สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย นิยาย บท 925

บทที่ 925 คนคุ้นเคยจะจำไม่ได้เชียวหรือ?

บทที่ 925 คนคุ้นเคยจะจำไม่ได้เชียวหรือ?

“พวกเราไปกันเถอะ” คุณชายอี้หรานคว้าแขนของลู่จื่อชิงแล้วพานางออกมาจากที่นั่น

อย่างไรก็ตาม สตรีชาวเหมียวได้ล้อมพวกเขาไว้แล้ว

คุณชายอี้หรานเหวี่ยงกระบี่ของเขาออกไป

ลู่จื่อชิงลงมือในทันที นางร่วมมือกับคุณชายอี้หรานจัดการกับสตรีชาวเหมียวเหล่านั้น

เมื่อกระบี่ถูกชักออกมา ขลุ่ยไม้ไผ่ที่สตรีชาวเหมียวบรรเลงก็เปลี่ยนทำนอง เสียงกึกกักดังขึ้นมาจากพื้นดิน งูพิษมากมายพุ่งเข้ามาหาลู่จื่อชิงและคุณชายอี้หราน

ลู่จื่อชิงนึกถึงวิชากระบี่ที่ฉีเซียวเคยสอนขึ้นมาได้ วิชากระบี่นั้นเหมาะที่จะรับมือกับการต่อสู้กับคู่ต่อสู้กลุ่มใหญ่เช่นนี้

คุณชายอี้หรานใช้วิชากระบี่ที่คล้ายคลึงกัน สอดประสานกับลู่จื่อชิงได้อย่างลงตัว วิชากระบี่ของทั้งสองผสานเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบ งูพิษถูกปราณกระบี่ซัดจนบาดเจ็บ ค่อย ๆ กลายเป็นเศษซากทีละตัว

“ไป” คุณชายอี้หรานดึงลู่จื่อชิงเข้าโจมตีสตรีชาวเหมียวที่เป็นหัวหน้า

สตรีผู้นั้นถูกกระบี่แทง ปล่อยให้พวกเขาใช้โอกาสนี้หลบหนีไปได้

ลู่จื่อชิงหันกลับไปฟันกระบี่ของนางอีกครั้ง

สตรีชาวเหมียวอีกคนได้รับบาดเจ็บจากปราณกระบี่ดังกล่าว

เมื่อออกมาไกลจากตรงนั้นแล้ว ในที่สุดเสียงขลุ่ยที่ขวางไว้ก็หายไป ลู่จื่อชิงชะลอฝีเท้าลง นางดึงแขนของคุณชายอี้หรานแล้วกล่าวว่า “พวกนางตามไม่ทันแล้ว หาที่หยุดพักเถอะ ข้าจะทำแผลให้ท่าน”

“แผลเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ไม่นับเป็นอะไร”

“ไม่ได้ ต้องทำแผล”

จนกระทั่งบัดนี้ยังไม่เห็นคนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าจะมีคนไม่มากที่ฝ่าวงล้อมของสตรีชาวเหมียวเหล่านั้นมาได้

ลู่จื่อชิงหยิบยาผงออกมาจากแขนเพื่อทำแผลให้คุณชายอี้หราน จากนั้นก็ฉีกกระโปรงของตนออกแล้วพันแผลให้เขา

“เอาละ พวกเราพูดคุยกันได้แล้ว”

“พูดคุยอะไร?” คุณชายอี้หรานงุนงง

“ท่านถอดหน้ากากออกได้หรือไม่?” ลู่จื่อชิงจ้องมองเขา

“ข้า…”

“มีคนเคยเห็นหน้าตาท่านหรือไม่?”

“แน่นอนว่ามี”

“เช่นนั้นข้าขอดูหน้าท่านหน่อยไม่ได้หรือ?”

อย่างไรก็ตาม คุณชายอี้หรานยังคงนิ่งเงียบ

ลู่จื่อชิงไม่ได้บังคับ เพียงกล่าวต่อไปว่า “หากท่านไม่ยินดี ข้าก็ไม่บังคับ เช่นนั้น ได้โปรดอธิบายด้วยว่า เมื่อครู่นี้เหตุใดท่านถึงได้ใช้วิชากระบี่เดียวกันกับข้า?”

“ข้าความจำไม่เลว ใช้วิธีการจำเป็นรูปภาพ” คุณชายอี้หรานเอ่ย “ตอนนั้นข้าเห็นวิชากระบี่ของท่านใช้ได้ผลกับงูจึงรีบปรับเปลี่ยนให้เข้ากับวิชากระบี่ของท่าน ข้าเข้าใจว่าไม่ควรเลียนแบบวิชากระบี่ของผู้อื่นอย่างหุนหันพลันแล่น ภายหน้าข้าจะใส่ใจให้มากกว่านี้ จะไม่ทำอีก”

“เป็นอย่างนั้นจริงหรือ?” ลู่จื่อชิงจ้องเขา “ท่านไม่ใช่คนรู้จักข้าจริง ๆ หรือ?”

คุณชายอี้หรานเผยอปากแล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่”

“ดี หากท่านบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่” ลู่จื่อชิงเอ่ย “ในเมื่อยามนี้เราพ้นอันตรายแล้ว ไม่จำเป็นต้องร่วมทางกันต่อ อย่างไรเสียพวกเราก็เพิ่งพบกัน ข้าไม่ควรรบกวนท่าน”

“พวกเราไม่ใช่สหายหรือ?”

“ในเมื่อไม่รู้จักกัน เช่นนั้นก็ไม่ใช่สหาย ทั้งยังไม่จำเป็นต้องเป็นสหายแล้ว” ลู่จื่อชิงประกบมือ “ข้าขอตัว หากมีโชคชะตาค่อยพบกันใหม่”

คุณชายอี้หรานคิดจะรั้งนางไว้ ทว่าลู่จื่อชิงจากไปทันที โดยไม่ทันให้เขาได้เอ่ยปาก

คุณชายอี้หรานมองเงาร่างของลู่จื่อชิงแล้วถอนหายใจ “นางคงจำได้แล้ว อีกทั้งยัง…”