุกทิศทาง

“คนของสำนักชิงซาน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “พวกเจ้าคิดจะทำอะไร?”

“มีประมุขพันธมิตรยุทธภพได้เพียงผู้เดียว แน่นอนว่าย่อมเป็นผู้มีความสามารถมากที่สุดเท่านั้น” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น “ด่านอันดับแรก ๆ กำจัดผู้ที่ใช้วิธีการไม่ชอบให้ได้มาซึ่งเกียรติยศ ด่านอันดับหลัง ๆ จะขจัดผู้อ่อนแอ”

“ข้าเข้าใจแล้ว นับแต่นี้ไปสิ่งที่เราต้องระวังไม่ใช่ค่ายกล หากแต่เป็นจิตใจคน” ลู่จื่อชิงเอ่ย “เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่าจะจัดการคุณชายผู้นี้ได้หรือ?”

วิชากระบี่ของคุณชายอี้หรานล้ำเลิศเป็นอย่างยิ่ง แม้กระทั่งนางที่ได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษจากฉีเซียวและอาจารย์ซ่งยังไม่อาจเห็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา ไม่ต้องเอ่ยถึงพวกน้ำครึ่งถังเหล่านี้

“จัดการได้หรือไม่ นั่นต้องใช้ความแข็งแกร่งกล่าวแทนแล้ว”

คนของสำนักชิงซานล้อมคุณชายอี้หรานและลูกน้องของเขา

คนของสำนักชิงซานมีมากกว่าสิบคน คุณชายอี้หรานมีลูกน้องเพียงสามคน รวมนางและตัวเขาแล้วก็มีเพียงห้าคนเท่านั้น

ในด้านจำนวน พวกเขาไม่มีโอกาสชนะ อย่างไรก็ตาม การประมือกันระหว่างคนในยุทธภพ ผู้ชนะไม่เคยตัดสินด้วยจำนวน ทว่าตัดสินด้วยความแข็งแกร่ง

“แม่นางลู่ ท่านยืนอยู่ข้าง ๆ นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างบุรุษเรา ท่านไม่ต้องเข้าร่วม” คุณชายอี้หรานกดไหล่ของลู่จื่อชิงไว้ ส่งสัญญาณให้นางออกจากวงต่อสู้

ลู่จื่อชิงผายมือ “เช่นนั้นก็ได้”

ทั้งสองฝ่ายเริ่มประมือกัน

ลู่จื่อชิงเฝ้ามองความเคลื่อนไหวของพวกเขา

จู่ ๆ นางก็เห็นร่างเล็กร่างหนึ่งกระโดดข้ามไป

คนแคระผู้นั้น

คนชั่วช้าน่ารังเกียจ!

ลู่จื่อชิงเหวี่ยงกระบี่ในมือนาง ทะยานพุ่งไปทางคนแคระผู้นั้น

คนแคระนึกไม่ถึงว่าลู่จื่อชิงจะตามมา เดิมคิดจะลอบโจมตีแต่กลับพลาดโอกาสที่ดีที่สุด เขากล่าวด้วยสีหน้าถมึงทึง “ข้าไม่ตีสตรี นังหนู อย่าได้เข้ามายุ่งเรื่องของผู้อื่น”

“ข้าไม่ตีเด็กน้อยเช่นกัน” ลู่จือชิงเอ่ยเสียงเรียบ “เพียงแต่ เด็กที่สมควรถูกตีก้นข้าย่อมตีเช่นกัน ดังนั้น ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้ไสหัวไปสักครั้ง”

“รนหาที่ตาย!”

คนแคระเกลียดเวลาที่ผู้อื่นเอ่ยถึงส่วนสูงของตนเป็นอย่างยิ่ง

ทุกท่าที่เขาใช้กับลู่จื่อชิงนั้นหมายจะเอาชีวิต

ลู่จื่อชิงไม่ได้ออมมือให้ หลังจากปะทะกันหลายสิบกระบวนท่า คนแคระก็ได้รับบาดเจ็บ

คนแคระตระหนักว่าตนไม่อาจสู้ลู่จื่อชิงได้ ภายในใจไม่ยินยอม เขามุดลงไปบนพื้น หายตัวไปจากตรงนั้นทันที

“หายตัว?” ลู่จื่อชิงก้มมองพื้น “มุดดินหนีไปหรือ? นี่มันกลอุบายแบบใดกัน?”

ทว่าก่อนที่นางจะได้เข้าใจหลักการเคลื่อนไหวนี้ พื้นดินก็พุ่งขึ้นมา แผ่นดินสั่นสะเทือน จากนั้นพลังภายในก็พุ่งออกมาจากพื้นดิน จู่โจมเข้าที่หัวใจโดยตรง

คุณชายอี้หรานกอดนางไว้ แล้วเหาะขึ้นไปกลางอากาศ

“ทางท่านเห็นผลแพ้ชนะแล้วหรือ?”

นางมองศิษย์สำนักชิงซาน ไม่มีผู้ใดลุกขึ้นมาได้ดังคาด